Henk en Ingrid hebben het niet gedaan

Gisteren gelezen op een Engels blog: When we talk about fascism and far right politics, we are too quick to talk about the role working class people play in driving it forwards, and too slow to talk about the responsibility of journalists, academics, politicians, scientists, and all sorts of other middle class professionals who have historically been central to the rise of fascism whenever it has occurred. En alsof je de duvel op zijn staart trapt, is hier Elsevierredacteur Eric Vrijsen op de website van zijn werkgever:

BNP-Jugend zegt: ‘Fight Back!’

De Jeugdbeweging van de British National Party, ontstaan uit een breuk met het fascistische National Front, heeft een wervingsclipje opgenomen met een oproep om terug te vechten tegen de teloorgang van de christelijke waarden en het blanke Britse volk.

En wie is daarvan de schuld?

Een onheilig verbond:

De bankiers, die ons tot schuldenslaven willen maken, nadat hun bankenplannetjes ons in onbetaalbare schulden hebben gestort.

De harteloze zionisten, die enkel buitenlandse belangen hebben, en die onze soldaten uitzenden om te vechten voor het privégewin van hebberige politici.

De culturele marxisten, die ons schoolsysteem verzieken.

De kapitalisten, die ons zowel loonslaven willen maken, als gehersenspoelde consumenten.

De militante homoseksuelen, die het homohuwelijk en homoadoptie er doorheen drukken, om de traditionele familie-eenheid te verwoesten.

De media, die de racistische aanvallen tegen blanken negeren..

Zouden deze jongmensen – die ironisch genoeg klagen over de verdomming van het onderwijs – doorhebben dat ze zowel de nationaal-socialistische zondebokken als nationaal-socialistische speerpunten overnemen? De nazi’s gaven namelijk ook de banken, kapitalisten, joden, marxisten en de media de schuld. En homoseksuelen werden naar het kamp gestuurd.

Wat de BNP-Youth hier doet, is een nationaal-socialistisch programma uitrollen. Op de tonen van opzwepende krijgsmuziek. Hoe eng wil je het hebben?

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Hedendaagse fascisten

De vraag of een persoon of partij al dan niet fascistisch of nationaal-socialistisch genoemd kan worden, kan niet echt worden beantwoord aan de hand van Mussolini of Hitler. Zij kwamen beide voort uit de Eerste Wereldoorlog; hun radicaliteit ontsproot aan die oorlog en hun bewegingen werden gedragen door andere veteranen uit die oorlog. Rudolf Hess, Hermann Goering, Italo Balbo, Emilio de Bono – zomaar vier van de vele oudstrijders die tot de vroegste aanhangers van NSDAP of PNF behoorden.

Wij leven in een tijd waarin de veteranen van de Tweede Wereldoorlog langzaam uitsterven. Een historische vergelijking tussen 2012 en 1922 gaat altijd mank. Een poging om een hedendaagse partij aan fascisme te koppelen, moet dan ook het hedendaagse fascisme omvatten in plaats van het historische. Fascisten zijn er nog genoeg en dan bedoel ik niet zomaar xenofobe figuren maar mensen die zich letterlijk bewonderaars of volgelingen van of Mussolini noemen.

Casa Pound

Casa Pound bijvoorbeeld. Gianluca Casseri, die op 13 december een extreemrechtse aanslag pleegde op twee Senegalezen, was een aanhanger van deze ongeveer 5000 man sterke beweging die zegt een sterke natiestaat te willen in de […] ‘mussoliniaanse’ traditie (programma, PDF) – de Italiaanse wet verbiedt de club om zich rechtsreeks fascistisch te noemen.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Slavoj Žižek analyseert opkomst nationalistisch rechts in Europa

Uit de oude doos maar nog steeds relevant, gezien de opkomst en blijvende aantrekkingskracht van populistische, xenofobe of zelfs ronduit fascistische partijen in de Oekraïne, Griekenland, Frankrijk, Groot-Britannië en Nederland.

De Sloveense filosoof, psychoanalyticus en communist Slavoj Žižek geeft zijn analyse van de Europabrede populariteit van radicaal en extreemrechtse partijen.

1. Dit soort partijen zijn niet enkel goed vertegenwoordigd in landen waar we dit zouden verwachten zoals Servië, Bulgarije etc, maar ook in landen die tolerantie en bescherming van minderheden altijd hoog in het vaandel hadden staan, zoals Nederland en Noorwegen.

2. Het zorgwekkende is dat dingen die je tien of vijftien jaar geleden absoluut niet kon zeggen zonder een paria te worden, inmiddels gemeengoed zijn. “Ware democratische tolerantie behelst ook dat je bepaalde dingen gewoon niet kunt zeggen.”

3. Radicaal rechts zet aldus de agenda, en bepaalt wat salonfähig wordt. Dat werkt in twee stappen: centrumpartijen (links en rechts) distantiëren zich weliswaar van radicaal rechts, maar voegen er dan aan toe: “Maar dat soort radicale partijen verwoorden wel de reële zorgen van de mensen.” Dus om verdere maatschappelijke onrust (of zelfs rellen) te voorkomen, moeten we daar gehoor aan geven.

4. Binding van allen aan de wet alleen is niet toereikend. We hebben inderdaad een Leitkultur nodig, van gedeelde waarden, maar dan niet een nationaal (chauvinistisch) gedefinieerde Leitkultur.

Lezen: De wereld vóór God, door Kees Alders

De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.

In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Vorige Volgende