"En bij de redactie vond men ook wel dat het toch iets typisch Marokkaans was. Niet officieel natuurlijk, maar dat hoor je wel zo tussen de regels door en onder elkaar" (anonieme bron over Spitsnieuws). Het weblog Closer probeerde opheldering te vinden over een dubieus bericht dat onlangs op Spitsnieuws verscheen. Brute straatroof door Marokkanen (468 reacties) kopte de gratis internetkrant op 7 november jl.. Twee mannen hadden in Den Haag gedreigd een tweejarig kind te ontvoeren als de moeder van de peuter haar pincode niet zou afgeven. Een ernstig delict zo leek het, vermelden van het uiterlijk zou de opsporing ten goede kunnen komen. Maar wie het artikel las zag dat er sprake was van daders met een Turks óf Marokkaans uiterlijk. Toch koos de Spitsredactie ervoor om "Marokkanen" te vermelden in de kop. Toen drie dagen later bleek dat de aangifte van de moeder verzonnen was plaatste Spitsnieuws een rectificatie: Vrouw verzint straatroof (76 reacties). De etniciteit van de daders was voor de Spitsredactie echter toen niet meer van belang?
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Vandaag voor Koen Stuyck, die het onderstaande stuk in onze mailbox plofte. Dit is een ingekorte versie, de volledige bespreking is hier te lezen.
De bekende Indiase econoom en Nobelprijswinnaar (1998) Amartya Sen wil wel eens buiten de lijntjes van zijn vakgebied kleuren. Met “Identiteit en geweld” schreef hij een gevoelige, maar toch wel doorwrochte kritiek op de illusie van éénduidige identiteiten. Hij wijst op de negatieve gevolgen voor geweld en conflict in de wereld van vandaag waarin mensen meer en meer van elkaar gescheiden worden door godsdienst en cultuur. Een stimulerende denkoefening. Lezers met weinig geduld zouden zich kunnen storen aan de neiging van Sen om zijn basisthese talrijke malen te herhalen, via weliswaar telkens andere invalshoeken. Maar als je bereid bent hardop mee te denken dan neem je dat voor lief. Een rustige leesplek is warm aanbevolen.
Een natuurlijke staat?
De voorstanders van een éénduidige ‘culturele identiteit’-these zeggen dat identiteit iets is dat iedereen moet ‘ontdekken.’ Alsof het een natuurlijke staat zou betreffen. Terwijl je in werkelijkheid natuurlijk enkel ‘velden’ ontdekt, d.w.z. een familiale context, een sociaaleconomische context, een historisch-culturele context, een politieke context enzovoort. Vervolgens ga je je pluriforme identiteit samenstellen: je maakt dus keuzes, de één al bewuster dan de andere. Waarom je bepaalde keuzes maakt is afhankelijk van minstens evenveel factoren als er mensen zijn, maar waarschijnlijk van veel meer. Leeftijd, karakter, geslacht, temperament, gemoedsgesteldheid, sociale druk, materiële en andere beperkingen. Naargelang al de voorgaande factoren zal je een bepaalde deelidentiteit (sterk) benadrukken of net niet. De vrijheid die we hebben om onze loyaliteiten en prioriteiten te bepalen is dan ook uiterst belangrijk om te erkennen, naar waarde te schatten en te verdedigen.
“Op een reactieve manier werd ik mij bewust van mijn Vlaamse identiteit: je bent Vlaming omdat je gediscrimineerd wordt, omdat je een minderheid bent en omdat niemand je taal spreekt. Het Vlaams nationalisme heeft totnogtoe teveel de neiging om de Vlaamse identiteit op die reactieve manier te beleven en uit te dragen, in plaats van een positieve invulling te geven aan wat het is om Vlaming te zijn. Een Vlaming is tot nader order vooral niet-Franstalig, niet-Waal en niet-Belgisch. Ik vind dat te mager.”
Aldus politiek filosoof David Janssens in Filosofie magazine deze maand over de Vlaamse identiteit. We zijn benieuwd waar jij je identiteit vandaan haalt?
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Vroeg Bioloog Frans de Waal ineens in de aflevering van Pauw & Witteman op 23 Oktober 2007 aan Henk Kamp tijdens een discussie over de rellen in Amsterdam. Henk Kamp had helaas geen antwoord, u wel?