Wederom een gastbijdrage van Karin Spaink, eveneens te lezen op haar eigen blog. Nettime is een mailinglist waar mensen willen nadenken over media, internet, politiek en alles daartussen en daaromheen. Een paar dagen gelden las ik dit op die mailinglijst: Na Vrij Nederland’s onthulling van de even weinig verheven als pompeus gerechtvaardigde wijze waarop ‘kwaliteitskrant’ NRC-Handelsblad samen met de commercieele omroep RTL NOS-televisie de loef had afgestoken in de (rat)race naar het NL-relevante gedeelte van de Wikileaks’ Cablegate stash laten de Belgen het weinig flatteus licht schijnen op de gang van zaken bij het parallel verhaal, rond dagblad De Standaard, die ook via het Noorse blad Aftenposten toegang kreeg tot het Wikileaks materiaal [..] Ineens werd ik boos. Dit was een mailinglijst waar iedereen pretendeerde verstandig na te denken over media en internet, maar wat ik daar had gezien over WikiLeaks kwam zelden boven dit niveau uit. Zodat ik een antwoord schreef, waarvan ik innig hoop dat anderen het snappen:
Gin Ferrara en haar partner doen dat al jaren. In die week niet alleen geen tv en internet, ook geen tijdschriften. Zo kom je je partner weer eens tegen. Praten met mensen mag wel. Wie durft? Lezing van vijf minuten uit de Ignite-cyclus.
Meer Ignite op VideoVolt.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
Onderstaande gastbijdrage van Karin Spaink hebben we overgenomen van haar weblog.
Facebook was natuurlijk belangrijk: de pagina ‘We are all Khaled Said’ mobiliseerde jongeren, en vanaf die pagina werd de oproep gedaan om op 25 januari te gaan demonstreren. Weblogs waren belangrijk: al jarenlang bloggen veel Egyptenaren over de politiek. Reporters Sans Frontières meldt al jarenlang dat nergens zoveel burgerjournalistiek wordt bedreven als in Egypte, maar ook: dat nergens zoveel bloggers gevangen zitten als daar. En Twitter was belangrijk: een geweldig medium om informatie snel door te geven.
Maar uiteindelijk is dit ook de revolutie waarin de televisie zich bewees. Zonder Al Jazeera was dit niet gebeurd. Wanneer ze precies begonnen met de verslaggeving van deze opstand weet ik niet; wel weet ik dat ik op 28 januari begon te kijken en sindsdien de zender niet meer heb uitgezet. Dag in, dag uit deed Al Jazeera verslag. Soms herhaalden ze stukken en ‘s nachts ging het ook wel ‘s over iets anders, maar ze hebben twee weken lang bijna fulltime aan de opstand in Egypte gewijd. Verslaggevers ter plekke vertelden wat er gebeurde, soms – voor hun eigen veiligheid – anoniem. En al die tijd waren ze de enigen die via een massamedium de Egyptenaren van minuut tot minuut vertelden wat er in hun eigen land gebeurde.
Steeds weer doken ze nieuwe deskundigen en nieuwe betrokkenen op die hun gedachten lieten gaan over de gebeurtenissen. Van de studio in Qatar schakelden ze over naar Tahrir; van Londen naar Washington; van Alexandrië weer terug naar Caïro. Hun uitzendlicentie in Egypte werd ze ontnomen, hun verslaggevers werden gearresteerd, hun apparatuur werd in beslag genomen, hun kantoor in Caïro werd kort en klein geslagen. Het maakte niet uit. Ze bleven doorgaan. Wel zag je dat al die gezichten steeds vermoeider raakten – dat het ook voor hen een enorme uitputtingsslag was.
Als je de koppen in bepaalde media mocht geloven, gaat het plots heel goed met het aantal leden van de politieke partijen. De kop “Ledental politieke partijen naar recordhoogte” spreekt al voor zich. En met de ondertitel “Het ledental van de Nederlandse politieke partijen is vorig jaar naar het hoogste niveau sinds het midden van de jaren negentig gestegen.” denk je helemaal dat het goed zit. Toch?
Niet helemaal. Alleen als je in absolute getallen denkt, is het aantal leden nu ongeveer gelijk aan 1996. Maar het absolute aantal zegt weinig als je het niet in verhouding tot de totale bevolking bekijkt. En die groeit natuurlijk gestaag door. Dit is wat je krijgt als je de getallen van de aantallen leden van politieke partijen deelt door de getallen voor de volwassen (18+) bevolking van Nederland:
En dan blijkt dat je het niveau van halverwege jaren negentig niet haalt. En het ziet er al helemaal bleek uit als je wat verder terug in de tijd kijkt. De Nederlandse politiek is niet in staat meer dan 2,5% van de volwassen bevolking actief te betrekken bij de politiek. Dus in plaats van een flutrecord te vieren, kunnen we beter nadenken over wat we hieraan willen doen.
PS1: Voor de rekenaars hier de spreadsheet met getallen. Anders zoek je je suf in de pdfjes.
PS2: Andere media hadden een betere kop hoor.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Een gastbijdrage van Joep Schaper, MA Internationale Betrekkingen en onderzoeker bij de Nederlandse Nieuwsmonitor en Dr. Nel Ruigrok, hoofdonderzoeker bij de Nederlandse Nieuwsmonitor.
Opvallend bericht op NOS.nl vanmorgen: ‘ElBaradei: van diplomaat tot oppositieleider’. In Egypte demonstreren duizenden mensen al een week lang tegen het regime van president Mubarak. Mubarak is nog niet weg, laat staan de machtsstructuur om hem heen, maar op de NOS-website stelt oud-minister van Buitenlandse Zaken Ben Bot al dat ElBaradei ‘een zeer geschikte kandidaat [is] om Mubarak op te volgen’. Op te volgen? In hetzelfde artikel schrijft de NOS dat ElBaradei ‘in een paar maanden [is] uitgegroeid tot de man waar van veel, zo niet alle, Egytenaren hun hoop op hebben gevestigd’. Hebben alle Egyptenaren hun hoop op ElBaradei gevestigd?
NRC Handelsblad noemde Elbaradei dit weekend bij monde van Midden-Oosten redacteur Carolien Roelants nog “voor een groot deel (…) een product van de westerse media, een herkenbare figuur die door ons op een voetstuk geplaatst is”. Om te vervolgen: “in Egypte kent niemand buiten de middenklasse hem, omdat hij dertig jaar in het buitenland is geweest en pas afgelopen week in Egypte terugkwam”.
Is ElBaradei de hoop van alle Egyptenaren of een product van westerse media?
Twee weken geleden publiceerde ik op Sargasso een kritisch artikel over de piraterij voor de Somalische kust. Daarin betoog ik dat de illegale visserij en afvaldumping voor de kust van het arme Oost-Afrikaanse land, onder andere door Europese bedrijven, belangrijke oorzaken zijn voor het ontstaan van de piraterij, maar dat de anti-piraterijmissie van de Europese Unie hier helemaal niet tegen optreedt. Die houdt zich enkel bezig met de jacht op de Somalische piraten. Ik pleit er in het stuk voor dat de patrouillerende oorlogsschepen alle illegale activiteiten in de regio moeten aanpakken.
Dit leek mij geen radicale stellingname, maar tot mijn verbazing kwamen er behoorlijk wat kritische (alhoewel, helaas, soms nogal lege) reacties op het stuk. Sommige reaguurders toonden zich daarin enkel voorstander van een snoeiharde aanpak van de Somaliërs. Eén iemand stelde bijvoorbeeld voor ‘de piratenbootjes met kalashnikovs en raketten uit het water te schieten’ en mariniers het land in te sturen om de boel ‘meedogenloos op te ruimen.’ Over de Europese stroperij en afvaldumpers schreven zij niks. Een ander ging zelfs zo ver in twijfel te trekken of deze illegale praktijken überhaupt wel plaatsvinden.
Ik vroeg me af waar deze houding vandaan komt, vooral aangezien de illegale dumping en visserij bepaald geen geheimen zijn. Het is goed gedocumenteerd. Een aantal reacties komt voort uit een xenofobische houding. In de ogen van sommigen zijn Somaliërs slechts ‘sukkels’ en ‘lui’ en moeten ze ‘uitgeschakeld’ worden. Deze reaguurders willen simpelweg niet geloven wat tegen hun onderbuikgevoel ingaat en zien in het handelen van de piraten een rechtvaardiging van hun bekrompen vooroordelen. Maar voor anderen met een wat ruimer venster op de wereld ligt een heel andere verklaring voor hun argwaan wellicht meer voor de hand: de berichtgeving in de Nederlandse media.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Door haar dat krabben fysiek te beletten, had haar dood voorkomen kunnen worden, maar dat durfden haar verzorgers niet meer. Uit angst voor publiciteit. Jolanda’s ‘redding’ werd haar dood.
In zijn commentaar over de zaak Brandon geeft Jan Kuitenbrouwer een beetje reflectie uit het verleden. En daarmee legt hij de vinger op een van de twee zere plekken in deze zaak. Publieke en politieke verontwaardiging en de maatregelen die daar op volgen, kunnen ongewenste effecten hebben. Maar dan is de mediakaravaan al lang weer verder.
De andere zere plek is dat door de aandacht op incidenten in de politiek en media de aandacht voor de structurele problemen vaak niet aan bod komt. En op lange termijn krijg je dan vanzelf meer incidenten.
Beste mevrouw Gouweloos,
Ik las uw -wat korte- persbericht over de recente ophef rond de vermeende doodsbedreigingen aan het adres van de PVV door uw medewerker Peter Breedveld. De VU distantieert zich van zijn uitspraken, begrijp ik. Daar viel ook niet overheen te lezen. In een persbericht van 54 woorden staat het woord maar liefst drie keer. En u “bezint zich op maatregelen”, zegt u.
Ik denk echter dat u een foutje heeft gemaakt. Er had natuurlijk moeten staan:
“De opmerkingen van dhr. Breedveld zijn die van hemzelf, en vertegenwoordigen op geen enkele wijze de mening van de VU. Wij geven geen commentaar op zijn opmerkingen en vragen de media daarom, inzake dit onderwerp, met hem contact op te nemen. Buiten werktijd, alstubieft.”
Want laten we eerlijk zijn, als u zo met uw werknemers omgaat als er een -tussen Geenstijl en de Telegraaf voorbedachte- rel ontstaat, dan pleegt u een grotere karaktermoord dan de Telegraaf. En zij hebben het toch uitgevonden.
Ach, laat ik er -in de geest van Peter Breedveld- eens een Godwin tegenaan gooien: als de persdienst van de VU in de Tweede Wereldoorlog ook een persbericht aan Telegraaf had gestuurd, dan waren er heel wat onderduikers minder geweest.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
