Er is flink wat commotie over de steunadvertentie voor het linkse aksieblaadje Bluf!, twintig jaar geleden, maar wie weet nog precies waar het over ging? GeenCommentaar bespreekt de publicaties om het geheugen op te frissen. Vandaag deel twee in de serie, met een samenvatting van de tweede tot en met vierde publicatie. Publicatie 2 in Bluf! 178, 11 juli 1985: "inbreken kan iedereen" De tweede publicatie volgt slechts twee weken later en bevat de onthullingen dat de regering van plan was om provincies die tegen kernenergie waren meer te laten betalen voor hun stroom, maar dat de industriële grootverbruikers in diezelfde provincies moesten worden ontzien. De commissie "Smeerpuit", met een aantal industriële grootmachten als lid gaf dit advies aan de regering, en er werd vanuit de commissie voorgesteld de kosten voor energie van de burger fors te verhogen als het parlement kernenergie zou weigeren. Dit geld zou dan rechtstreeks richting de grootverbruikers (de industrie dus) gaan, om hen te compenseren voor het moeten gebruiken van duurdere stroom.
Kernenergie is echt niet de oplossing. Als je nu een kerncentrale bestelt, staat die er in 2020. Tegen die tijd leveren de initiatieven die wij nu op het gebied van duurzame energie ontplooien net zoveel energie op als acht kerncentrales.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Nu de lezers massaal met vakantie zijn, en ik dus eigenlijk voor de kat z’n kut schrijf, zijn hoogdravende en diepzinnige bijdragen niet op hun plaats. Daarom plaats ik hier voorlopig alleen wat lichte kost.
Het alleenrecht op eerlijk delen
Een schip op het strand is een baken in zee. Maar niet voor landrotten (de samenleving) en zeker niet voor de politiek. Want toen het gerommel op de oliemarkt begon had iedereen zwaar economisch weer kunnen voorzien. Immers: als de olie niest is de wereld verkouden. Omdat onze economie helemaal geschoeid is op twee principes: 1) olie is volop aanwezig 2) olie is relatief goedkoop. Nu niet meer aan deze voorwaarden is voldaan is het dominodag.
Om te beginnen stijgt de inflatie, want de energie wordt duurder en daardoor transport, productie en opslag van goederen. Eigenlijk wordt alles duurder. De marges voor bedrijven worden kleiner, er wordt gehakt en de spaanders vallen op de arbeidsmarkt. De beurzen die door de hypotheekcrisis (zo redeneert men althans, want eigenlijk is alles olie) al aan het zakken waren, zakken nog harder. De pensioenen worden minder waard, dus moeten we met z’n alleen meer premie ophoesten. En ga zo maar door, kortom: flink pijn in de portemonnee.
Het jaarverslag van de Energieraad is uit en de conclusies liegen er niet om. Volgens de Raad heeft de praktijk heeft uitgewezen dat ‘zachte’ instrumenten (gedragsbeïnvloeding, voorlichting, bewustwording) onvoldoende werken. Het kabinet moet daarom nu welbewust ‘harde’ instrumenten inzetten (normen, verplichtingen, belastingen). Dat wordt bye bye zwaai zwaai voor de SUV… De Raad sluit niet uit dat er binnen vijf tot tien jaar een nieuwe oliecrisis komt en vindt dat het kabinet daarmee in zijn beleid feitelijk rekening moet houden. Verder is de Raad van mening dat we zuiniger moeten omgaan met ons gas in Groningen en dat we een vriendschappelijke relatie moeten aangaan met gasland Rusland. Guus Hiddink heeft vorige week de voorzet al gegeven, zo lijkt me? Ook niet onbelangrijk is dat de Raad een lans breekt voor meer steenkool en kernenergie, de CO2 uit de kolencentrales moet dan wel worden afgevangen en opgeslagen. Het volgende rapport voor in de stoffige lade, of komt er eindelijk actie? Meer weten, klik hier
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.
In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.