Omdat het de laatste dagen alleen maar over Dingetje gaat en elk woord dat aan Dingetje wordt besteed er eigenlijk één teveel is, heb ik elke Dingetje vervangen door Dingetje. Had ik mijn taak als uw plaatselijke tv-recensent een beetje serieus genomen, dan had ik gisteren mijn kijkbuis afgestemd op de strijd der titanen, gemodereerd door de kersverse Nipokowschijfwinnaar. Maar helaas: mijn huisarts heeft mij uitdrukkelijk verboden om tv-debatten te bekijken. En ook voor Jeroen Pauw heb ik inmiddels een fikse allergie opgebouwd. Mijn gezondheid staat het eenvoudigweg niet toe. Nog een geluk dat deze rubriek ‘Geen bal op tv’ heet. Dat ontslaat mij van elke verplichting om het over tv te hebben. Om toch nog een beetje aansluiting te vinden bij de actualiteit ben ik toen toch het essay van Dingetje over Michel Houellebecq gaan lezen. Als soundtrack had ik Teatime Dub Encounters aan staan, het veel te kort durende gesammtkunstwerk van Iggy Pop en Underworld. Dat deed ik dan weer om een beetje in de sfeer te komen van de documentaire To Stay Alive – A Method (hier te bekijken), waarin Iggy Pop op bezoek gaat bij Houellebecq. De documentaire is geregisseerd door Erik Lieshout, Arno Hagers en Reinier van Brummelen en gebaseerd op Houellebecqs essay Rester Vivant - Méthode uit 1991. Het essay heb ik niet gelezen, maar de documentaire is een ode aan misfits die hun draai niet kunnen vinden in de maatschappij, aan de duistere kanten van het leven en aan de kunst die daaruit voortkomt.
We kennen Iggy Pop natuurlijk allemaal als langharig podiumbeest. De punkrocker weet halfnaakt en zwetend, met priemende blik en brutaal charisma hele arena’s tot exase te brengen.
Hier zien we Pop echter gesoigneerd, in maatkostuum, bewegen met een gevaarlijke elegantie.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Een paar weken terug bracht gitarist Slash (bekend van Guns N’ Roses) een bluesrockalbum uit: Orgy of the Damned. Hij heeft een keur aan gastzangers uitgenodigd, waaronder Iggy Pop.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Allenigen zijn niet sneu, maar de maatschappij is nog steeds sterk ingericht op samenstelletjes. Populaire muziek ook. Daar gaat het nog altijd over ‘happy together’. Over het alleen zijn wordt enkel gesmartlapt als een relatie aan diggelen ligt.
Als het al over ‘happy alone’ gaat, is het bluffen dat iemand geen last heeft van het feit dat partner de relatie heeft verbroken. Zo van, ‘je doet maar, ik red me wel’.
De verkiezingen zijn voorbij en er zijn kiezers die vandaag hun stem hebben uitgebracht op iemand met evident nationaalsocialistische opvattingen. Je zult maar met met zo’n kiezer getrouwd zijn. De heer Pop kan ervan meepraten.
Ik heb pas drie keer eerder een Closing Time gewijd aan Iggy Pop, dus een vierde keer kan ook wel. Zijn nummers zijn gewoon ijzersterk. Het bovenstaande clipje is interessant omdat het toont dat zelfs Iggy Pop, nu hij toch echt een vermoeiend karikatuur van zichzelf is geworden, zijn eigen mijn liedjes niet kapot weet te maken.
Dat William Shatner niet kan zingen is algemeen bekend. Dat kerstmis het allerslechtste uit artiesten boven haalt, is al even algemeen bekend. Dat Iggy Pop zich leent voor dit wanproduct, dat was voldoende schokkend om dit met u te delen. Als de conversatie tijdens het kerstdiner u straks tegenvalt, bedenk dan dat u ook naar William Shatner en Iggy Pop had kunnen moeten luisteren, en dan slaagt u er vast in uw glimlach weer op uw gezicht te brengen.
In 1990 was AIDS een betrekkelijk nieuwe ziekte. Onderzoek was bitter hard noodzakelijk. “Red Hot + Blue” was het eerste van een reeks benefiet-albums waarmee geld werd geworven. Een nog altijd erg leuke elpee, met allerlei nummers van Cole Porter, uitgevoerd door de sterren die in 1990 groot waren: na een intro door Neneh Cherry die uitlegt wat AIDS is, komen onder andere David Byrne, Erasure, the Fine Young Cannibals, the Jungle Brothers, kd lang, Annie Lennox, Sinead O’Connor, The Pogues, the Thompson Twins, U2 en Tom Waits aan bod. Artwork van Keith Haring.
Klassieke TV-beelden hierboven: Iggy Pop (voorheen The Stooges) gooit in 1977 in TopPop een lamp omver en gaat een palmboom te lijf. Uit mijn hoofd citeer ik het commentaar Het Parool vele jaren later aan het incident wijdde.
Vergeet de jaren zestig, vergeet Woodstock. Iggy Pop! Een palmboom! Het TopPop-decor! Hier werd muziekgeschiedenis geschreven.
“Lust for life” is natuurlijk al even klassiek. Behoeft geen toelichting. Geweldig nummer, ook na veertig jaar. Ik herinner het als de dag van gisteren al zat ik destijds in de brugklas. Een palmboom! Het TopPop-decor! Dit was nog nooit vertoond.
Op de Summer of Love volgde de deceptie en op de deceptie volgde de punk. Een van de eerste bands die opteerde voor zelfdestructie en snoeiharde muziek was The Stooges uit Detroit, met als voorman James N. Osterberg Jr., beter bekend als Iggy Pop. Het in 1969 uitgebrachte “I wanna be your dog” (inderdaad, drie akkoorden en drie minuten, dus klassieke punk) is hun bekendste nummer.
Iggy Pop vertelde later dat hij het nummer losjes had gebaseerd op het één jaar oudere “A thing called love” van Jerry Reed, waarmee Johnny Cash later furore zou maken. Het zal waar zijn dat Pop andermans muziek naar zijn hand zette, maar het consequente gebruik van een arresleebel was toch echt zijn eigen idee.
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.