Staat bouwt digitale hekken aan de grenzen

Wie denkt dat hij sinds het Verdrag van Schengen ongecontroleerd de grenzen kan passeren, heeft het mis. De kans om gecontroleerd te worden is veel groter dan voor de inwerkingtreding van het grensverdrag, namelijk 100 procent. Aan alle binnengrensovergangen wordt een nieuw controlesysteem uitgerold: @MIGO. Dat vergelijkt kentekennummers met allerlei zwarte lijsten. Naar goed Nederlands gebruik beperkt de techniek zich niet alleen tot handhaving, maar wordt er ook al nagedacht over opsporingstoepassingen. En naar goed Nederlands gebruik wordt daar weer heel geheimzinnig over gedaan. Over @MIGO (@automatisch Mobiel Informatie Gestuurd Optreden) is niet zo heel veel bekend. Het wordt maar een paar keer kort genoemd in Kamerstukken en via google vind je een korte projectomschrijving bij TNO, een van de onderzoeksinstellingen die aan de wieg van het systeem hebben gestaan. Met een beroep op de Wet  openbaarheid van bestuur haalde ik meer informatie naar boven, al werden de meest belangrijke stukken niet vrijgegeven of zwartgemaakt door het ministerie van Veiligheid en Justitie.

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Film: 32 kilometer zwemmen voor een vrouw

sargassosrecentefilmrecentiestst
Bilal wil het Kanaal overzwemmen om bij zijn meisje te komen. Ik kijk met een tikkeltje ongeloof naar de Franse speelfilm Welcome. Het lijkt iets melodramatisch te hebben. Later leer ik dat in werkelijkheid meerdere vluchtelingen hebben geprobeerd om vanaf Calais het Kanaal over te zwemmen naar Engeland, dat in de onderlinge verhalen een soort Eldorado schijnt te zijn. Ja, ja, Margaret Thatcher heeft met haar ‘free market economy’ kennelijk een indrukwekkende erfenis nagelaten.

Regisseur Philippe Noiret, die heeft meegeschreven aan het scenario, heeft Welcome degelijk gedocumenteerd. Het begon ermee dat het tot hem doordrong dat Frankrijk met de situatie in Calais zijn eigen stukje Mexicaanse grens heeft. Daar moest een filmverhaal in zitten. Onderzoek ter plaatse met medescenarist Emmanuel Courcol maakte zacht gezegd nogal wat indruk. Wat Noiret het meest verbaasde was dat alle vluchtelingen nog zo jong waren, de oudste was nog geen vijfentwintig. Het was hier dat ze hoorden van de zwempogingen.

In de auto terug naar Parijs zwegen de mannen urenlang. Vervolgens werd het scenario geboren. Courcol: “Hij gaat in Calais naar het openbare zwembad om te trainen.” Noiret: “En hij ontmoet een badmeester.”

In de film is badmeester Simon een man die nogal bot kan zijn. Hij is vooral teleurgesteld in het leven. Ooit had hij zwemkampioen kunnen zijn, maar hij heeft de top niet gehaald. Nu slijt hij zijn dagen met het geven van zwemlessen en fitnesstraining in het openbare bad van Calais. Zijn vrouw Marion wil bij hem weg, tot zijn met niemand gedeelde verdriet. Marion is lerares Engels en doet vrijwilligerswerk voor de plaatselijke illegale vluchtelingen. Simon interesseert zich net als de meeste inwoners van Calais hoegenaamd niet voor deze mensen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Valse hoop voor sans-papiers in Brussel

Dit is een gastbijdrage van Philip Ebels: hij is journalist in Brussel en schrijft over Europese zaken, Belgische zaken, duurzaamheid en MVO.

Het aantal hongerstakers in Brussel is in korte tijd verveelvoudigd. De groene overwinning bij de regionale verkiezingen geeft veel sans-papiers weer hoop. Valse hoop, zo lijkt.

Van een hongerstaking kijken ze niet meer op in Brussel. Het hele jaar door weigeren mensen zonder papieren te eten als protest tegen het uitblijven van de beloofde regularisatiecriteria. Maar de laatste paar weken zijn niet onopgemerkt voorbijgegaan. In korte tijd is het aantal hongerstakers gestegen van 250 naar ongeveer 1500.

Daarmee spelen ze in op de groene overwinning bij de regionale en Europese verkiezingen van 7 juni. Die hebben altijd gepleit voor een snelle regularisatie op basis van objectieve criteria en zouden daar nu voor kunnen zorgen.

“Nu ze de verkiezingen wonnen, moeten ze hun beloftes houden en druk zetten op de andere partijen voor een regularisatie”, zegt een woordvoerder van UDEP, de belangenorganisatie voor mensen zonder papieren, in de krant De Morgen. “Ecolo [de Franstalige groene partij] is onze laatste hoop. Door het aantal bezettingen op te voeren, verschieten we ons laatste kruit.”

Lezen: Het wereldrijk van het Tweestromenland, door Daan Nijssen

In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Wanhoop zonder papieren

Dit is een gastbijdrage van Philip Ebels: hij is journalist in Brussel en schrijft over Europese zaken, Belgische zaken, duurzaamheid en MVO.

In Brussel zijn bijna 1000 mensen zonder papieren in hongerstaking. Velen zien dat als de enige weg naar duidelijkheid. Want door ruziënde ministers is er van beleid al lang geen sprake.

Niemand lijkt oog te hebben voor het kluitje donkere mannen aan de voet van de Begijnhofkerk in Brussel. Het is een zonnige zaterdagmiddag en dus druk in de stad. Op een steenworp afstand, op het populaire Sint-Kathalijneplein in de Vlaamse buurt, is de biologische markt in volle gang en bij de visboer op de hoek nuttigt men witte wijn en garnalenkroketjes.

Maar hier is het uitgestorven. Althans, bijna. Een handjevol toeristen is komen kijken naar de 17e eeuwse voorgevel, die wordt beschouwd als een van de mooiste van België. Er hangen spandoeken aan met teksten in het Frans. Als ik dichterbij kom kan ik het lezen. “Travailleurs sans papiers en grève de la faim. Jour 52.”

Bij binnenkomst slaat een muffe stank me om de oren. Tientallen mensen liggen zij aan zij onder de dekens. Sommigen slenteren wat rond. Anderen zitten rechtop, drinken suikerwater en babbelen wat. Onder het majesteuze barokinterieur wordt een halfnaakte, magere man lichamelijk onderzocht. Niemand ontmoet mijn blik.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

De VVD als PVV Light

Nebahat Albayrak (Foto: Rijksvoorlichtingsdienst)

De VVD lijkt nu echt de weg kwijt. In de wanhoop de leegloop van de partij richting PVV en ToN tegen te houden, gooien de (ooit) liberalen nu een gekend PVV-wapen in de strijd: de onzinnige motie van wantrouwen.

Slachtoffer van de plotselinge geldingsdrang van de VVD was staatssecretaris Albayrak, nou net een van de weinige leden van dit zwalkende kabinet die tot nu toe wel een solide indruk maakt. Toen 770 illegale Chinezen zich aanmeldden als asielzoeker door een gerucht over een koninklijk pardon, volgde zij daarvoor keurig de geëigende procedures.

Helemaal fout volgens Henk Kamp et al. Ze kreeg de illegalen “op een presenteerblaadje aangeboden” en had van die gelegenheid gebruik moeten maken om ze meteen allemaal op te sluiten en terug te sturen naar China. Het taalgebruik van Kamp over de illegale Chinezen was daarbij van een stuitende Wilderiaanse lompheid. Dat terwijl Kamp weet dat uitzetten van illegalen in de praktijk buitengewoon lastig is, zeker naar een land als China, dat niet van harte meewerkt.

De motie werd dan ook simpel verworpen met nauwelijks schade voor Albayrak en heel veel voor de VVD. De PVV in extremiteit verslaan gaat ze namelijk niet lukken. Meer dan een PVV Light kan de VVD zo nooit worden.

Lezen: De wereld vóór God, door Kees Alders

De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.

In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Lezen: Mohammed, door Marcel Hulspas

Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.

Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.

Vorige