Kunst op Zondag | Marius van Dokkum

In december bezocht ik in Harderwijk het Marius van Dokkum Museum. Als je in het oosten van het land in een boekhandel bent kom je vaak ansichtkaarten met zijn werk tegen. Daar ken ik zijn werk in ieder geval van en het leek me leuk om eens in het museum nader kennis te maken met meer werk van hem. Heel verrassend! Ten eerste het oude buurtje in Harderwijk waar het museum in een prachtig oud pandje is gevestigd (pandje werd in de 16de eeuw al gebruikt door de St. Johannieterorde en later door de universiteit voor de anatomielessen) , maar ook dit werk bijvoorbeeld. Wat ik ken van hem is vooral kunst met een glimlach, maar dit vind ik ook prachtig, zo teer, bijna ontroerend. [caption id="attachment_325501" align="alignnone" width="450"] Marius van Dokkum museum, stilleven met oude druiven, © 2016 foto Krina van der Drift[/caption] Dit is wat ik bedoel met “kunst met een glimlach”….wat leuk en typisch voor het werk van Marius van Dokkum. [caption id="attachment_325496" align="aligncenter" width="300"] Marius van Dokkum museum, Dansje in de kerk, 2005 © foto Krina van der Drift[/caption] Als kind al wist hij dat hij kunstschilder zou worden; hij deed niks anders dan tekenen. Hij ging naar de kunstacademie met het idee dat je daar schildertechnieken zou leren, maar in die tijd was realisme een taboe, je moest experimenteren. Omdat hij toch de voorkeur gaf aan realistisch werk, kreeg hij het advies om door te gaan als illustrator/vormgever. daar heeft hij nooit spijt van gehad, want zo leerde hij goed tekenen. Schilderen leerde hij later van collega’s als Henk Helmantel. Een beetje noodgedwongen koos van Dokkum na zijn studie aan de kunstacademie voor een betaalde baan. Zijn studiebeurs hield op en er moest wel brood op de plank komen. Hij kreeg een parttime baan aangeboden bij een papierfabriek. De vaste inkomsten maakten het mogelijk om de rest van de week voor zichzelf bezig te zijn. Hij werkt daar nog steeds in de ochtenduren. Dat geeft hem structuur, maar ook voeling met de maatschappij; er loopt daar van alles rond; van directeur tot mensen op de werkvloer. Dat geeft hem weer inspiratie voor zijn schilderijen. Mocht je in de buurt van Harderwijk zijn, moet je zeker even binnenlopen, want het tovert zeker een glimlach op je gezicht! (op dit moment dicht en gaat het weer open dan weer aanmelden van te voren) meer info: www.mariusvandokkummuseum.nl [caption id="attachment_325502" align="alignnone" width="450"] Marius van Dokkum museum, Zoals de ouden zongen. 1999 © foto Krina van der Drift[/caption] Verscheen eerder op Kunstdwalingen.

Door: Foto: Marius van Dokkum museum, Zoals de ouden zongen. 1999 © foto Krina van der Drift

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Doneer voor ¡eXisto!, een boek over trans mannen in Colombia

Fotograaf Jasper Groen heeft jouw hulp nodig bij het maken van ¡eXisto! (“Ik besta!”). Voor dit project fotografeerde hij gedurende meerdere jaren Colombiaanse trans mannen en non-binaire personen. Deze twee groepen zijn veel minder zichtbaar dan trans vrouwen. Met dit boek wil hij hun bestaan onderstrepen.

De ruim dertig jongeren in ¡eXisto! kijken afwisselend trots, onzeker of strak in de camera. Het zijn indringende portretten die ook ontroeren. Naast de foto’s komen bovendien persoonlijke en vaak emotionele verhalen te staan, die door de jongeren zelf geschreven zijn. Zo wordt dit geen boek óver, maar mét en voor een belangrijk deel dóór trans personen.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.