Nederland heeft een erkend onpraktisch en kostbaar systeem voor orgaandonatie, waarin mensen zich moeten laten registreren als donor. Waarom niet andersom? Waarom is niet iedereen automatisch donor, met een registratiesysteem voor de weinigen die er bezwaar tegen hebben? Niet alleen is dat eenvoudiger, er komen zo ook meer organen ter beschikking, waardoor de wachtlijsten korter kunnen. Dat simpele systeem is wel eens voorgesteld. Ik denk dat het in 1994 is geweest. De kwestie speelde al een tijdje, en CDA-leider Elco Brinkman wilde – nogmaals: als ik het me goed herinner – instemmen met een voorstel om een systeem in te voeren waarin artsen zouden aannemen dat iemand donor was tenzij hij als niet-donor was geregistreerd. Het was echter verkiezingstijd en de leider van de oppositie, Frits Bolkestein (VVD), had aan een half woord genoeg. Brinkman, zo zei hij, wilde onze lichamen “tot staatsbezit maken”. Onzin natuurlijk, maar hij bereikte ermee dat Brinkman kort voor de verkiezingen zijn standpunt aan de eigen achterban moest uitleggen. Het was één van de redenen waarom de christendemocraten de verkiezingen zó gigantisch verloren dat een paars kabinet de enige oplossing was.
Vermogen is om voor je kinderen te zorgen, of in je onderneming te steken. Je kunt niet zomaar zeggen: je bent rijk dus dat pakken we af”, aldus [CDA-senator] Brinkman.
Mooi hè, die christelijke solidariteit? Zeker in het licht van de sterk gegroeide vermogensongelijkheid.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
“Hoe meer vrienden hoe meer vreugd. Wat ik jammer vind is dat sommige mensen spreken van een sneeuwschuiver [Cohen] die alle kabinetsplannen opzij zou schuiven. Mensen zijn die somberheid zat. Ik vind het eerlijk gezegd heerlijk dat we weer verder kunnen.”
Het voelt een beetje flauw om na te schoppen als iemand al op de grond ligt, maar ik kan het niet laten. Eelco Brinkman reageerde gisteren met bovenstaande woorden op de verkiezingsuitslag. Op dat moment zag het er naar uit dat de coalitie geen meederheid in de senaat zou krijgen.
De verkiezingen leverden nauwelijks verrassingen. Natuurlijk, het was spannend want Nederland lijkt welhaast precies in twee stukken gespleten – links/rechts, progressief/conservatief, liberaal/anti-liberaal, elitair/proleterig – hoe je het ook wil noemen. Verder was het vooral much ado about nothing. Schade bij het CDA was groot – zoals voorspeld. De PVV kiezer bleek wat luier dan gedacht, goh, wie had dat zien aankomen…
De grote verrassing voor mij is echter de reactie van het CDA. Een grijzige mevrouw, wiens naam mij meteen ontschoot, had het over vernieuwing. Er zou de komende tijd worden gewerkt aan procedures en interne beraden, aan stuurgroepen en bezinningscommissies. Geen woord over de weggeholde kiezers. Verhagen hield een ongeïnspireerd praatje over het uitdragen van christendemocratische waarden. Die boodschap werd door Tweede Kamerlid Sabine Uitslag daarna nog tot een halflauw betoogje opgewarmd bij de NOS. GroenLinks Kamerlid Tofik Dibi vroeg haar terecht hoe christendemocratische waarden zich verhouden tot het sociaal-economische beleid van dit kabinet.
Dit is een gastbijdrage van Mariko Peters. Zij is sinds eind 2006 Kamerlid van GroenLinks.
Mijn ideale zaterdagochtend begint, net als die van veel andere mensen, met een kopje koffie, een croissantje en de krant. Geluk in een klein hoekje. Als het aan mij persoonlijk ligt, blijft dat zo. Helaas is dat niet wat door deskundigen wordt voorspeld. De commissie die zich onder leiding van Eelco Brinkman boog over de toekomst van de pers, stelt dat kranten nog maar maximaal tien jaar winstgevend zullen zijn.
Met de komst van internet is het medialandschap radicaal veranderd. Veel jongeren lezen bijvoorbeeld nooit de krant. Toch merk ik vaak dat zij wonderwel goed geïnformeerd zijn over het nieuws van de wereld. Zij pikken dat ’s ochtends vroeg niet op van de deurmat, maar volgen het nieuws via Twitter, Nu.nl en Uitzending Gemist. Voor jongeren zijn niet kranten maar websites na de televisie het belangrijkste informatiekanaal.
Is het dus erg dat de krant verdwijnt? Voor het gewoontedier in mij is het jammer. Maar het is niet aan de overheid om hen te redden. Als er op een gegeven moment onvoldoende lezers en/of adverteerders zijn die de papieren krant willen betalen, dan houdt het op. Veel erger is dat met het verdwijnen van de krant ook het nieuws dreigt te verdwijnen dat zij brengen, net als de duiding en analyses van en achtergronden bij al dat nieuws.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.