QvdD: niet naar antiracisme-conferentie

"Een aantal landen dat zelf nog heel wat te doen heeft op het gebied van mensenrechten, misbruikt de top om religie boven de rechten van de mens te stellen en de vrijheid van meningsuiting onnodig in te perken, discriminatie op grond van seksuele geaardheid te negeren, en impliciet Israël als enige land in de beklaagdenbank te zetten." Nederland gaat niet naar de antiracisme-conferentie van de Verenigde Naties het Zwitserse Genève, aldus Maxime Verhagen. De grootste reden lijkt te zijn dat Israël in de verklaring een veeg uit de pan krijgt. Maar ook het voornemen van de conferentie om religiekritiek gelijk te stellen aan een schending van de mensenrechten kan - terecht - niet op applaus rekenen van het Westen.

Door: Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Quote du Jour | Haatrede?

“Following World War II they [Israeli governments] resorted to military aggressions to make an entire nation homeless under the pretext of Jewish suffering” (France24).

De Iraanse president Mahmoud Ahmadinejad zorgde voor veel ophef tijdens de VN-racismeconferentie Durban II in Genève. Toen Ahmadinejad in zijn toespraak stelde dat “Israël met militaire agressie een gehele natie van zijn grond heeft beroofd onder het mom van het joodse lijden” verliet o.a. de Europese delegatie de zaal. De Franse president Nicolas Sarkozy spreekt van een haatrede en pleit voor krachtig optreden van de Europese Unie.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Hoe ‘kopieerwerk’ leidt tot bronnenjungle

israelkrantfoto

‘Vrouwenwegsnijdenis in orthodoxe krant’ schrijft Villamedia.nl vandaag, 6 april. Het bericht gaat over het feit dat twee orthodoxe kranten uit Israël een foto van het Israelische kabinet zo hebben bewerkt, dat twee vrouwelijke ministers niet meer te zien zijn. Maar van wie komt deze ‘vondst’?

Als bron wordt door Villamedia.nl Dvorak opgevoerd. Maar die verwijst weer naar een bericht van 3 april van de BBC. Maar het bericht duikt ook op bij de Associated Press in Jeruzalem zodat De Standaard het later ook overneemt. Maar was de BBC nu eerder?

Maar dan is het al te laat, zie ook De Telegraaf en NOS. Ook de schrijfwijze van het ‘schuldige’ weekblad verschilt ongeveer per artikel: Sha’a Tovah, Sha Tova, Shaa Tova. Dat heeft ongetwijfeld te maken met de voertaal (Hebreeuws) van het tijdschrift, maar ook hierdoor ontstaat verwarring.

Reuters neemt het bericht ook op in haar berichtencaroussel. De site van Welt.de (en velen volgden) schrijft dat het Israëlische tabloid Yedioth Ahronoth de aanleiding is tot deze ‘rel’. De krant opende met de kop ‘Find the lady’ en maakte zo een sneer naar de orthodoxe krant Yated Ne’eman.

Maar ook schrijft The Guardian dat het verschijnsel eigenlijk helemaal niet zo bijzonder is. The Guardian baseert haar bericht weer op een bericht uit de Israëlische krant Maariv: “Anyone who is acquainted with the ultra-orthodox press knows that from time immemorial, ultra-orthodox newspapers avoid publishing pictures of women.”

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Israël beweegt naar rechts

Dit is een gastbijdrage van Nick Ottens.

bibiMet de Arbeiderspartij van Ehud Barak aan zijn zijde heeft Benjamin Netanyahu een regering. De brede coalitie die uit de samenwerking tussen rechts, geleid door Likud, en de sociaal-democraten van Barak voortkomt zal op meer internationale waardering kunnen rekenen dan het alternatief, een kabinet van haviken waarin ook Avigdor Lieberman namens het nationalistische Jisrael Beetenoe zitting zou nemen.

Netanyahu heeft toezegt dat zijn regering een “partner voor vrede” zal zijn in het aanhoudende conflict met de Palestijnen. Hij stelt zich hiermee gematigder op dan voorheen. Als eerste minister tussen 1996 en 1999 was Netanyahu nog zeer terughoudend om met de Yasser Arafat te onderhandelen. Verder weigerde hij resoluut terugtrekking uit de Golanhoogten en was discussie over Jeruzalem met hem onmogelijk. Toen onder Ariel Sharon in 2005 Israël haar nederzettingen in de Gazastrook begon te ontmantelen stapte hij zelfs op als minister van financiën. Lieberman trok zich destijds om dezelfde reden terug uit de coalitie.

Dat het tussen Netanyahu en de Sharonisten nog steeds niet botert blijkt wel uit het falen van de onderhandelingen met Tzipi Liv, leidster van de Kadimapartij die een meer gematigde koers jegens de Palestijnen voorstaat en daarom met Likud brak. Hoewel Kadima in het parlement nu de grootste partij is slaagde zij er niet in een coalitie te smeden. Barak toonde zich wel bereik met Netanyahu in zee te gaan maar dit levert hem felle kritiek uit eigen gelederen op.

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Quote van de Dag: De hoop

“Hoor je wat ze aan het zingen zijn? ‘Onze hoop is nog niet voorbij’. Nou, de mijne is allang vervlogen. Morgen zeg ik mijn partijlidmaatschap op.”

Het congres van de Arbeiderspartij in Israël zet het Israëlische volkslied Hatikva (de hoop) in. Eliahu Oren, zeventien jaar lid van de partij, is het niet eens met de zojuist afgelopen stemming waarmee de Arbeiderspartij is toegetreden tot het kabinet van Benjamin Netanyahu.

De partij maakt nu deel uit van een hele gezellige coalitie met extreem-rechts, waarbij iemand die het liefst alle Palestijnen deporteert uit Israël minister van buitenlandse zaken is.

Vredesproces? Welk vredesproces?

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Netanyahu akkoord met ultranationalisten

Knesset (Foto: Flickr/Johnk85)

Slecht nieuws voor iedereen die vrede in Israël en de Palestijnse gebieden een warm hart toedraagt. Benjamin Netanyahu, leider van de Likud-partij, heeft een coalitieakkoord in elkaar gesleuteld en de partij van Avigdor Liebermann mag meedoen. Liebermann is leider van de ultranationalistische Yisrael Beiteinu (‘Israël ons huis’), die tijdens de laatste verkiezingen werd beloond met 15 zetels in de Knesset.

Bronnen binnen de Likud-partij, die de onderhandelingen leiden, bevestigen dat Liebermann minister van Buitenlandse zaken wordt. Zijn partij wordt verder verantwoordelijk voor de binnenlandse veiligheid, infrastructuur, toerisme en integratie. Het is echter nog allerminst zeker dat de regering nu rond is. Een regering in Israël heeft 65 van de 120 zetels in het parlement nodig. Likud en Yisrael Beiteinu komen samen tot 42 zetels (27 + 15).

Komende donderdag hoopt Netanyahu zijn regering te kunnen presenteren, die waarschijnlijk een coalitie tussen meerdere middelgrote partijen + Likud wordt. Kadima, de grootste partij van het land, lijkt geen kans meer te hebben in de coalitiebesprekingen.

Likud en Yisrael Beiteinu zijn partijen die het op veel punten eens zijn. Beide partijen zijn conservatief-liberaal en officieel seculier, hoewel het zionisme sterk doorklinkt in de partijen. Yisrael Beiteinu profileert zich echter veel meer als een nationalistische partij, die het vooral de Arabieren in eigen land heel moeilijk gaat maken. ‘Israël voor de Israëli’ lijkt de partij op het lijf geschreven.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Vorige Volgende