Het oogt een beetje als een hippe-gezelschap en in sommige nummers komt dit ook wel naar voren bij Yeasayer, het viermanscollectief uit Brooklyn New York. De combinatie van sitar (die overigens uit een sampler komt), harmonieuze samenzang en exotische geluiden uit elektronische kastjes geven het geheel een sfeer die terug gaat naar de jaren zestig. De muziek is zweverig en laat je in een soort roes geraken waarbij het even duurt voordat je weer met beide benen op de grond staat. Toch is Yeasayer meer dan een band met een hang naar de jaren zestig; met een traditionele bezetting van zang, gitaar, bas en drums, aangevuld met een keyboard en samplers zet het viertal een geheel eigenzinnig geluid neer. Het deed me nog het meeste denken aan Animal Collective, soms een beetje 16 Horsepower en met een beetje fantasie kun je er ook iets van Manu Chau in horen.
Gisteren stond Yeasayer in de Melkweg, aan het eind van een lange Europese tournee. Het gevaar bestaat dan dat een band volledig uitgeput op het podium staat, maar daar had Yeasayer gelukkig geen last van. Zanger Chris Keating die ook het keyboard en de sampler bespeelt, is een charismatische voorman die getergd zijn hymnes zingt. Gitarist Anand Wilder is een klassiek opgeleide cellist die naast gitaar ook nog eens een sampler bedient tussen de akkoorden door en drummer Luke Fasano verscheen om onduidelijke redenen met een halsdoek voor zijn gezicht zoals struikrovers dat vroeger deden. Wellicht verklaarde dat waarom de band overal briefjes op had laten hangen met het verzoek om niet te roken tijdens het optreden. Het zag er een beetje raar uit die doek, zeker ook omdat Fasano ook mee zingt in de koortjes.
