Saddam Hussein gekneveld en drijvend in een bak met groen water was niet welkom in het Belgische Middelkerke (zie foto's op LvB.net). Men was bang dat de levensechte sculptuur getiteld Shark voor sommige bevolkingsgroepen aanstootgevend zou zijn. Het kunstwerk krijgt nu een plaats op de Beaufort-tentoonstelling in het Museum voor Moderne Kunst in Oostende (DeStandaard). Tsja, aanstootgevend... Saddam had zelf de eigenaardige gewoonte zijn politieke tegenstanders te voeren aan de haaien (zegt men) en dit verhaal vormde de inspiratie voor de Tsjechische kunstenaar David Cerny die het kunstwerk Shark maakte. Overigens wil de heer Cerny hiermee de Amerikaanse politiek aan de kaak stellen? Saddam is juist het element dat tot nadenken moet stemmen (Nieuwsblad). Aha... arme Saddam soort van? Saddam is vogelvrij en technisch gesproken al dood. Maar waar ligt bij u de grens met het afbeelden van personen gekneveld in een bak met water? Mag Mao? Bush, Balkenende, Verdonk? Moeder Theresa, Jorge Zorreguieta, Willem Holleeder? Pieter van den Hoogenband, Carlo Boszhard, Mohammed_B? Mogen die nu wél of juist niet zo worden afgebeeld?
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Het relletje rondom de EU-kunstwerken heeft niet alleen enkele parlementariers de kans gegeven om op bekrompen wijze morele superioriteit te claimen, maar toont ook aan dat elementaire kennis over de kunstgeschiedenis van ons mooie gezamenlijke continent alom ontbreekt. Ik kan me namelijk niet voorstellen dat het Oostenrijkse sociaal-democratische kamerlid Barbara Prammer op de hoogte is van het bestaan van Gustave Courbet’s L’Origine du Monde [NSFW?], als ze de EU-bewerking aanklaagt als seksistisch en neerbuigend jegens vrouwen (waarom zou het geen ode zijn/blijven?).
Inspireerde Sargasso eerder al journalisten, wetenschappers, studentes en politici, tegenwoordig hebben wij ook een grote impact bij de hedendaagse succesvolle kunstenaar. Kennelijk zijn wij zo goed bezig dat kunstenaar Marc Bijl momenteel meedoet aan een EU kunst rel in Oostenrijk met een vlag die wel heeeel erg lijkt op de EU vlag die onze huiskunstenaar Crachàt op 13 mei j.l. in een uniek samenwerkingsverband met de reageerders alhier ontwikkelde.
Links zijn exemplaar, rechts dat van Sargasso:
Het ligt natuurlijk erg voor de hand om een vlag te maken met deze symbolen erop en nader onderzoek wees uit dat Marc zich al wat langer bezig houdt met het vertimmeren van EU vlaggen. Dat is dan ook de reden dat we Marc Buil niet direct als ordinaire plagiaatpleger zullen karakteriseren. We laten het nu een beetje in het midden, zeg maar.
Update: we laten het inmiddels niet meer een beetje in het midden maar nemen het een beetje terug, zeg maar. Zie de comments. Een Iets Meer Oprecht Mea Culpa namens Sargasso voor Marc Bijl, als het ware.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Illustratie: Crachàt
“Jozias, was het nou één of twee klontjes?” Annette klakt met haar stewardessenhakjes over de gloednieuwe parketvloer. De Senseo bromt er geurige koffie uit. Anette is ‘de nieuwe’ in het ondersteunend VVD-fractie personeel en ze moet toegeven dat het een heerlijke baan vindt. Assistent van de charismatische voorman Van Aartsen, het is jammer dat haar moeder niet lang genoeg heeft geleefd om dat nog mee te maken. Ze mag em ook wel. Tuurlijk, in het begin was het even afwachten of hij echt de gezellige kerel was die je op TV zag. De bravoure, de eerlijkheid, zou je die ook zien als de camera’s niet draaiden? Annette glimlachte. Ze klonk wel verliefd, maar dat was niet zo. Bewondering, dat was het eerder. Maar dat schijnt in Nederland niet te mogen. Ze schudde even met haar hoofd. “Jozias! Één of twee?” Het was niet elegant, maar ze schreeuwde het maar even over de gang. Hij zat toch niet aan de telefoon. Dacht ze. Moest ze toch beter op letten, want daar had ze al eerder een standje voor gekregen. Terecht, vond Annette, want erg netjes staat het toch niet. Je zult maar met Jan Peter aan de telefoon zitten.
Ray Cokes is het symbool van de tijd toen MTV nog leuk was. Eind jaren ’80 kwam hij bij de muziekzender en al in zijn eerste show Ray’s Request brak hij gelijk met het MTV-motto “Better safe than sorry”. Ray’s rebelse aanpak maakte hem enorm populair bij miljoenen Europese jongeren. Zijn tweede show: Most Wanted is de best bekeken pan-Europese show ooit geweest en stond bekend om zijn anarchistische lachwekkende puinzooi. Inmiddels is Ray Cokes alweer 10 jaar weg bij MTV en is de muziekzender verworden tot een nationaal georiënteerde commercieel gelikte voorspelbare saaie sleur.
Afgelopen maand liep Sladjana (voor de oude garde bekend van nepnagels.com) in Amsterdam Ray Cokes tegen het lijf en maakte een boeiend interview met de ex-VJ. Ray Cokes is na een conflict met MTV letterlijk Groot-Brittannië uitgepest, hij zou er nooit meer een baan kunnen vinden. Inmiddels werkt hij voor de Franse televisie maar hij zou ook graag in Nederland willen werken. Ik denk dat ik namens honderdduizenden dertigers (en laat-twintigers) spreek als ik zeg: “TV-bonzen van de Lage Landen: red Ray Cokes, geef hem een plek op de Nederlandse televee !!!”.
Ik dacht dat ik snel weer in Engeland aan de bak zou komen, maar er werden roddels over me verspreid. Ik zou onhandelbaar zijn, aan de coke zijn en seks hebben met alle medewerksters. In het begin hechtte ik er geen waarde aan, totdat een baan bij de BBC op het laatste moment niet doorging, omdat de hoogste baas op de hoogte was van de roddels en niet met mij in zee wilde. Later vernam ik van andere invloedrijke mensen dat ik in Engeland nooit meer aan de bak zou komen. En dat bleek waar.
(Niet langer Most Wanted) [met dank aan Sladjana]
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
En aangezien beeld des vrijdags welig tiert: hopla!
Hèt icoon van webanimatie (en het is een Nederlander, Nederlanders!) gooit het 9de deel van Hotel online.
Walls keep closing in, Mr. Wolf snort een laatste slachtoffer op, en rara: who the fuck will that be?
