https://www.youtube.com/watch?v=uoERl34Ld00
In de Closing Time over Gerry Rafferty had ik het over mijn kennismaking met de hardrock door mijn toenmalige vriend. Het duurde wel even voor ik daar iets mee kon. Ik trok het in het begin niet zo goed, de rauwe zang en de snerpende gitaren.
Maar gaandeweg leerde ik waardering opbrengen voor het genre. Bijvoorbeeld door Gary Moore, die ook met Thin Lizzy werkte en blues-nummers maakte. Ik kreeg ook een stortvloed van symfonische rock over me heen, omdat dat wat makkelijker te behapstukken is. Daarna begon ik te wennen aan bands als Black Sabbath, Led Zeppelin en Metallica. Snerpende gitaren werden begrijpelijk en uiteindelijk een openbaring. Joey Satriani is de belichaming daarvan.
Ter voorbereiding op dit stukje heb ik gecheckt wie tot de beste gitaristen in de wereld worden gerekend. Daar zijn talloze lijstjes van, maar tot mijn verbazing staat Joey Satriani er vaak niet bij. Wel Brian May, die ik sowieso een nog grotere held vind, wegens blinde adoratie. Maar ik heb zo’n idee dat die qua techniek toch wel onderdoet voor Joey. Die o.a. Stevie Vai heeft onderwezen. Die fantastische instrumentale nummers heeft gemaakt. En geloof me, ik ben een fan van tekst en zingen, maar dat moet Joey vooral niet doen (net zo min als Brian trouwens, behoudens backing vocals…Too much love will kill you…brr). Joey Satriani moet gewoon lekker op die gitaar blijven rammen, daar hoeft geen tekst bij.
Surfing With The Alien is een klassieker en om meerdere redenen leuk: Ik las vroeger de comics van Silver Surfer. Ik had in de jaren ’90 een alien-winkel (wat is dat? Een ander verhaal). In het intro hoor je heel even een Nederlandse stem. En verder is het gewoon een lekker hard nummer dat goed werkt tegen luidruchtige buren én de nodige peper in m’n reet als ik aan het schoonmaken ben. Zo zie je maar, een heel huiselijke artiest eigenlijk.