Het risico op de val van de euro neemt hand over hand toe. In het licht van de bail-out van Ierland ter waarde van €85 miljard, neemt de kans op het einde van de euro toe. Nouriel Roubini die als één van de weinigen de huidige financiële crisis voorspeld had, zei in april al dat hij dacht dat het risico “significantly rising” was. Op dat moment had alleen nog Griekenland bij de EU moeten kloppen voor hulp. Nu is Ierland aan de beurt en dreigen Portugal en Spanje de volgende te zijn. Het probleem van de euro dat economen bij de invoering al voorzagen was dat de ECB verboden werd om direct geld te lenen aan een regering die zich niet aan de regels met betrekking tot hebben van tekorten hield, terwijl er tegelijkertijd ook geen mechanisme werd ingericht om uit de euro te treden. In 1997 voorspelde Martin Feldstein al de kosten qua inflatie en werkeloosheid van de euro niet zouden opwegen tegen de baten en dat de euro tot nieuwe interne conflicten in Europa zou kunnen leiden. Tot de Grieken als eersten fraudeerden met hun cijfers en het uitbreken van de Griekse crisis leken de vele doemprofeten ongelijk te hebben.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
[qvdd]
We staan voor een existentiële crisis. Iedereen moet nu samenwerken om de eurozone te redden. Want als de eurozone niet overleeft, dan de Europese Unie ook niet.
De Europese president Herman Van Rompuy waarschuwt dat de eurozone in een ‘overlevingscrisis’ zit. Portugal maakte afgelopen weekend bekend dat het misschien de euro verlaat, terwijl ook de situatie in Ierland problematisch blijft. Ierland heeft een ultimatum gekregen van de Europese Unie om een reddingsplan van de EU of het IMF te aanvaarden, volgens de Britse krant The Guardian.
Vandaag een gastbijdrage van Philip Whyte, senior research fellow at the Centre for European Reform.
The German economy has been growing exceptionally strongly of late. In the second quarter of 2010, it expanded faster than any other economy in the G7 and faster than at any time since the country’s reunification in 1990. Industrial output is surging. The rate of unemployment has been declining for over a year and is now well below the eurozone average (let alone levels in the US). Consumer spending and business investment are picking up – and households and firms are generally less burdened with debt than their counterparts in highly leveraged economies like the UK and the US. Germany, in short, seems to have emerged strongly from the Great Recession. Indeed, some observers think it has entered a self-sustained recovery – and that it is starting to act as Europe’s ‘growth locomotive’.
If this were true, it would be welcome. Over the past decade, Germany has not been a great source of demand for the world or the European economy: in real terms, domestic demand is only about 3 per cent higher now than it was back in 2000. For most of the noughties, Germany was structurally reliant on exports for its economic growth: without debt-fuelled spending elsewhere in the world economy, it would barely have grown at all. So any sign of a sustained recovery in German domestic demand would be good news for the country itself and the rest of the world. Not only would it reduce Germany’s reliance on unsustainable (and hence destabilising) foreign profligacy. It would also allow the eurozone and the world economy to rebalance at a higher level of output and employment than otherwise.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
“The Greeks have a rather negative view about the Germans because they work too much.” (De 75-jarige Griekse schrijver Nikos Dimou)
Eeuwenoude cultuurverschillen tussen Noord- en Zuid-Europeanen komen weer bovendrijven door de financiële crisis in Griekenland. Grote vraag: gaan de hardwerkende noorderlingen (met name Duitsers) de niet-hardwerkende Grieken uit hun financiële ellende helpen met een lening van 30 miljard? De Grieken terugschoppen naar de Drachme zou geen optie zijn. En niet financieel bijspringen ook al niet, want dat zou ons (maar met name Duitsers) teveel euro’s gaan kosten. Volgens de Italiaanse minister van Buitenlandse Zaken Franco Frattini zet Duitsland trouwens niet Griekenland, maar Europa onder druk. “Het gaat niet om een reddingsoperatie voor Griekenland. Het gaat om het behoud van de muren rondom Europa, de muren rondom de euro. Het is een redding voor ons allemaal”, aldus Frattini.
Wat te doen met Griekenland? Die vraag zoemt al weken in de Brusselse wandelgangen. Als er niet hard en kordaat wordt ingegrepen, is een ‘bailout’ volgens The Economist onontkoombaar. De Griekse capriolen brengen ook het toch al wankelende vertrouwen in zwakke eurobroerders Portugal, Spanje en Ierland verder uit balans. NRC Handelsblad meldt vandaag een paar zwakke lichtpuntjes aan de horizon te zien. De Grieken brengen hun begrotingstekort terug van 13 tot 3 procent en gaan in zo ongeveer alles snijden wat mogelijk is. Ik mis echter een belangrijke maatregel: een omvangrijk anti-corruptieplan.
Grieken worden vaak weggezet als een stel verwende Mediterrane luiaards die maar wat graag aan de tiet van moedertje staat hangen. Zodra er maar iets gesneden wordt in publieke uitgaven, zijn de rapen gaan en wordt er weer dagen gereld in Athene.
Maar dit beeld is er ook.
Een Griekse jongere is niet alleen bezig met wat hij of zij wil worden, maar vooral met wie hij of zij moet omkopen om daar te komen. Banen kosten geld, vaak enkele duizenden euro’s. Mijn neef is roeicoach op een eiland dat een paar uur van Athene ligt. Hij jongleert deze slopende forensentrip met nog twee banen. Hij kan geen vaste aanstelling dichter bij huis krijgen vanwege een puntensysteem dat in de betaalde sportsector van kracht is. Punten krijg je op basis van senioriteit. Of je koopt ze natuurlijk.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
