During the campaign for the last French presidential election, the theme (happily promoted by the media) was “the – mostly young – brown people are ruining the country”. This has gotten a bit old (and besides, we’re supposed to support the Arab Spring, after all). So, this time around, we got our marching orders for the upcoming election: let’s hate the poor! And so, it is apparently open season on benefit recipients. Not recipients of universal benefits (like health care or family allowances), mind you, because everyone gets those. No, the stigmatization applies only to the recipients of means-tested benefits, mainly the working poor. And here again, the conservative media will find it easy to push straw men and stereotypes while the conservative parliamentary majority steps up with indentured servitude bills of one kind or another… and while the opposition is out to lunch. See for instance, this blog post by sociologist Camille Peugny where he notes that the latest iteration of this idea is the conservative bill proposal stating that recipients of the RSA benefit (a very modest income support for the lowest income classes) should sign a “social utility contract” whereby, in order to receive benefits, recipients would have to work a few hours a week for public institutions or other structures of “reinsertion”, whatever that means. The popular, and yet false, idea behind this is that the poor are idle, lazy, shiftless, have no work ethic and therefore are in need of some tough love to teach them the right values and force them into work.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Florence Aubenas’s The Night Cleaner reads like Nickel And Dimed 2.0. The idea is simple: the Libération journalist went undercover and got herself on the labor market during the recession, wanting to experience what the cohorts of precarized workers experience, first hand. She would stay undercover until she found a full-time job.
Her cover story was that, at 48, she had just been dumped by the man who “kept” her and she was now looking for a job, with no experience or qualifications. The book is the tale of her journey in the world of the precarized. What she uncovers, and what is often invisible (by design) is what neoliberalism is really like for the people who have to live it.
Welcome to the Precariat, meet its members: the men and women of all ages who have to jump through the hoops that the Sarkozy administration throws in their way, for fear of losing unemployment benefits, the nonsensical (and often ridiculous) bureaucratic nightmares that are the French Pôles Emploi (unemployment centers where the unemployed are required to go, attend workshops on how to draft a resume, present oneself to potential employers, etc. in order to receive benefits, counseling and access to job listings), and waste hours and hours in transportation for a few hours of cleaning work.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.
“Je suis allée très loin, j’ai constitué le dossier, je suis allée voir un avocat, mais je ne suis pas allée jusqu’au bout” (Le Monde)
Geen idee wat Tristane Banon nu precies zegt maar Franse citaten staan nu eenmaal très chique. De 31-jarige journaliste overweegt na negen jaar alsnog aangifte te doen tegen IMF-topman Dominique Strauss-Kahn. De recente aanhouding van Strauss-Kahn in New York heeft haar de moed gegeven het nu wel in de rechtbank op te nemen tegen haar aanrander (en echtgenoot van haar peettante). De borgsom van 1 miljoen dollar -die mevrouw Kahn al had overgemaakt- is geweigerd. No he Kahn’t zal gewoon in de cel moeten blijven en komt op 20 mei voor. De IMF-directeur, die Griekenland tot ingrijpende bezuinigingen dwong in ruil voor geld, wordt ervan beschuldigd een kamermeisje te hebben gedwongen tot (oh ironie..) Griekse seks. De wereld kijkt gefascineerd toe, er is zelfs al een Chinese reconstructie (SafeForWork) van de gebeurtenissen in het Amerikaanse Sofitel Hotel. Ondertussen strompelen Griekenland en Portugal langs de afgrond van faillissement, maar betrokkenen verzekeren dat de gevangenschap van de hoogste financiële baas de steunmaatregelen niet in gevaar brengen. Wat wel mislukt lijkt is de hooggespannen presidentskandidatuur van Strauss-Kahn in Frankrijk en dat is een kleine tragedie voor de socialisten. [/seth]
“Xavier Bertrand a jugé ‘possible de réduire l’immigration légale, notamment liée au travail’ dont il a estimé qu’elle représentait ‘à peu près 20.000 personnes’.”
(blog Patrick Lozes)
De Franse minister van arbeid Xavier Bertrand wil in een aantal beroepen ook de legale migranten uitsluiten ten gunste van autochtone werkzoekenden. Die autochtone werkzoekenden wil hij hiertoe een opleiding aanbieden. Het zou gaan om ‘minder dan 20.000 mensen’. Dat West-Europa op zijn achterste benen stond om de woorden ‘eigen volk eerst’ in een buurland van Frankrijk lijkt inmiddels eeuwen geleden.
[qvdd]
Wij doen het niet, en de Britten voor zover ik weet evenmin. Maar dat betekent niet dat wij het oneens zijn met degenen die het wel doen.
Een bron in het Franse presidentiële paleis zegt dat Frankrijk geen wapens aan de opstandelingen gaat leveren, maar impliceert dat ze er ook niet zoveel aan zullen doen.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
