Keurmerk voor programma’s Publieke Omroep?

Martijn van Dam van de PvdA wil een keurmerk voor programma's van de publieke omroep. Door middel van dat keurmerk zou het kijkers en luisteraars duidelijk moeten worden of ze met een kwaliteitsprogramma van doen hebben of met riooljournalistiek. Hij wil uitdrukkelijk geen censuur, maar duidelijke voorlichting over de programma's die worden uitgezonden. In een ideale wereld zou het voorstel van Van Dam een goede zijn (ware het niet dat niet-objectieve programma's in een ideale wereld niet zouden bestaan waardoor zo'n keurmerk onnodig is). Zou het niet mooi zijn als de "feiten" die in een programma worden gepresenteerd langs een onafhankelijke meetlat worden gelegd? Ja natuurlijk.

Door: Foto: Sargasso achtergrond wereldbol
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

NOS gokt op ElBaradei

Een gastbijdrage van Joep Schaper, MA Internationale Betrekkingen en onderzoeker bij de Nederlandse Nieuwsmonitor en Dr. Nel Ruigrok,  hoofdonderzoeker bij de Nederlandse Nieuwsmonitor.

El BaradeiOpvallend bericht op NOS.nl vanmorgen: ‘ElBaradei: van diplomaat tot oppositieleider’. In Egypte demonstreren duizenden mensen al een week lang tegen het regime van president Mubarak. Mubarak is nog niet weg, laat staan de machtsstructuur om hem heen, maar op de NOS-website stelt oud-minister van Buitenlandse Zaken Ben Bot al dat ElBaradei ‘een zeer geschikte kandidaat [is] om Mubarak op te volgen’. Op te volgen? In hetzelfde artikel schrijft de NOS dat ElBaradei ‘in een paar maanden [is] uitgegroeid tot de man waar van veel, zo niet alle, Egytenaren hun hoop op hebben gevestigd’. Hebben alle Egyptenaren hun hoop op ElBaradei gevestigd?

NRC Handelsblad noemde Elbaradei dit weekend bij monde van Midden-Oosten redacteur Carolien Roelants nog “voor een groot deel (…) een product van de westerse media, een herkenbare figuur die door ons op een voetstuk geplaatst is”. Om te vervolgen: “in Egypte kent niemand buiten de middenklasse hem, omdat hij dertig jaar in het buitenland is geweest en pas afgelopen week in Egypte terugkwam”.

Is ElBaradei de hoop van alle Egyptenaren of een product van westerse media?

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Factoïdentyrannie

GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Vandaag is dat Miko Flohr over de de Nederlandse elite, de linkse kerk, Henk en Ingrid en de rol van feiten in het debat.

Rutte - progressieve elite? (Foto: Wikimedia Commons/Nick van Ormondt)

Het kan nu niet lang meer duren of de stemming zal veranderen. Het voordeel aan een rechts kabinet is dat je met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid kan voorspellen dat er binnen een paar maanden door jan en alleman op gekankerd wordt dat het een lieve lust is. Dan blijft er dus domweg minder tijd over om te schelden op de ‘linkse kerk’ en de ‘progressieve elite’ – tenzij ze zelfs Mark Rutte daartoe gaan rekenen, maar dan weet je zeker dat er niet meer dan twee hersencellen aan het woord zijn. Maar dat zijn slechts tijdelijke symptomen. Een oprisping van Cohen en ze zullen weer als vanouds loos gaan. Wat veel interessanter is, is dat die ‘linkse elite’ de laatste tijd zelf in beweging komt. Iemand betoogt dat het met die elite eigenlijk wel ok is. Een ander vindt dat de linkse elite zichzelf veel te gemakkelijk tot linkse elite laat maken. Een derde gooit het op de retorica en spreekt van een door rechts ingezette ‘denicratie’. Allemaal relevante punten, en toch mis ik iets.

In de eerste plaats is de Nederlandse elite helemaal niet links en dat ook beslist nooit geweest, tenzij we vinden dat onze elite bestaat uit intellectuelen, schrijvers en kunstenaars, maar dan zouden we wel een behoorlijk machteloze en weinig invloedrijke elite bezitten. De Nederlandse elite zit in het bedrijfsleven, steunt of stemt CDA danwel VVD, en bemoeit zich eigenlijk niet zo publiekelijk met het maatschappelijke debat. Dat hebben ze ook helemaal niet nodig. Af en toe verschijnt er zo eens iemand bij Buitenhof, en dat is het dan weer. Intellectuelenpartijen als D66 en Groen Links (in Leiden (D66), Utrecht en Nijmegen (GL) de grootste!) spelen uiteindelijk toch vooral de rol van betweterige luis in de pels (gekozen burgemeester?). De PvdA heeft dan wel een paar keer aan het pluche mogen snuffelen, maar een echt sociaal stempel hebben ze nooit op Nederland kunnen (en, onder Kok, willen) drukken. Iedereen die moeite heeft met het functioneren van de Nederlandse overheid moet toch vooral naar twee partijen kijken: CDA en VVD. De linkse elite heeft het niet verknald, ze hebben nog nooit serieus wat in de melk te brokkelen gehad zonder verregaande rechtse invloed – “It’s them conservatives, stupid!”

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Opinieland: Trends en Toppers uit de Denkbeeldbranche

Wie denkt dat de maakindustrie in Nederland is verdwenen, heeft het mis. Dagelijks verschijnen vele handmatig geproduceerde opinies in de schappen van de internets. Maar in deze onvermoeibare overvloed aan meningennijverheid is het soms lastig kiezen, voor u als opinieconsument. Wil ik een mening met peper, of een mening met honing. Een droge mening of een mening met fantasiekorrels. Tijd om de meningenmarkt van duiding te voorzien. Dus. De vijf opvallendste meningen en trends van deze week.

1. Atheïsten moeten dood. Een ijzersterk betoog over kaalheid van de seculiere samenleving. Op DeJoop. Een goed doortimmerde oproep aan ongelovigen om je auto niet te wassen tijdens het vrijdaggebed, niet op sabbatzaterdag en ook niet op zondag. Op meesterlijke wijze beschrijft Theo Brand dat zijn ouders vroeger ook nooit klaagden over de dagelijkse wanhoopskreten van de buurkinderen als deze weer werden afgetuigd door de fanatiek gelovige buurvader. Die tolerantie is verdwenen, betreurt hij. Brand schreef het stuk vermoedelijk in 1958, maar de redactie van De Joop heeft het vergeelde epistel onlangs toch nog uit de klauwen van de vergetelheid weten te redden.

2. Alleen privacy voor rijke mensen. Dat feiten en meningen volstrekt verschillende disciplines zijn, dat illustreert auteur Bjorn in dit betoog op briljante wijze. Privacy is er alleen voor mensen met geld. Mensen als Guus Hiddink. Echte Helden. Mensen die Kei Hard Werken voor hun miljoenen. En natuurlijk niet voor bijstandsmoeders en zieke oudjes. Werd er vroeger nog lacherig gedaan over een inkomensdrempel voor burgerrechten, voor de Dagelijkse Standaard is de tijd er nu rijp voor.

Lezen: Mohammed, door Marcel Hulspas

Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.

Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.

Lezen: Het wereldrijk van het Tweestromenland, door Daan Nijssen

In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Elektronisch Kinddossier: de feiten en de fabels

GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Vandaag voor Ton Monasso, student Technische Bestuurskunde. Ton voert momenteel een verkennend afstudeeronderzoek uit naar informatiesystemen om jongeren met psychosociale problemen te kunnen herkennen en beter te helpen.

Surprise! (Foto: Flickr/Calamity Meg)

Over het Elektronisch Kinddossier en de daaraan gekoppelde Verwijsindex Risicojongeren bestaan nogal wat misverstanden. In reactie op de bijdragen van Lord Flasheart en Spuyt12 kan het naar mijn mening geen kwaad om de feiten van de fabels te onderscheiden. Als onderzoeker neem ik geen positie in over de wenselijkheid van de ontwikkelingen, maar probeer ik de beweringen in een feitelijk perspectief te plaatsen.

Het beeld dat er rondom het dossier en de verwijsindex bestaat, klopt vaak niet. Zowel politici als de media zijn hier debet aan, door termen door elkaar te halen en wensen en concrete beleidsvoornemens op een hoop te gooien. Wat zijn nu eigenlijk de echte plannen?

Kinddossier
Er spelen twee ontwikkelingen, die op dit moment nog maar weinig met elkaar te maken hebben. De eerste is het elektronisch kinddossier. Dat behelst niets meer of minder dan het digitaliseren van de dossiers van de jeugdgezondheidszorg, oftewel de consultatiebureau- en schoolarts. In steden als Amsterdam en Rotterdam is dat al grotendeels gebeurd, maar de meeste GGD?s en welzijnsorganisaties hebben nog een groot vertrouwen in balpen en papier. Het doel van de landelijke digitalisering is het uniformeren van de manier waarop gegevens worden vastgelegd en het mogelijk maken van uitwisseling van dossiers als jongeren ouder worden (het consultatiebureau vaarwel zeggen en bij de schoolarts op de stoep staan) of verhuizen. Het is waar dat er veel gegevens, zowel medische als niet-medische, in de dossiers worden opgeslagen, maar dat is grotendeels een voortzetting van de huidige praktijk.

Vorige