Kunst op Zondag: tekenpret in Museum MORE

De tekententoonstelling Size Matters, kent geen maat in Museum MORE. En dat is precies wat de curatoren beogen. Monumentale tekenkunst van nu waarin de bezoeker kan dwalen en verdwalen.  Van 28 nationale en internationale kunstenaars hangen hier groot formaat tekeningen in drie museumzalen. Bij ieder werk vertelt de artiest zijn/haar verhaal. Voor Kunst op zondag legde ik mijn oor te luister en keek ik mijn ogen uit. Je hebt nog tot 2 februari om dit uitbundige tekenavontuur in Gorssel nader te verkennen én om zelf mee te tekenen aan de grootste museale tekening. https://youtu.be/MovJC1WbcCY?si=nC0_VsUBWhkMWI9u Met Size Matters geeft Museum MORE aandacht aan de stoere, minder bekende kant van de eigentijdse, internationale tekenkunst en de tomeloze ambitie van tekenaars van nu. [caption id="attachment_357141" align="aligncenter" width="500"] Sfeerbeeld Agatha van Amée en centraal © Lise Sore © foto Wilma Lankhorst.[/caption] Zo oud als de mensheid Tekenkunst is bijna net zo oud als de mensheid zelf, denk maar aan de schetsen in de grotten van het Zuid-Frans Lascaux. De oudste rotstekeningen in dit grottencomplex dateren uit 15.000 voor Christus, de jongste uit 10.000 voor Christus. Hier in Museum MORE is de oudste kunstenaar, Jacobien de Rooij   (Rotterdam, 1947)    77 jaar en jongste beeldend kunstenaar, Aymeraude du Couëdic (Frankrijk, 1995), wordt dit jaar 30. Lang werd tekenen als een vorm van studie gezien en niet als zelfstandige kunstvorm beoordeeld. Dat beeld is nu veranderd, want in de afgelopen decennia kreeg tekenen de erkenning als zelfstandige kunstvorm. Als kunstvorm die recht heeft op een eigen (museaal) podium. Het werk van de kunstenaars in de tentoonstelling Size Matters is vooral om de monumentale afmetingen niet over het hoofd te zien. Alle werken in de tentoonstelling zijn tenminste twee meter hoog of breed: voor de meeste bezoekers dus groter dan zijzelf. Het grootste werk hier is elf meter breed. Je kunt je voorstellen dat het maken van dit soort grote weken naast een geestelijke ook een lichamelijke krachtinspanning van de kunstenaar vraagt. [caption id="attachment_357144" align="aligncenter" width="500"] Keuken in de nacht (2006) © Pietsjanke Fokkema © foto Wilma Lankhorst.[/caption] Getekende herinneringen Ik dwaal door drie zalen vol met tekeningen van groot naar groter formaat. Herinneringen aan mijn wekelijkse tekenlessen op de middelbare school komen weer boven. Wat waren dat leuke uren bij mijnheer Tomesen. Marieke Jooren (conservator van Museum MORE) en beeldend kunstenaar Raquel Maulwerf (gastconservator) hebben uren naar tekeningen gekeken. Ze hebben werken van 28 kunstenaars geselecteerd. Wat je hier ziet zijn tekeningen van gevestigde en van aanstormende toptekenaars uit binnen- en buitenland. Naast de formaten zijn ook de technieken en de onderwerpen heel verschillend. De een tekent met potlood, de ander met houtskool, pen, oliepastel of met ijzervijlsel. In Size Matters wordt je ondergedompeld in meterslange tekeningen op papier, werk op canvas, tekeningen in combinatie met Augmented Reality en video-animaties. Om me heen zie ik veel vrolijke mensen die samen herinneringen ophalen en ervaringen delen. [caption id="attachment_357140" align="aligncenter" width="500"] 348 Franklin (2022-heden) © Anne Muntges © foto Wilma Lankhorst.[/caption] Een getekende stadswijk kom tot leven De Amerikaanse kunstenaar Anne Muntges neemt ons mee naar #348 Franklin in Brooklyn (NYC). Sinds 2022 werkt ze aan dit project en ze heeft nog geen einddatum in gedachten. Muntges reconstrueert het stedelijke landschap waarin ze woont. Haar duizenden tekeningen groeien als het ware uit tot steeds grotere installaties. “Wat ik zie, wordt pas echt wanneer mijn pen het heeft verkend. Door het formaat is het alsof ik mijn zelfgeschapen wereld binnenstap. Zo doorgrond ik elk detail, zoals een archeoloog in de lagen van de geschiedenis graaft. Met 348 Franklin documenteer ik de ziel van mijn wijk in Brooklyn (NYC). Elk element wordt minutieus getoond en laat de impact van het verleden zien op het uiterlijk van de gebouwen. Ik nodig de kijker uit om na te denken over het samenspel tussen stedelijke ontwikkeling, de dynamiek van een gemeenschap en het verstrijken van de tijd” aldus  Anne Muntges. [caption id="attachment_357143" align="aligncenter" width="500"] Black Ice (2019) © Renie Spoelstra © foto Wilma Lankhorst.[/caption] Even terug op IJsland Het landschap van Renie Spoelstra zet mijn herinneringen terug naar onze reis naar IJsland. Black Ice (2019) is een voorbeeld van een verlaten landschap dat als thema vaak terugkomt in het werk van Spoelstra. “Ik wil de beschouwer een tijdloos stuk niemandsland laten ervaren. Daarbij is het formaat groot, om de kijker het gevoel te geven zich echt in het werk te bevinden. Black Ice heb ik gemaakt naar aanleiding van een gletsjerwandeling op IJsland: de schaal van dat landschap is niet te bevatten. Ik ging er op zoek naar de ogenschijnlijk romantische landschappen die als decor fungeren in films en Netflixseries, maar die in werkelijkheid onder druk staan door massatoerisme en klimaatpolitie. De tekeningen die hieruit zijn voorgekomen zijn (zoals Black Ice) zijn dus eigenlijk echo’s van wat deze landschappen ooit waren,” volgens Spoelstra. [caption id="attachment_357145" align="aligncenter" width="500"] Skog (2023) © Erik Odijk © foto Wilma Lankhorst.[/caption] Veel zwart wit, af en toe wat kleur De meeste werken in deze tentoonstelling zijn in zwart-wit. Er zijn ook enkele werken waarin het zwart is aangevuld met kleur zoals in het werk Skog (2003) van Erik Odijk. Met Skog laat Odijk ons een glimp ervaren van het oerbos in Zweden. Een geïsoleerd gebied dat in een groot (commercieel) productiebos ligt. Odijk: “Ik heb het getekend als een winterwereld die ontdooit in het trage voorjaar in het noorden. Het grote formaat van mijn werk is onontkoombaar voor wat ik wil uitdrukken: het sublieme gevoel van thuiskomen in de natuur zoals ik dat tijdens wandelingen ervaar. Het sublieme daagt ons uit om de confrontatie aan te gaan met dat wat ons begrip te boven gaat.” [caption id="attachment_357146" align="aligncenter" width="500"] Trudi en de 3 gratiën (2022) © Jans Muskee © foto Wilma Lankhorst.[/caption] Trudi en de 3 gratiën Trudi en de 3 gratiën (2022) van Jans Muskee valt op door de lichte, heldere kleuren van oliepastelkrijt. Wat mij het eerst opvalt is het zwembad zoals ik dat ken van David Hockney. Aan de rand van het bad staan vier vrouwen. Eén dame aan de kop van het bad en drie dames iets verderop links van haar. Muskee maakt zorgvuldig geënsceneerde situaties met doodgewone mensen in alledaagse decors. “Onder het enorme oppervlak broeien elementaire gevoelens als pijn, lust, angst en schaamte. Erbij willen horen is een terugkerend verlangen in mijn werk. Toen ik hoorde dat tentoonstellingsmaker Trudi van Zadelhoff niet lang meer had te leven, vroeg ik of ze een hoofdrol wilde spelen in een van mijn tekeningen,” aldus Muskee. Naast dit idee wilde de kunstenaar al een hele tijd iets doen met Hockney’s werk Portrait of an Artist, Pool with two figures. Ze combineerde beide ideeën in Trudi en de drie gratiën. “In plaats van de zwemmer zijn er toeschouwers: Trudi’s beste vriendinnen die haar in de gaten behouden. Op een afstand maar altijd in de buurt,’ vervolgd Muskee. [caption id="attachment_357150" align="aligncenter" width="500"] What umbrella will hold their liquid souls? (2006) © James Pustorino© foto Wilma Lankhorst.[/caption] Naast 348 Franklin New York, de gletsjer op IJsland en het oerbos in Zweden is er nog veel meer te ontdekken in Size Matters. Zin in een dag ‘back into memory lane’ en wegdromen bij bijzonder tekeningen? Size Matters | Monumentale tekenkunst nu  is nog tot en met 2 februari 2025 te zien in Museum MORE Gorssel. Kijk hier voor de details. MK = geldig. © tekst en foto’s Wilma Lankhorst © gebruik van de afbeeldingen met dank aan Museum MORE, de genoemde kunstenaars en alle bruikleengevers. [caption id="attachment_357151" align="aligncenter" width="500"] Paranoptique (2023) © Aymeraude du Couëdic © foto Wilma Lankhorst.[/caption] KUNSTENAARS Danja Akulin (St. Petersburg, 1977), Agatha van Amée (Groningen, 1967), Charles Avery (Oban (UK), 1973), Hans Op de Beeck (Turnhout (B), 1969), Robbie Cornelissen (Utrecht, 1954), Aymeraude du Couëdic (Frankrijk, 1995), Nicolas Daubanes ( Marseille,1983), Pietsjanke Fokkema (Peins bij Franeker, 1960), Kepa Garraza (Spanje, 1953), Cathelijn van Goor (Beverwijk, 1976), Anouk Griffioen (Enschede,1979), Katrin Günther (Elsterwerda (D), 1970), David Haines(Nottingham (UK), 1970), de Spaans-Nederlandse artiest Raquel Maulwurf (Madrid, 1975), Carlijn Mens (Hardinxveld-Giessendam, 1972), Radenko Milak ( Travnik (voormalig Joegoslavië),1980), Anne Muntges (Kansas City, 1982), Jans Muskee Nieuw-Amsterdam, 1961), Erik Odijk (Deventer, 1959), James Pustorino (Brooklyn NY, 1961), Jacobien de Rooij (Rotterdam, 1947), Amélie Scotta (Nantes (Fr, 1983), Dom Simon (Abidjan (Ivoor Kust), 1964), Renie Spoelstra(Drachten, 1974), Rinus Van de Velde (Leuven (B), 1983), Levi van Veluw (Hoevelaken, 1985)  en Hans de Wit(Eindhoven, 1952).              

Door: Foto: Cathelijn van Goor © foto Wilma Lankhorst.
Foto: Sfeerbeeld van het thema 'Over het water'© foto Wilma Lankhorst.

Aan ’t water met Kunst op Zondag

RECENSIE - Aan t water_Uitgeverij Thoth

Met de bundel Aan ’t water: 100 watergedichten en 100 watergezichten is de trilogie compleet. Een drietal boeken met daarin 100 schilderijen en tekeningen in combinatie met 100 gedichten over hetzelfde thema. En bij iedere publicatie hoort ook een museale tentoonstelling. Het slotakkoord in deze serie is nu te zien in de Tuinzaal van Museum MORE in Het Gelderse Gorssel. Voor Kunst op Zondag heb ik waterpret beleefd in de IJssel-vallei.

Op 't duin (omslag), uitgeverij Thoth

Op ’t duin (omslag), Uitgeverij Thoth

Het begon … Op ’t Duin

In 2015 verscheen bij de tentoonstelling Duingezichten in het Haags Historisch museum in samenwerking met het Letterkundig Museum de kunst- en dichtbundel ‘Op ’t duin: 100 duingedichten en 100 duingezichten. Samensteller van deze publicatie is Nicolaas Matsier, hij studeerde klassieke talen en filosofie. Het Haags Historisch Museum vroeg aan gastcurator Boudewijn Bakker om een tentoonstelling in te richten met hetzelfde thema in de kunst. De duinen waren en zijn nog steeds een populair onderwerp voor schilders, tekenaars en fotografen. Uit het enorme aanbod aan werk, selecteerde Bakker 100 werken en verdeelde die voor de tentoonstelling in verschillende thema’s.

‘Land van mest en mist, van vuilen, kouden regen.’

 zo begon het bekendste weergedicht uit onze literatuur
 anderhalve eeuw geleden.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Foto: Museum MORE Kasteel Ruurlo © foto Wilma Lankhorst

Kunst op Zondag in de klei met Koos Buster

RECENSIE - Je hebt vast wel eens met je handen in de klei gezeten. Niet de vette, zwart glanzende Zeeuwse klei maar de bruine of grijze klei met chamotte. De klei die tijdens handvaardigheid op school wordt gebruik. Kunstenaar Koos Buster is er op de Rietveld Academie op afgestudeerd en noemt zichzelf de Minister van Keramische Zaken. De eerste museale solotentoonstelling van deze artistieke minister is tot en met 20 mei te zien in Museum MORE Kasteel Ruurlo.

Koos_Buster Planning van de expositie Het had ook anders kunnen zijn © foto Wilma_Lankhorst

Planning van de expositie Het had ook anders kunnen zijn © foto Wilma Lankhorst.

Koos z’n kleivoet

Koos Buster Stroucken (Amsterdam, 1991) heeft op de basisschool leren kleien. Hij was er toen niet goed in en vond het ook niet leuk. De grote omslag kwam toen hij op de Rietveld Academy zijn eigen voet moest kleien. Het eindresultaat was verbluffend goed. Klei kun je goed nat houden waardoor je er steeds mee verder kunt gaan. Terugkijkend op deze ervaringen concludeert Buster dat hij inmiddels behoorlijk goed kan kleien. Zo goed zelfs dat hij zichzelf Minister van Keramische Zaken noemt.

Koos Buster Collage met sfeerbeelden expositie © foto Wilma_Lankhorst.

Collage met sfeerbeelden expositie © foto Wilma Lankhorst.

Dagelijkse dingen

Na zijn studie werkt Buster tijdelijk als kunsttransporteur. In de musea en galerieën ziet hij objecten waarvan hij vindt dat ze meer aandacht verdienen. Museumbezoekers zien geen trappen en/of rollen tape, maar deze hulpmiddelen zijn wel nodig bij de opbouw van een tentoonstelling. Koos Buster geeft deze en andere alledaagse objecten een podium. Hij werkt zowel in keramiek als met glas. In Ruurlo zie ik flessen met schoonmaakmiddelen, een Slush-machine, grote waterflessen -koelers met kraantjes, limonadekoelers en kauwgomballenautomaten. En uiteraard mag de brandblusser niet ontbreken voor het geval dat.

Foto: Sfeerbeeld in de Kloosterkerk Voorhout Monumentaal © foto Wilma Lankhorst.

Kunst op Zondag tentoonstellingstips juli

NIEUWS - Er wordt door veel mensen, veel energie gestopt in het samenstellen van tentoonstellingen, kunstroutes en evenementen. Het wat en wanneer wordt helaas niet altijd even helder gecommuniceerd. Kleine(re) musea missen vaak het budget voor landelijke campagnes. Ik mis dus wel eens wat en dat overkomt jou vast ook? Daarom stel ik voor de komende drie maanden, een drieluik samen met verschillende tentoonstellingstips. Laat me weten of je de suggesties waardevol vindt om er na dit drieluik eventueel een nieuwe serie tips voor Kunst-op-Zondag van te maken.

Kunst op Zondag juli Rembrandt en de liefde zaalimpressie © foto Wilma Lankhorst

Rembrandt en de liefde zaalimpressie © foto Wilma Lankhorst.

Rembrandt en de liefde

In het voormalige woonhuis van Rembrandt in Amsterdam is deze zomer een expositie te zien waarin de liefde centraal staat. Liefde in al haar facetten, zoals liefde voor de natuur, liefde voor de ouders, naastenliefde, dierenliefde, de ware liefde en liefde in mythische en Bijbelse voorstellingen. In twee zalen hangen allemaal etsen waarin Rembrandt de liefde verbeeldt. Het verhaal begint met de ware liefde voor Rembrandt, zijn liefde voor zijn eerste vrouw Saskia. Naast een prachtig dubbelportret zie je schetsen van Saskia en andere modellen. In de vrouw met de parels laat Rembrandt een betoverde versie van zijn Saskia zien. Neem de tijd en ontdek steeds meer details in de geselecteerde etsen. Hier ontdek ik de liefde van de schilder voor honden. Je ontdekt hier dat op veel werken wel ergens een hond staat afgebeeld.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Foto: Zomeraanbod Museum MORE in Gorssel en Ruurlo © Museum MORE. copyright ok. Gecheckt 09-11-2022

Kunst op Zondag begint museale zomer in museum MORE

VERSLAG - Museum MORE is klaar voor een gastvrije zomer. Voor Kunst op Zondag bezocht ik twee nieuwe exposities in Museum MORE in Gorssel. In de Tuinzaal hangen 40 doeken van Anya Janssen. In de grote expositieruimte op de eerste etage is een retrospectief ‘Het leven als spektakel’ van de Duitse schilder Norbert Tadeusz (1940-2011) te zien. De derde mijlpaal is de viering van de 80ste verjaardag van kunstenaar Pat Andrea (1942) vandaag, zondag 26 juni, in Museum MORE op Kasteel Ruurlo.

Eerste uitgebreide solo Anya Janssen

Het team van Museum MORE geeft Anya Janssen (Arnhem, 1962) alle ruimte in de lichte en ruime tuinzaal voor haar eerste, uitgebreide expositie. Voor Earthlings dook kunsthistoricus en gastcurator Fleur Junier in het werk van Janssen. Samen met de kunstenaar heeft Junier een selectie gemaakt van zo’n veertig doeken uit Janssens werk vanaf begin jaren negentig tot nu. In de tuinzaal kun je deze keuze nu zelf verkennen.

Museum MORE- Ecce Homo (2019) © Anya Janssen- particuliere collectie© foto Hans Wijninga

Ecce Homo (2019) © Anya Janssen, Particuliere collectie © foto Hans Wijninga.

Janssen en de mens

Anya Janssen is gefascineerd door de mens. Ze bekijkt de mens met grote bewondering en laat dit gevoel zien in monumentale portretten. In de beginjaren schildert Janssen vooral zichzelf, later juist de medemens. Met Ecce Homo gaat ze voor even, terug naar het zelfportret. Janssen gaat in dit werk de confrontatie aan met haar eigen sterfelijkheid, geïnspireerd op het werk van de zeventiende-eeuwse schilder Francisco de Zurburán. Het is meer dan een zelfportret in traditionele zin, Janssen verschijnt ook als metafoor. Als een zinnebeeld van vergankelijkheid.

Foto: Zaalimpressie Tekenen met mededogen © foto Wilma Lankhorst.

Kunst op Zondag verkent Jan van Herwijnen

VERSLAG - De nieuwste expositie in Museum MORE heet ‘Jan van Herwijnen, Tekenen uit mededogen’. Honderd jaar geleden tekende Jan van Herwijnen 32 portretten van psychiatrische patiënten. Mannen en vrouwen, ten voeten uit, dus bijna levensgroot. Deze serie portretten is t/m 9 januari 2022 te zien in Museum MORE in Gorssel. Kunst op Zondag ging op bezoek en sprak met conservator Marieke Jooren.

Jan van Herwijnen Museum MORE © foto Wilma Lankhorst

Jan van Herwijnen, Tekenen met mededogen in Museum MORE © foto Wilma Lankhorst.

Serene stilte

Het contrast kan niet groter zijn in deze museumzaal. In deze ruimte stonden tot voor kort 40 schildersezels met daarop de kleurrijke werken van TV-schilder Bob Ross. Ross noemde zijn werk ‘Happy Paintings’. Marieke Jooren conservator gaf de serie tekeningen van Jan van Herwijnen (1889-1965) de titel ‘Tekenen uit mededogen’. De originele titel van deze serie van 32 portretten uit 1920 was: ‘De krankzinnigen’. Niet alleen de sfeer in de museumzaal is veranderd van vrolijk & kleurrijk naar ingetogen & sereen, ook de manier waarop wij anno 2021 naar onze medemens kijken die in psychische nood verkeert.

“Het gaat om het wezen van de dingen en niet om de schijn.”

Uitspraak Jan van Herwijnen (Tv-interview 1963).
Jan_van_Herwijnen Portret Jan van Herwijnen (1920) Archief Jan van Herwijnen Stichting

Portret Jan van Herwijnen (1920) © Archief Jan van Herwijnen Stichting.

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Lezen: Mohammed, door Marcel Hulspas

Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.

Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.

Foto: copyright gecheckt 09-Feb-2022 copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Kunst op Zondag | Kijk Jan Mankes

RECENSIE - 2020 is het grote herdenkingsjaar voor de schilder Jan Mankes (1889-1920. De Stichting 100 jaar Jan Mankes zocht naar een blijvend bewijs van de grote genegenheid voor deze schilder van het realisme. Van 1916 tot aan zijn dood in 1920 woonde Jan met zijn vrouw en zoon in het Gelderse Eerbeek. Daar schilderde hij ruim een derde deel van zijn totale oeuvre. Ook anno 2020 kent ons land nog veel Mankes-liefhebbers. Veertien van hen delen hun mooiste Mankes-moment in Kijk Jan Mankes.

Kijk_Jan_Mankes zelfportret (1915) © collectie Museum MORE

Zelfportret Jan Mankes (1915) Collectie Museum MORE.

“Er was eens een man.
Die kon blij zijn met niks: met dingen die er zomaar waren.
Een gemberpot, een lijster op een twijg, een ingedroogde muis”.

Keuze van schrijver Lydia Rood – Klein Licht uit Kijk Jan Mankes (2020)

Over wie gaat dit boek?

De titel laat er geen twijfel over bestaan. Dit boek gaat over Jan Mankes en vooral over zijn werk. Wie met enige regelmaat een museum bezoekt, heeft vast wel eens iemand opgewekt horen roepen: “Kijk, een Mankes!” Dat gevoel krijg je ook al je de mooie omslag van dit jubileumboek voor het eerst ziet: “Ja een echte Mankes”. De jonge gespikkelde steenuil (1909), oplettend kijkend terwijl hij op de rand van een emaillen koffiebeker zit. Naast hem ligt een staafje houtskool. Het is net of Mankes even van zijn plaats is gegaan en dat de steenuil wacht op zijn terugkomst. De oplettende blik van de steenuil als metafoor voor de lezer om zelf de blik op scherp te zetten om dit boek verder te gaan verkennen.