Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Ziek spel
Toen Londen in 2007 werd uitverkoren als gastheer voor de Olympische Spelen van 2012, vonden de meeste inwoners van die stad dat hartstikke leuk. De lol is er inmiddels vanaf. De kosten, aanvankelijk begroot op circa 3 miljard euro, zijn opgelopen tot 14 miljard euro. Intussen kampt London met grote tekorten en bezuinigt de stad op zowat alles.
De kosten van de Spelen zullen nog jarenlang grote gevolgen hebben voor het dagelijks leven en welzijn van de Londenaars. Is een kortdurend evenement zulke groteske investeringen wel waard? Hoe kun je in hemelsnaam grote ingrepen in uitkeringen, lonen, werk, woningbouw en infrastructuur verdedigen, terwijl je elders met gulle hand miljarden in een bodemloze put mietert?
Het argument dat zulke investeringen op lange termijn werk, geld en goodwill opleveren, is keer op keer vals gebleken. Athene is niets wijzer geworden van de Spelen in 2004: de stad ging er bijna failliet aan. Het besef dat ook de Londenaars nog jarenlang onder de torenhoge kosten ervan zullen lijden, was afgelopen augustus een wezenlijk ingrediënt van de heftige rellen in de stad.
De veiligheidsmaatregelen voor de Spelen zijn al even draconisch. Londen had al de meeste bewakingscamera’s ter wereld, en daar is nu nog een flinke schep bovenop gedaan. Het surveillancecircus is al actief, ook al gaan de Spelen pas over tien weken van start. Kilometerslange hekken met hoog voltage schrikdraad, scherpschutters in de stad, te pas en te onpas controles, en overal laag overvliegende, bewapende drones in de lucht: Londen kun je voorlopig maar beter mijden.
Mind the gap
“Dagelijks begeven miljoenen mensen zich onder de grond om zich daar te laten vervoeren door treinen in een netwerk van tunnels. Het is een vreemd verschijnsel dat we echter als heel normaal beschouwen.” (Benson Bobrick in Labyrinths of iron)
Ik ben geboren en opgegroeid in Zeeuws-Vlaanderen, een geisoleerd stukje Nederland waar geen passagierstreinen rijden. Daardoor heb ik in mijn jeugd weinig met de trein gereisd. Een van mijn eerste kennismakingen met de trein was toen ik op mijn 16e Londen bezocht. Mijn kennismaking met de trein was hierdoor meteen ondergronds. Dat heeft zo’n indruk op mij gemaakt dat ik een grote fan ben van het vervoersmiddel.
De Londense metro is de oudste metro ter wereld. De eerste ondergrondse trein begon te rijden op 10 januari 1863 tussen Paddington en Farringdon. Vanaf dat moment begon het bedrijf te werken aan zijn identiteit. Inmiddels is de corporate identity van London Transport uitgegroeid tot een sterk merk. Het zorgt niet alleen voor de uiterlijke eenheid van het bedrijf, het geeft eveneens voor ijkpunten in de stad. De metroaanduiding is een belangrijke wegwijzer. De identiteit is verweven met de stad en haar bewoners. London Transport heeft al vele designklassiekers voortgebracht: de roundel (het logo), het lettertype van de bewegwijzering en natuurlijk de beroemde metrokaart. De metrokaart is baanbrekend geweest op het gebied van diagrammatische kaarten. De corporate identity van London Transport is dan ook mijn favoriete huisstijl en meer specifiek die van de London Underground.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
Gokken en schulden verbergen, bankiers anno nu
Het Bankingblog dat Joris Luyendijk op de site van de Guardian bijhoudt verbijstert mij elke post weer. Ergens wist ik wel dat de banksector rot en verdorven was, maar wat er uit de mond van de werknemers van de Londense banken klinkt is toch telkens net wat rotter dan je zou verwachten.
Oplichting, verbergen van schulden, gokken met enorme bedragen en afhankelijk zijn van algoritmen en systemen die niemand meer snapt zijn daar normaal. Ze verpakken deze activiteiten mooi, dat dan weer wel. De banken behandelen hun personeel ook nog als oud vuil dat ze zonder nadenken buiten zetten. Nadat die flink gefêteerd zijn, dat dan weer wel.
Ik weet weinig van banken, heb middelbare schooleconomie. Luyendijks blog lees ik sinds het verhaal van de ex-vriendin van een bankier er op verscheen. Ik wilde wel eens weten wat een van mijn vriendinnen wiens wederhelft onlangs naar the City was vertrokken te wachten zou staan (veel ellende). Die post maakte me tot een vaste lezer.
Dat veel banken ’te groot zijn om om te vallen’ en dat deze bedrijven landen ‘in gijzeling houden’ wist ik al uit de sombere beschouwingen in de kranten rond de crisis van 2008/2009 en daarna. Maar het waren vage bewoordingen, over een wereld die ver van mij af stond. Het Bankingblog geeft de sector een gezicht.
Londen, geen poging tot duiding
Als extreemrechts de rellen in Londen ziet als het bewijs voor het failliet van de multiculturele samenleving, extreemlinks ze ziet als terechte volkswoede voor alle problemen van het kapitalisme en technohaters het liefst de Blackberry aanwijzen als schuldige, dan is de enige gerechtvaardigde conclusie die we kunnen trekken dat niemand in staat is om buiten zijn eigen kadertje te denken.
Gelukkig zijn er de inwoners van de arme wijken: zij maken een lange neus naar iedereen. Zij gebruiken die angstaanjagende moderne communicatiemiddelen om, geheel in tegenspraak met de theorieën van Marx en de doemscenario’s van Wilders, schoon te maken. Zoals de “allochtoon” Prad Patel vanochtend, na een onrustige nacht in zijn eigen buurt. De hoogopgeleide tech blogger staat nu waarschijnlijk glas bijelkaar te vegen om een getroffen winkeleigenaar te helpen. Samen met zijn islamitische stadgenoten. Elke haal van zijn bezem bewijst het ongelijk van linkse idioten en rechtse idioten tegelijk.
Laat mij vanuit Italië niet proberen om de toestand in Londen te duiden. Twaalf jaar geleden was ik er voor het laatst en ik keek vanuit een geleende privéflat uit over de grauwe verpauperde straatjes van Poplar, met de glimmend nieuwe, superluxueuze Canary Wharf op de achtergrond. Elke nacht piste de bovenbuurman uit zijn raam. Ik kan alleen maar zeggen dat je niet vrolijk wordt van een leven in dergelijke omstandigheden. Ik voelde noch de behoefte om te plunderen, noch om de boel bij elkaar te vegen. Ik ben dan ook geen Londoner.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.