De vrienden van Jorge Zorreguieta

Met sommige vrienden heb je geen vijanden nodig. Jorge Zorreguieta heeft zo’n vriend. Mario Cadenas Madariaga is de naam. In 1976 werd hij staatssecretaris van Landbouw, en Zorreguieta werd zijn ondersecretaris. Deze zaterdag stond in De Volkskrant een redelijk verbijsterend interview met de 84 jaar oude baas. “We wisten allemaal van die verdwijningen”, luidt de kop van het artikel. Jorge Zorreguieta dus ook. Toen ik die kop las, nam ik aan dat een vriend van Zorreguieta besloten had niet langer te zwijgen en te vertellen wat verteld moest worden. Uit plichtsbesef. Omdat je het moreel ontoelaarbaar vindt dat een goede vriend de waarheid achterhoudt. Maar Madariaga bleek het gewoon onzin te vinden om moeilijk te doen over die verdwijning. Ja, zegt Madariaga, er zijn mensen vermoord en verdwenen en daar wisten wij van, maar het alternatief, een socialistische heilstaat, moest nu eenmaal koste wat kost worden voorkomen. “U moet begrijpen dat we hier niet in Europa zijn. In Latijns-Amerika hebben we te maken met inferieure culturen, die van de zwarten en de indianen (...) Je ziet in Cuba, maar ook in landen als Venezuele en Nicaragua wat er gebeurt als je dits oort mensen de macht geeft. Dan krijg je samenlevingen met een heel laag niveau.” Ik kan me zo voorstellen dat de interviewer in kwestie, Marjolein van de Water, flink in haar handjes zat te knijpen tijdens het interview. Zit er ineens een soort weduwe Rost van Tonningen voor je.

Door: Foto: copyright ok. Gecheckt 10-02-2022
Waan van de dag

Egyptische politiegeneraal kondigt verstrekkende vervolging Moslimbroeders aan

, door

Generaal Amr, een hoge beambte van de Egyptische politie, sprak met Le Monde over de problemen in het land de aanpak van de Moslimbroederschap. Hij staat niets minder voor dan grootschalige politieke zuiveringen.

We zijn met negentig miljoen Egyptenaren, en er zijn niet meer dan drie miljoen Moslimbroeders. We hebben hooguit zes maanden nodig om ze allemaal te liquideren of gevangen te zetten. Dat is geen probleem, we hebben dat al eens gedaan in de negentiger jaren.

Lezen: Het wereldrijk van het Tweestromenland, door Daan Nijssen

Mededeling

In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Burmese oppositie geveld door DDOS-aanvallen

, door
Protesterende monniken in Yangon, september 2007 (Foto: Flickr/racoles)

Aan de vooravond van de verjaardag van de monnikenopstand in Burma worden de websites van oppositiegroepen geteisterd door DDOS-aanvallen, waardoor ze onbereikbaar zijn geworden. Democratic Voice of Burma, New Era Journal en The Irrawaddy liggen plat. De eerste is gevestigd in Oslo, de andere twee in Bangkok.

The Irrawaddy, die tijdens de opstand veel nieuws naar buiten bracht, is tijdelijk uitgeweken naar Blogspot. In een mail die naar de abonnees gestuurd is, beschuldigt de redactie de Burmese junta ervan achter de aanvallen te zitten. Internetverkeer van en naar Burma is de afgelopen dagen extreem traag geworden.

Hoe het ook zij, het zal de junta goed uitkomen dat er dezer dagen zo min mogelijk authentieke nieuwsbronnen beschikbaar zijn om de bloedige onderdrukking van de opstand van vorig jaar te herdenken en een nieuwe stand van zaken te schetsen. Dus is de DDOS-aanval zelf nieuws geworden.

The Irrawaddy meldt dat oppositieleidster Aung San Suu Kyi haar hongerstaking heeft opgeschort na concessies van het regime. Ondertussen loert nog altijd escalatie. Steeds vaker gaan bommen af. Jonge monniken overwegen geweldloosheid te laten varen. De strijd om democratie en mensenrechten kan ieder moment cyberspace weer verlaten.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Myanmar: voedsel met voorwaarden?

, door
Cycloon Nargis (Foto: Nasa/public domain)

De ramp in Myanmar begint grootse vormen aan te nemen. Volgens de laatste cijfers zijn er minimaal 20.000 mensen omgekomen, en gevreesd wordt dat er wel eens 50.000 doden te betreuren zullen zijn. Tegelijkertijd wordt het pijnlijk duidelijk dat de militaire machthebbers zelfs nu niet het beste voor hebben met “hun” volk en nog moeilijk doen. Men laat het voedsel dat aan de grens staat wel toe, maar de medewerkers van het Rode Kruis die het voedsel moeten distribueren mogen niet mee het land in. En dat is desastreus, want er is lang niet genoeg mankracht om de verspreiding in goede banen te leiden.

De vraag dringt zich dan al snel op: weten we wel zeker dat dit voedsel goed terecht komt? En zo niet, moeten we het dan wel geven? Voor je het weet ben je bezig een militaire dictatuur te versterken, in plaats van een volk te helpen. Bij wijze van spreken een etterende wond te verzorgen in plaats van het dode vlees weg te snijden.

Of is dit allemaal gezeik in de marge gezien de omvang van de ramp en moeten we daar nu maar even niet naar kijken en gewoon geven wat we geven kunnen?

Steun ons!

Mededeling

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Mededeling

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.