Twitter

Sinds een paar weken zit ik op Twitter, gewoon, om het eens uit te proberen, ondanks alle twijfels die ik erover had. Ik besloot, zo rond de verkiezingen eens alle lijsttrekkers te volgen, plus mijn goede vriend Jona, twee wiskundigen: Hannah Fry en Ionica Smeets, twee Iran-gerelateerden: Hassan Rouhani en Thomas Erdbrink, taalkundige Marc van Oostendorp en twee mensen die niet in dat rijtje passen: omdat het nu eenmaal trending topic was Lale Gül, en Emine Ugur (met zo’n omgekeerd dakje boven de ‘g’), een moslima die enorm grappige twitterdraadjes schrijft. Kwade tongen beweren dat zij leiding geeft aan de Secret Working Group die de islamisering van Nederland moet bewerkstelligen, maar zoals iedereen weet, bestaat er natuurlijk helemaal geen Secret Working Group. Mijn bevindingen: Lijsttrekkers van grote partijen twitteren eigenlijk niet. Ik ben al die tijd 1 tweet van Mark Rutte tegengekomen, en ongeveer evenveel van Wopke Hoekstra. Sigrid Kaag tweet ietsje meer, maar meer dan vijf zijn het er zeker niet. Kleinere partijen tweeten meer en ik vraag me nu af of er een omgekeerd evenredige relatie bestaat met het aantal zetels. Lilian Marijnissen tweet reuze zakelijk, maar nooit iets wat me echt tot nadenken stemde. Sylvana Simons en Gert Jan Segers wel. Farid Azarkan zit daar een beetje tussen in en onderscheidt zich door zijn humor. Het lijkt me een leuke man. Opvallend zinnig vond ik de tweets van Tofik Dibi, die ik niet volgde, maar wel vaak tegenkwam. Nu moet ik natuurlijk ook iets zeggen over zijn opvolger Jesse Klaver, maar die heeft eigenlijk niet zo’n indruk op me gemaakt. Geert Wilders tweet lang zo vaak niet tegen de islam als ik had verwacht, maar de man kent – serieus – slechts één emotie: verontwaardiging. Voor mijn eerste studentenbaantje – medio jaren ’80 – ben ik een jaar of vijf telefonisch enquêteur geweest bij een bedrijf van Maurice de Hond. De supervisor die ons inwerkte, bond ons op het hart vooral te bedenken dat 90% van de mensheid uit kneuzen bestond, die in staat waren de meest simpele vragen verkeerd te begrijpen. Ons was na een paar maanden inderdaad wel duidelijk dat het aantal mogelijke misverstanden elk redelijk pessimisme overtrof. Nou die mensen, die zitten dus nu massaal op Twitter. Dieptepunt was een antwoord van Annabel Nanninga op een artikel van iemand die wees op de grote hoeveelheid verbale agressie die vrouwelijke politici over zich heen kregen. Stel je niet aan, was de strekking van haar antwoord en meer dan vijftig anderen vielen haar bij met teksten in de trant van ‘alsof mannen nooit gedoe over zich heen krijgen’ en ‘if you can’t stand the heat, don’t go into the kitchen’. Niemand, echt helemaal niemand tot wie het correcte punt van het stuk was doorgedrongen: vrouwelijke politici krijgen behoorlijk veel meer over zich heen dan mannelijke politici. Thierry Baudet is knettergek en behoorlijk paranoïde maar eigenlijk best wel amusant. Shakespeares there is method in his madness, is beslist niet op hem van toepassing. Het ene moment gaat hij tekeer tegen Covid-19 vaccinaties tout court, een paar uur later citeert hij een tweet die alleen het vaccineren van kwetsbare groepen bepleit. Op dag één promoot hij het idee hij dat Covid-19 nooit meer weg zal gaan, om op dag twee de hoopvolle bewering “herd immunity ahead” te retweeten. Op enige consistentie is hij niet te betrappen, behalve als je ervan uit gaat dat hij nu eenmaal tegen gevestigde meningen aan wil trappen omdat hij nu eenmaal tegen gevestigde meningen aan wil trappen. Het meest hilarische moment was nog wel zijn dubbele retweet van het bericht dat de vaccinaties ons waarschijnlijk niet meer dan een jaar lang zouden beschermen. De beste man was vermoedelijk zo blij met deze in zijn straatje passende mededeling dat hij de reden niet eens heeft opgemerkt: het rijke westen heeft er niet voor gezorgd dat armere landen zich even voortvarend konden vaccineren, waardoor het virus daar lekker door kan muteren tot de vaccins er geen vat meer op hebben… (mij lijkt dat althans niet echt een politiek puntje voor het FvD) Mijn eigenlijke bevinding, en de Bron van alle Kwaad: Twitter is in technische zin geschreven tekst, maar eigenlijk is het gesproken tekst die thuishoort in een gesproken conversatie en die dus ook zo behandeld hoort te worden, maar niet zo behandeld wordt. Bijna al mijn eigen tweets verwoordden wat ik dacht, maar voor bijna allemaal bedacht ik achteraf wel een betere formulering. In geschreven tekst kan dat makkelijker, omdat je daar langer over nadenkt. Tweets type je in met de snelheid waarmee je een gesprek houdt. Toch worden ze behandeld als waren ze in steen gebeiteld. Dat is denk ik ook de reden waarom op Twitter maar weinig mensen het kunnen nalaten to feed the trolls en ook waarom de discussies zo snel zo heftig worden. Ze zijn helemaal niet zo heftig, maar ze worden zo ervaren omdat het geen gesproken tekst is, maar op schrift staat en dan reageer je er ook zo op en dan sneeuwbalt het zo verder de heftigheid in. Ik merk in ieder geval zelf wel dat ik af en toe (nou ja: eigenlijk standaard) de neiging had iets behoorlijk onbehoorlijks te antwoorden op domme tweet nummer zoveel. Want echt: daar zijn er zoooooo verschrikkelijk veel van… Twitter: het haalt het slechtste in je boven en je moet er eigenlijk alleen gebruik van maken als je schouders die weelde wel kunnen dragen. (Full disclosure: Farid Azarkan is het enige Tweede Kamerlid dat ik ooit gemaild heb. Hij wilde een nogal volkse uitdrukking gebruiken en werd door de voorzitter de pas af gesneden. Toen heb ik hem de parlementaire uitdrukking: ‘een veer in de daarvoor bestemde plek’ van classicus Hein van Dolen aanbevolen. Ik kreeg keurig een bedankje en hoorde hem even later gebruikt worden.)

Foto: Tobias Begemann (cc)

Een kabinet vol kikkers die wachten op een zoen van het electoraat

COLUMN - Wopke dus niet, Hugo en Sigrid wel. Zondag maakte Sigrid Kaag bekend een gooi te willen doen naar het leiderschap van D66. In een exclusief gesprek met Jinek en, later, aangeschoven bij OP1, moest ze al direct schipperen tussen haar ministerschap in het kabinet en haar nieuwe rol als lijsttrekker (D66 voor meer geld verpleging, kabinet: lastig).

Arme Rutte.

De komende maanden heeft hij in ieder geval drie kemphanen met dadendrang in zijn kabinet zitten: als Kaag zich gaat profileren, kunnen Keizer en De Jong, onderling ook verwikkeld in een strijd, niet achterblijven. Op zichzelf kunnen liberalen daar naar eigen zeggen goed tegen (de VVD is bij elke interne discussie een ‘gezonde partij’ waar mensen het oneens met elkaar mogen zijn), maar het is al gespannen binnen de coalitie. En D66 is van die onrust vaak een aanstichter.

Zo wilde de partij veel sneller verder met een wet voltooid leven dan de coalitie, wat al tot een botsing tussen partijen leidde. En ook bij de aanpak van het stikstofprobleem liepen de sociaal-liberalen voor de partijen uit; kamerlid Tjeerd de Groot stelde vorig jaar keihard de veestapel te willen halveren en Remkes bevestigde dat vorige week. De partij brak vervolgens bijna het regeerakkoord open (meer Europa) en legde met kritiek op de privacy-schending een bom onder de corona-app van het kabinet.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Lezen: De wereld vóór God, door Kees Alders

De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.

In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.

Foto: Partij van de Arbeid (cc)

Lijsttrekkers scoorden slecht in grote steden, Limburg en Twente

ANALYSE - In de grote steden, de Antillen, Limburg en Twente deden de lijsttrekkers het relatief gezien niet goed tijdens de afgelopen Tweede Kamerverkiezingen. Landelijk ging 81 procent van de stemmen naar een lijsttrekker, maar in deze gebieden kwamen de gezamenlijke kopstukken soms niet verder dan 70 procent.

Dat blijkt uit een analyse van de verkiezingsuitslagen per kandidaat per gemeente van 2010 en 2012. We hebben de stemmen voor alle lijsttrekkers bij elkaar opgeteld.

Ook de kiezers in Twente liepen duidelijk minder warm voor de lijsttrekkers dan de gemiddelde Nederlander. Gemeenten als Tubbergen (68 procent) en Haaksbergen (70 procent) zijn wat dat betreft exemplarisch voor de gehele regio. De meest voor de hand liggende verklaring ligt bij de VVD en het CDA. Een van de kopstukken van de liberale partij, Henk Kamp, komt namelijk uit Hengelo. Bij het CDA wist Pieter Omtzigt, die op een onverkiesbare 39ste plek op de kieslijst was gezet, veel stemmen te halen in Twente. Vooral Twentse afdelingen van het CDA hadden namelijk een campagne opgezet om Omtzigt te steunen. Met bijna 37.000 voorkeursstemmen haalde de CDA’er een zetel.

Ook valt op dat dezelfde regio in 2010 nog wel trouw was aan de lijsttrekkers. Een gemeente als Dinkelland, waar in 2012 slechts 71 procent van de mensen op de lijsttrekker stemde, zat in 2010 met 83 procent nog keurig rond het landelijk gemiddelde. Het eerder genoemde Tubbergen is de sterkst veranderde gemeente van Nederland. Hier stemde in 2010 eveneens 83 procent op een lijsttrekker. Daar is nu dus 15 procent vanaf.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Linkse lijsttrekkers grootste optimisten

DATA - De Twentsche Courant/Tubantia vroeg lijsttrekkers naar hun voorspelling van de uitslag van de verkiezingen. Nadere data-analyse van de uitkomsten laat zien dat linkse lijsttrekkers gemiddeld twee keer zo optimistisch zijn als rechtse.

Bas Paternotte van HP/de Tijd had al opgemerkt dat als de lijsttrekkers de voorspelling van hun eigen partij goed zouden hebben, er 44 extra kamerzetels nodig waren.

Dat riep onmiddelijk de vraag op wie nou de grootste optimist was.
Daartoe hebben we eerst het gemiddelde (afgerond weergegeven) genomen van hun uitslagen:
VVD – 32
PvdA – 27
PVV – 18
CDA – 15
SP – 26
GroenLinks – 5
D66 – 14
ChristenUnie – 6
PvdD – 3
SGP – 2
50PLUS – 2
DPK – 0
Overig – 0

Om het optimisme te peilen nemen we het verschil tussen de schatting van de lijsttrekker van zijn of haar eigen partij en de gemiddelde schatting en delen dat ook daardoor. Dan krijg je een procentuele afwijking. Zo is Jolande Sap 85% optimistischer dan het gemiddeld en is Arie Slob spot on.
Nemen we weer het gemiddelde van de linkse partijen die in de kamer zitten, komen we op een optimisme indicator van 49%. Doen we dit bij de rechtse partijen komen we op slechts 23% uit.

Conclusie: linkse lijsttrekkers zijn twee keer zo optimistisch als rechtse lijsttrekkers. En er zitten geen pessimisten onder de lijsttrekkers.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Foto: copyright ok. Gecheckt 10-02-2022

Daar had hij moeten staan

Gerd Leers keek naar de cover van het ongevraagd advies dat voor hem lag. ‘Tussen afkomst en toekomst’, stond er.  Daaronder: ‘Etnische categorisering van de overheid.’ En daaronder een balpen, een Bic-pen, een zaklamp, een pen die hij niet thuis kon brengen (een vulpotlood?), een vulpen, een voorzittershamer en een wat chiquere pen, vermoedelijk ook een balpen. Het lukte Gerd Leers maar niet om de betekenis van deze voorwerpen te doorgronden. Hij keek er nu al een klein kwartier naar. Wat hadden deze voorwerpen in godsnaam met ‘etnische categorisering van de overheid’ te maken? Waarom konden die mensen niet gewoon iets duidelijks bedenken? Waarom moest een ongevraagd advies, dat ongetwijfeld ten doel had iets wat onduidelijk was duidelijk te maken, zo’n onduidelijke voorkant hebben?

Hij keek opzij en werd vanuit de opengeslagen krant van maandag toegelachen door een stralende Henk Bleker die met gifgroene petjes in de weer was waarop ‘Eerlijk helder Henk’ te lezen stond. Henk Bleker. Met z’n schminkloze clownskop. Omhoog gevallen paardenhandelaar. Daar had hij moeten staan. Met petjes waarop Eerlijk helder Gerd stond. Of: Gerd Leers. Duidelijke keus. Gerd Leers. Eer en geweten. Gerd Leers. Altijd integer.

Hij, die zo’n geweldige, eigenzinnige, geliefde burgemeester was geweest, had de moeilijkste post moeten bezetten. Maxime had hem persoonlijk gevraagd. Hij had getwijfeld. Maar Maxime had hem overtuigd. Hij was de enige die het kon. Met bezwaard gemoed, maar met een zuiver hart, moeilijke beslissingen nemen. Van hem zouden de mensen het pikken. Ze zouden het begrijpen. Hij zou een eerlijk, helder beleid voeren. Hard, maar fair. En na vier jaar zou hij klaar zijn om het CDA naar een klinkende overwinning te leiden.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.