Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
De bankrekening van Jack de Vries
GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Hieronder wederom een stuk van SanteBrun, dat eerder verscheen op zijn eigen weblog.

Zou het echt waar zijn? Al ‘874 miljoen euro geïnvesteerd in de Joint Strike Fighter’? Jack de Vries beweert het, maar als je die kop erbij denkt met dat rare kuifje, dan sla je er toch even het handboek op na.
Wat betekent bijvoorbeeld ‘investeren’? Dat is de laatste jaren inderdaad wel eens vertaald in ‘geld overmaken naar iemands bankrekening en weten dat je het nooit terugziet’, maar ondanks de crisis betekent het onder normale mensen nog altijd ‘ik geef jou dat geld, jij betaalt mij daar rente/dividend over en als je het geld niet meer nodig hebt, dan geef je het terug. Met koerswinst, als het effe kan.’
En is die berg geld inderdaad overgemaakt op de bankrekening van een firma die vliegtuigen produceert? Of is het geïnvesteerd in Nederlandse bedrijven die inmiddels tot de conclusie zijn gekomen dat je niet gek veel hebt aan deelname in het JSF-project?
Nou zijn er dagen bij, ook deze week alweer, verdorie, dat ik geen 874 miljoen euro bij elkaar zie (het lijkt me een schuurtje vol) maar dat zegt niks. Op het niveau van het ministerie van defensie is het nauwelijks meer dan pindanootjes ? je hoort onze Jack ? die voornaam heeft hij natuurlijk gekregen in de kroeg waar hij op donderdagavond gaat darten ? nooit over ‘deze week alweer een paar honderd miljoen weggepleurd in Afghanistan’. (Ik heb geen idee wat het kost, daar in die zandbak. Maar gratis is het niet. En weggegooid zeker.)
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
Beam me up Scotty

(Meer op Adriaan’s eigen webstek)
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.