Eén PvdA'er lijkt vooralsnog vrijgesteld van Wouter Bos' recente oproep om compromisloos pal te staan voor de Westerse waarde om kerk en staat te scheiden. Waar de Amsterdamse stadsdeelvoorzitter Ahmed Marcouch eerder koranlessen introduceerde op openbare scholen en de handenschudloze groet bij vrouwen, pleit hij nu voor een apart stadsdeel waar de Islam zich kan ontwikkelen. In het Parool laat hij over het plan optekenen: ''Er kan een bloeiende moslimgemeenschap ontstaan met voldoende sociaal kapitaal. De moslimminderheid wordt dan een pluspunt.'' De eerste kritiek uit zijn eigen partij is al te horen, tweede-kamerlid Jeroen Dijsselbloem liet weten dat niet het stadsdeelkantoor, maar de moskee de plek is waar een moslimgemeenschap omheen kan bloeien. Vanuit de progressieve hoek van de partij liet Eddy - 'God er uit of ik er uit' - Terstall weten: "Op de één of andere manier lijkt Marcouch niet door de PvdA geremd te worden in zijn uitspraken. Dan zit er weinig anders op: met z'n allen op een andere partij te stemmen bij de volgende verkiezingen." Ook andere progressieven gaan steeds meer twijfelen over de intenties van Marcouch. Dat de PVV kamervragen wil stellen over de uitspraken van de baas van Slotervaart, dat zal niemand verbazen. Prangender vraag is, wat moet de PvdA met Marcouch? De recente Resolutie Integratie van de partij wil de grens tussen kerk en staat weer herkenbaar maken en pleit er voor dat tolerantie geen reden mag zijn om kritiek op religies en culturen achterwege te laten. Wat doe je dan met een rising star binnen de partij die keer op keer duidelijk maakt een broertje dood te hebben aan dit soort waarden. Scheiding van kerk en staat is leuk en aardig in Den Haag of Staphorst, maar
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
De geestelijk vader van bovenstaande kaart (hier scrollen) is niet meer: de Amerikaanse politicoloog Samuel Huntington, de auteur van het boek ‘The Clash of Civilizations’, is op 24 december op 81-jarige leeftijd overleden (DeTijd).
Toen begin jaren ’90 de Amerikaanse filosoof Francis Fukuyama ‘Het einde van de geschiedenis en de laatste mens’ aankondigde waarin de seculiere vrije markt-democratie wereldwijd zou zegevieren en gewapende conflicten tot het verleden zouden behoren weersprak Huntington deze analyse. Met zijn daarna uitgebrachte boek Clash of Civilizations voorspelde hij juist een opleving van gewapende conflicten tussen volkeren en staten. De scheidslijnen voor de toekomstige conflicten zouden grotendeels bepaald worden door verschillen in religie en maar ook door verbondenheid in taal en geografie.
Wat er daarna gebeurde mag bekend zijn: Ariel Sharon banjerde over de Tempelberg, in New York vlogen er twee vliegtuigen het WTC in, op de Afghaanse berghellingen regenden het daisy cutters, in Bali, Madrid en Londen ontploften er bommen met als doel zoveel mogelijk burgerslachtoffers te maken. Ondertussen werd in Nederland een recalcitrante cineast afgeslacht om z’n woorden en vloog in Syrië de Deense ambassade in de fik vanwege een cartoon. En last but not least trilde Bagdad onder een Shock & Awe campagne die tienduizenden burgerslachtoffers maakte, werd ‘onthoofdingsvideo’ een normaal woord en voerde de nieuwe Iraakse regering een grondwet in die dichterbij de sharia lag dan de oude grondwet van de inmiddels opgehangen (ooit seculiere) dictator.
De Nederlandse regering maakt zich behoorlijk zorgen over de film van Ehsan Jami. Moslimwoede wereldwijd dient immers beteugeld te worden. Maar is er eigenlijk wel woede, of reageren moslims elders met evenveel schouderophalen als in Nederland?
Eerst maar eens de Indonesische kranten. Kompas, Tempo, Fajar, Sinar Harapan, Harian Aceh, enzovoort: nul hits. Alleen de engelstalige Jakarta Post noemt hem kort, in een relativerend opiniestuk over Fitna.
Maleisië dan? Niets. Bangladesh slaan we over, daar zijn ze te druk met de verkiezingen van eind deze maand. Engelstalige kranten in Pakistan: nope. Iran dan, Ehsans voorvaderland en erkend hardliner hotspot. Helaas, noch het staatspersbureau Irna, noch de Tehran Times maken melding van hem. Zelfs Onze Man voelt geen aandrang er iets over te schrijven.
Er zijn teveel Arabische kranten om ze per land door te spitten en de meeste zijn sowieso in een voor westerlingen ontoegankelijk schrift, maar als Ehsan Jami een issue was, zouden de engelstalige secties het wel oppikken. Dat doen ze niet. Ook Al Jazeerah zegt: no results found. Door naar Turkije. Hürriyet: nee. Milliyet: nee. Sabah: nee. Zaman: nee.
Is er dan echt geen enkele boze moslim te vinden? O wacht, jawel, in Azerbeidzjan, of all places. Althans, soort van boos. Waarvan akte.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
‘Also sprach Zarathustra‘ van Friedrich Nietzsche is een poging om tot een nieuwe moraal te komen. Nietzsche was een domineeszoon die genoeg had van het Christendom, en een nieuwe moraal wilde bedenken. Met dit doel schreef hij een nieuwe Bijbel, met een nieuwe Christus-figuur: Zarathoestra.
Het boek Also sprach Zarathustra is te vergelijken met de Bijbel, in die zin dat het een volslagen onsamenhangend boek is, met veel inspirerende citaten, die echter niet eenduidig geinterpreteerd kunnen worden. Voor beide boeken geldt dat niemand ze ooit begrepen heeft. Dit is niet, zoals met name Nietzsche gesteld heeft, omdat de mensheid te dom is om deze boeken te begrijpen. Het is eenvoudigweg onmogelijk ze te begrijpen.
Nu is het zo dat de Bijbel voor ons voorgekauwd is door eeuwen van interpretatie, waardoor de indruk is ontstaan dat er uit het boek een boodschap van vrede en liefde spreekt. De tekst ondersteunt dit niet. Tegenover citaten als ‘Gij zult uw naaste liefhebben als uzelven.’ (Marc. 12:31) staan uitspraken als ‘Ik ben niet gekomen om vrede te brengen, maar het zwaard’ (Matt. 10:34) en ‘Indien dan uw rechteroog u ergert, trekt het uit, en werpt het van u’ (Matt. 5:29) Christenen hebben er over het algemeen weinig moeite mee om zulke uitspraken te negeren.
De Nederlandse politieke cultuur zoals die op dit moment bestaat wordt overheerst door één emotie: xenofobie. Alle Nederlanders zijn het erover eens dat ons land ooit idyllisch was, een arcadia van sociale saamhorigheid, met een eigen cultuur waar we gerust trots op mogen zijn. En alle Nederlanders zijn het er ook over eens dat invloeden van buiten de idylle dreigen te verstoren. De onenigheid draait om de bron van de kwaadaardige invloeden.
Rita Verdonk is een politica die op komt voor de bedreigde Nederlandse identiteit, en de Nederlanders oproept trots op Nederland te zijn. In haar ogen is de voornaamste bedreiging van de Nederlandse identiteit de komst van immigranten, met name moslims, die zich weigeren aan de Nederlandse cultuur aan te passen. In mindere mate is ook de toenemende invloed van de Europese Unie een bedreiging. De buitenlandse invloed waar de xenofoben van links het meest voor beducht zijn, is voor haar minder een probleem. Het is merkwaardig. Hoewel ze zegt trots op de Nederlandse cultuur te zijn, vertoont ze bij voortduring een diepe minachting voor de Nederlandse parlementaire traditie, die zeer karakteristiek is voor het land, en bovendien tot de oudste democratische stelsels ter wereld behoort. In plaats daarvan voert ze politiek op Amerikaanse grondslag.
Fotograaf Jasper Groen heeft jouw hulp nodig bij het maken van ¡eXisto! (“Ik besta!”). Voor dit project fotografeerde hij gedurende meerdere jaren Colombiaanse trans mannen en non-binaire personen. Deze twee groepen zijn veel minder zichtbaar dan trans vrouwen. Met dit boek wil hij hun bestaan onderstrepen.
De ruim dertig jongeren in ¡eXisto! kijken afwisselend trots, onzeker of strak in de camera. Het zijn indringende portretten die ook ontroeren. Naast de foto’s komen bovendien persoonlijke en vaak emotionele verhalen te staan, die door de jongeren zelf geschreven zijn. Zo wordt dit geen boek óver, maar mét en voor een belangrijk deel dóór trans personen.