Fuck tha hiphop

Eén van de opmerkelijkste debuten van vorig was het naamloze album van Rene SG. Twaalf nummers jakkeren in een sneltreinvaart voort in amper acht minuten en nemen de luisteraar in een prettige wurggreep. René Kaptijn zendt zijn teksten als een razende Roeland de ether in, terwijl drummer RJ SG de reputatie van de hardst drummende drummer in Nederland verdient. Het Amsterdamse trio heeft een broertje dood aan hitgevoeligheid en wanneer zij hun speedrockpunk ten gehore brengen, kijken zij slechts vooruit. Rene SG laat het garagegevoel uit de jaren zeventig met verve herleven, maar dan wel in ultieme efficiëntie en het publiek loopt er warm voor. Tijd voor een interview met zanger/gitarist René Kaptijn, over kunst, muziekbeleving en hell en fuck.

Op jullie website zag ik ergens de term speedartrock vermeld staan. Wat is er kunstzinnig aan jullie muziek?
Onze ongewone maniers van nummers schrijven. Wij hebben een aanpak die je eerder bij kunst tegenkomt dan bij popmuziek. Dat komt ook doordat ik ben afgestuurd aan de kunstacademie, daardoor heb ik een soort conceptuele, analytische benadering die bij kunst veel gangbaarder is dan bij popbands.

2006 mag wel een beetje jullie doorbraakjaar genoemd worden. Opeens worden jullie overal opgepikt en lijkt er een glorieuze toekomst voor Rene SG in het verschiet te liggen. Enige verklaring voor dit succes? 2006 was een heel goed jaar, maar het doorbraakjaar moet nog komen wat ons betreft. Onze debuut-CD werd wel goed opgepikt, hij is inmiddels bijna uitverkocht. Verder werden we in Amsterdam goed opgepikt en mochten we in de herfst meedoen aan de Popronde, waardoor we in heel Nederland hebben kunnen spelen. We zijn ook voor een paar optredens in Duitsland geweest en in België. Ik denk dat onze nummers en optredens wel opvielen, we brengen wel iets dat afwijkt van de rest. Toch die kunstzinnige aanpak misschien.

Als je de Britse muziekpers moet geloven, staat er elke maand wel iets briljants op stapel in het Verenigde Koninkrijk. Een half jaar geleden waren het nog de jonge Myspace helden van the Arctic Monkeys; de feestmuziek van the Fratellis is nog niet verstomd, of de nieuwe ravepop van Klaxons is het nu helemaal. Nu moet ik ook zeggen dat hun nummer Magick een wel erg aanstekelijk oehoehoehoe-stukje in zich meedraagt, maar het is tegenwoordig lastig om een nieuwe band de tijd te geven om deze op je in te laten werken.

De hausse aan een lichting Britse bands kwam eigenlijk pas echt goed op gang toen Franz Ferdinand in 2004 van zich liet horen. Na Blur en Oasis in de jaren negentig was er een tijdelijk vacuüm ontstaan in een nieuwe Britse lichting en werden de Europese hitparades gedomineerd door Amerikaanse bands. Al snel volgden na het startsein van Franz Ferdinand meerdere bands, allereerst was daar de korte hype rondom Arcade Fire, en Bloc Party, Kaiser Chiefs en the Rapture waren de verrassende nieuwkomers in 2005. En daarbij vergeet ik nog de meer poppy bands als the Kooks en the Killers en menige andere bandjes. Mede debet aan deze opleving van de Britse muziek is de herleving van de jaren ’80 postpunk/funk/new wave stromingen die op het eiland gretig opnieuw worden uitgevonden. Tevens is er een grote rol weggelegd voor het London Calling festival dat twee keer per jaar haar vleugels neerstrijkt in het Amsterdamse Paradiso en daar haar fijnbesnaarde gevoel voor nieuwe muziek ten toon spreidt. Zo’n beetje alles dat daar speelt, is vlak daarna op de Nederlandse radiostations te horen. En tot slot spelen natuurlijk Myspace en Youtube een grote rol in de verspreiding van nieuwe muziek.

Ik zal het eerlijk bekennen; ik ben geen groot liefhebber van nederhop. Maar, dat wil niet zeggen dat ik me er voor afsluit; zo nu en dan komt er iets op mijn pad waar ik niet omheen kan. Het kaf wordt van het koren gescheiden als het ware en zo kwam ik terecht bij rapper en producer B1, van het Amsterdamse LPC. Hieronder volgt een interview met hem.

LPC, stel jullie eens voor.
LPC bestaat uit BLIX (rap en productie), B1 (rap en productie) OD (studio werk) DJ NEMO (rap en Dj-ing) en IRON-E (zang, rap en productie).

Jullie eerste cd “Alles op Eer” is in 2006 gereleased. Hoe zijn de reacties tot dusver?
De reacties lopen uiteen, zowel positief als negatief. Veel mensen vinden het een divers album met feestnummers, denknummers en chillnummers. Ook uit de professionele hoek zijn goede geluiden gekomen.

Waarom voor het eerst gekozen voor cd i.p.v. vinyl?
Om het bereik te vergroten en om meer nummers kwijt te kunnen op een geluidsdrager.

Jullie teksten zijn behoorlijk maatschappijkritisch. Nummers als “Het Spookhuis”, “Ik haat ‘t” en “Het is tijd” liegen er niet om. Nooit behoefte om wat lichtere kost te maken?
De meeste nummers zijn voornamelijk kritisch tegenover ons zelf en we proberen natuurlijk ook wel mensen een spiegel voor te houden maar hoe kan je kritiek geven als je zelf niet weet wat je rol is in de maatschappij. Veel nummers gaan ook over hoe we onze eigen problemen oplossen en hoe we onze gevoelens kunnen uiten zonder mensen op de tenen te trappen.