India liet afgelopen weekend haar eerste kernonderzeeër te water en voegde zich daarmee volgens haar premier, Manmohan Singh, tot een exclusieve club van de tot dusver vijf landen die over deze technologie beschikken. Het prototype, de Arihant (wat "verwoester der vijanden" betekent in het Sanskriet) werd volgens Singh met Russische steun gebouwd en "symboliseert de nauwe strategische partnerschap welke we met Rusland genieten," aldus de premier.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
Toen de Amerikaanse marine besloot 55 zogenaamde Littoral Combat Ships te kopen voor operaties nabij de kust, koos het twee concurrerende ontwerpen: één van Lockheed Martin, wat nu de Freedom klasse heet, en één van General Dynamics, de Independence klasse. Met name dit laatste ontwerp is opmerkelijk omdat het gebruik maakt van een trimaran constructie. Het idee was om van beide klassen een schip te bouwen, te zien hoe zij werkten, en er één uit te kiezen voor productie tegen een prijs van niet meer dan 220 miljoen dollar per stuk. In plaats daarvan besluit de marine nu beide ontwerpen aan te schaffen, terwijl de kosten al zijn verdrievoudigd.
Deze nieuwe scheepsklassen passen uitstekend binnen het defensiebeleid van de regering Obama. Daags na zijn verkiezing kondigde de president aan de marine te willen uitrusten met “kleine, capabelere schepen,” terwijl sindsdien nog meer nadruk is komen te leggen op operaties in kustgebieden.
Hoe precies invulling gegeven moet worden aan deze doelstelling is nog niet geheel duidelijk echter Kapitein-Luitenant ter zee Henry J. Hendrix doet een intelligent voorstel: waar de Amerikaanse marine van vandaag de dag voornamelijk in zogenaamde Expeditionary and Carrier Strike Groups opereert—de eerste toegespitst op een aanval over land middels amfibievoertuigen; de tweede op een aanval vanuit de lucht—moet een derde verzameling schepen worden toegevoegd, georganiseerd in zogenaamde Influence Squadrons. Deze eskaders zouden bestaan uit een moederschip uit de San Antonio klasse ter beheer en logistieke ondersteuning; een jager ter verdediging; een Littoral Combat Ship; een patrouilleboot; en een zogenaamd Joint High-Speed Vessel tezamen met een M80 Stiletto om de troepen heen en weer te varen.
Het Britse parlement maakt zich zorgen over de kwetsbaarheid van het land voor een aanval over zee. Slechts zes schepen patrouilleren tegenwoordig de Britse kust waardoor havens en olieraffinaderij doelwit kunnen worden van een terroristische aanslag. Het Verenigd Koninkrijk was ooit ’s werelds voornaamste zeemacht; haar Royal Navy de onbetwist heer en meester der zeven zeeën. Hoe heeft het zover kunnen komen?
Onder de huidige plannen zal de Britse marine de komende decennia tot een merkwaardige strijdmacht worden gevormd. Slechts zes ware oorlogsschepen zullen beschikbaar zijn om twee vliegdekschepen te beschermen tezamen met een beperkte vloot van dan verouderde fregatten en, hopelijk, enkele van haar opvolgers. De Royal Navy zal over te weinig destroyers beschikken om de vliegdekschepen ten tijde van oorlog te beschermen en over te weinig fregatten om te patrouilleren in vredestijd. Het voeren van zelfs een beperkt conflict op de schaal van de Falklandoorlog is daarmee praktisch onmogelijk geworden zonder Amerikaanse steun.
In 1997 stelde de marine dat het over ten minste 32 fregatten en jagers moest kunnen beschikken om ’s lands belangen veilig te stellen. Vandaag de dag kent het slechts 22 van dergelijke schepen. Wanneer de komende jaren de Type 22 en Type 23 fregatten worden uitgerangeerd zal dit aantal alleen maar verder dalen. Slechts de helft van de aanvankelijk begrote twaalf Type 45 jagers wordt gebouwd waarmee het totale aantal in 2023 op 14 uitkomt om gedurende de jaren daarop tot 24 te stijgen (6 Type 45 schepen + 18 Future Surface Combatant fregatten); nog altijd maar een-derde van de vereiste capaciteit.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Twee kleine kamerstukken deze keer. Ze roepen allebei vragen op. Het eerste is een overzicht van vragen en antwoorden aangaande de inzet van Nederlandse onderzeeërs. De insteek lijkt met name geld te zijn. Maar in het antwoord van de eerste vraag komt naar voren dat er sprake is geweest van operationele inzet van minimaal twee onderzeeërs. Die informatie is “geclassificeerd”. Mooi woord voor geheim volgens mij.
Maar dat roept dan wel vragen op. Bij welke operaties zet Nederland onderzeeërs in? In het nieuws ben ik het in ieder geval niet tegen gekomen. U een idee?
En dan een lijst met verdragen waar nog aan gewerkt wordt. Indrukwekkend. En ik moet eens nazoeken wat dat terrorismeverdrag van de VN precies behelst. Voor je het weet worden er weer wetten ingevoerd waar we niet op zitten te wachten.
Maar het meest bijzondere rijtje vond ik die over de privileges en immuniteiten van de mensen van diverse Europese instellingen. Waar hebben die nou specifieke privileges voor nodig in Nederland.
Gaan we dus ook opzoeken (staan in ieder geval nog niet bij de kamerstukken zelf).
Dit alles ter illustratie dat kamerstukken snuffelen best leuk is. Maar wel erg stoffig soms. Hatsjoe!
En ik ga weer over tot de orde van de dag.
Overigens ben ik van mening dat altijd bekend moet zijn hoe de individuele kamerleden gestemd hebben en dat alle stemmingen direct online beschikbaar moeten zijn.
En mocht u uw ei kwijt willen bij de politiek naar aanleiding van bovenstaand stuk, gebruik dan de site van Mail de politiek.
KSTn = Selectie uit recente KamerSTukken.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.