Closing Time | Dies irae – Galina Oestvolskaja

Vandaag zou Galina Oestvolskaja 102 geworden zijn, ware het niet dat ze in 2006 op 87-jarige leeftijd overleed. Van deze bijzondere Russische componiste hoort en ziet u ‘Dies irae’(popi vertaald: een heel kwade dag) voor piano, slagwerk en acht contrabassen. https://www.youtube.com/watch?v=31nFYVL98v4 U ziet nu ook waar Matthijs van Nieuwkerk het idee vandaan haalde om een bandje op een steiger te laten spelen. Dat geheel terzijde. Galina Oestvolskaja is in Nederland bekend geworden dankzij Reinbert de Leeuw (vorig jaar overleden). In 1994 en 1997 maakte Cherry Duyns samen met Reinbert de Leeuw de serie ‘Toonmeesters’, acht korte documentaires over componisten van ‘klassieke muziek uit de 20e eeuw’. Uit die serie: Kijk naar de aflevering over Galina Oestvolskaja (1994 – 30 min.), waarin een stukje ‘Dies irae’ wordt vertolkt door Reinbert de Leeuw en het Schönberg Ensemble (tegenwoordig Asko|Schönberg). In de documentaire weet Reinbert de Leeuw  een afspraak met haar te krijgen en ontmoet haar in haar woning in Sint Petersburg. Ze wil niet in beeld (“Ik ben mensenschuw” zegt ze als ze De Leeuw binnenlaat). Buiten beeld horen we haar verkalren dat ze alleen composities laat uitvoeren waar ze zelf tevreden over is. Als ze na enkele weken tot soms zelfs een jaar een compositie niet goed genoeg vindt, gaat het werk de deur niet uit. Veel van haar composities heeft ze daarom verscheurd. Jaren later (2005) maakte ook Josée Voormans een documentaire en inmiddels lijkt Oestvolskaja haar schuwheid overwonnen, want ze laat zich gewillig filmen en beantwoord ook persoonlijke vragen. Ze is waarschijnklijk meer op haar gemak bij Josée Voormans omdat ze in haar eigen  taal kan communiceren (bij Reinbert de Leeuw moest dat in het Duits). Kijk ook naar ‘Schreeuw in het heelal’ (33 min.) https://www.youtube.com/watch?v=ninHa6TqgqM

Door: Foto: Ted (cc)

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Doneer voor ¡eXisto!, een boek over trans mannen in Colombia

Fotograaf Jasper Groen heeft jouw hulp nodig bij het maken van ¡eXisto! (“Ik besta!”). Voor dit project fotografeerde hij gedurende meerdere jaren Colombiaanse trans mannen en non-binaire personen. Deze twee groepen zijn veel minder zichtbaar dan trans vrouwen. Met dit boek wil hij hun bestaan onderstrepen.

De ruim dertig jongeren in ¡eXisto! kijken afwisselend trots, onzeker of strak in de camera. Het zijn indringende portretten die ook ontroeren. Naast de foto’s komen bovendien persoonlijke en vaak emotionele verhalen te staan, die door de jongeren zelf geschreven zijn. Zo wordt dit geen boek óver, maar mét en voor een belangrijk deel dóór trans personen.

https://www.youtube.com/watch?v=YUCzn_eMFF4

Closing Time | Race For The Prize

De band, The Flaming Lips, op het podium in Oklahoma in plastic bubbles. Het publiek alleen of met z’n twee in een plastic bubble en de crowdsurfer ook in zijn plastic bubble dobberend over de andere bubbles. Je mag alleen uit je bol gaan als je naar de wc wil. Dan is daar een knopje voor, dan mag je naar buiten met een maskertje voor en krijg je een escorte mee. Allemaal coronaproof, dat is het idee.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.