Nieuwe rangorde der drugs

Wat voorafging: sabotage in het spel! Iemand heeft Dian met opzet een verkeerde weekopdracht gegeven waarvoor zij dikke boeken moest lezen onder het mom van een politieke quiz. De opnames zijn stilgelegd en de onderste steen moet boven: wie was hier verantwoordelijk voor? Dian wacht ondertussen in de regiekamer in haar appartement en kijkt gespannen via een scherm naar de act van Troy en Patricia.

Troy is slechts gehuld in een gouden slip. Zijn afgetrainde chocoladebruine lichaam contrasteert sterk met de bleke, overbelichte huid van Patricia die, in tegenstelling tot wat de woorden Live Gezongen rechtsonderin het beeld suggereren, playbackt. Troy lacht zijn hagelwitte tanden bloot en reikt zijn armen in de lucht tijdens het hoogtepunt van de medley.
Presentatrice Wendy komt na de act het podium op. ‘O jongens, wat waren jullie góed! Wat waren jullie góed! Troy! Hoe voel je je? Ging het lekker?’
Troy hijgt. ‘Ja ik vond zelf dat het wel lekker ging ja.’
‘O, en Pat! Wat fantastisch! En die jurk! Die is ook wel een applausje waard.’ De camera glijdt langs haar lichaam. Haar vlees lijkt afgebonden en ingepakt met transparant plastic. O, en die hakken!’ De camera brengt de tien centimeter lange hakken in beeld. Wendy vervolgt: ‘Nou, als u thuis kijkt en u vond dit duo óók fantastisch, sluit dan vandaag nog een persoonlijke krediet af via het webadres onder in beeld en misschien komen Troy en Patricia bij u thuis voor de komende drie maanden in het onderdeel lifeswapping!’
De zaal applaudisseert.
De deur van de regiekamer zwaait open. Het is Travis, die overigens zijn headset de afgelopen drie dagen niet af heeft gezet. In zijn rechterhand heeft hij het draaiboek tot een voddige koker gedraaid en hiermee slaat hij onregelmatig tegen muren, op tafels, stoelen. Het slaan gaat steeds harder en ik hoor hem zachtjes vloeken. Zenuwachtig loopt hij door de regiekamer heen. ‘Dian… Even voor de helderheid… Jij kreeg die boeken… je pakte ze aan…’
‘Jullie hebben het toch gezien dat ik ze kreeg van die Playboy-bunny?’
Met een zwaai mept Travis een rits plastic bekertjes van een dranktrolley. ‘Zit ik er elke minuut van de dag bovenop, glippen er toch nog fouten in…’
‘Mag ik wat vragen? Wat heeft precies die speech van die blonde politicus, hier beneden op het plein, te maken met onze productie?’
‘Juist. De speech van die politicus.’ Travis pakt een nieuwe fles Spa rood uit de koelkast, drinkt deze zonder onderbreking tot de helft leeg en laat een harde boer. ‘Waarom moeten we over politiek praten? Ik noem hem trouwens liever geen politicus, maar een leider. Politiek heeft een verkeerde bijsmaak.’
‘Maar wat is zijn rol? Wat heb ik met hem te maken?’
Travis duwt met zijn duim en wijsvingers op zijn neus en trekt een gezicht alsof hij iets heel vies ruikt. Hij begint te kreunen. ‘Weet ik veel.’
‘Tjee… je ziet er best… verrot uit,’ zeg ik droogjes.
Travis kijkt me aan, ademt diep in. ‘Dit is nog maar het begin. Ik moet nog met Guy een dans doornemen. Het loopt helemaal uit de hand met hem. Zijn fanclub heeft gisteren een studio gemolesteerd en een groep acteurs heeft zich vervolgens voorgedaan als ME-ers en heeft de meute opgejaagd…’
‘Shot op tv-kok,’ zegt een regie-assistent naast me. Hij klikt met zijn muis op camera 4.
De tv-kok komt zwaar hijgend binnen, gevolgd door een camera-, licht- en geluidsman. Zijn bovenlichaam is ontbloot. ‘Ik ben wel toe aan een douche. Die gepocheerde eieren maken wat in me los.’
‘Wat is hier gaande? Waar kom jij vandaan?’ blaat Travis en slaat nu zo hard met zijn opgerolde script dat glazen in het rond vliegen.
‘Ik moest toch na het eieren pocheren fitnessen? Voor onze sponsor, toch?’ zegt de tv-kok verontwaardigd. ‘Mijn spieren, oei wat heb ik ze toch pijn gedaan.’ De tv-kok begint aan zijn armen te likken. Hierbij maakt hij zacht grommende geluiden. Bewonderend kijkt de crew naar de spieren van de tv-kok. Travis grist een handdoek van een haakje, slaat deze tegen de rug van de tv-kok en schreeuwt in zijn gezicht: ‘Van wie kreeg je die instructie? En wat doen Irene en Carlo daar in het winkelcentrum?’
‘Crack roken?’ vraagt de tv-kok met een klein stemmetje.
‘Ze roken wel crack,’ zeg ik en wijs naar het scherm. ‘Maar dat zijn ze niet. Het zijn typetjes.’ Alle aanwezigen in de regiekamer kijken ademloos toe hoe de acteurs de mimiek, de stemmen en de lichaamshouding van Carlo en Irene perfect nabootsen. ‘Wie zijn dat nou weer in godsnaam?’ vraagt Travis fluisterend.
‘Het zijn typetjes die typetjes nadoen,’ zegt de tv-kok. ‘Het is iemand die Carlo nadoet die Matthijs nadoet.’
Voorzichtig loopt Travis naar het scherm en legt zijn vingers op het glas. ‘Waar moet dit heen.’ Hij kijkt naar de grond. ‘Ik… ben verbijsterd.’
Travis maakt een vuist en wil deze volgens mij door het scherm timmeren, maar hij valt uiteindelijk huilend in de armen van een gripper. ‘Dian,’ zegt hij met een snik in zijn stem. ‘Je mag weer op. Je hoeft niet hier te wachten. We doen gewoon alsof er niks aan de hand is met die politieke boeken, oké? We laten het erbij, wat die sabotage betreft.’
‘Eh, goed.’
‘Politicus op camera 5,’ roept een regie-assistent. ‘Is dat bloed?’