To bijvoer or not bijvoer...? Dat was de vraag die onze volksvertegenwoordiging onlangs bezighield. Moesten de edelherten, wilde paarden en runderen in de Oostvaardersplassen nu wél of niet worden bijgevoerd tijdens deze strenge winter? "Ja zeker, want sterven van de honger is wreed" vond een Kamermeerderheid van CDA, CU, VVD, PVV en fractie Verdonk: partijen die gek genoeg ook vierkant achter de bio-industrie staan? Ondertussen willen de Oostvaardersdieren het bijgevoerde hooi helemaal niet opeten en zijn de edelherten te druk met 1-april grappen. Hoe wreed kan de realiteit soms zijn? Dieren in de natuur gaan dood, zoals deze giraffe in Kenia: geen hek toch dood door droogte, of deze koe: zelfde gebied zelfde probleem bijvoeren mocht niet baten of deze beer: weer geen hek toch honger, soms weten we (nog) niet wat het sterven veroorzaakt zoals bij deze walvissen bij Patagonië. Allemaal recente sterfgevallen in de natuur, zo ook deze eland. Waarschijnlijk zag het door de sneeuw de scheur niet, het moet een pijnlijke langzame dood zijn geweest. Als de parkwachters tijdig het terrein hadden geegaliseerd had dit niet hoeven gebeuren...
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Excessieve topinkomens aanpakken met een belastingmaatregel? De VVD is er als eerste bij om het ‘symboolwetgeving’ te noemen. Maar er is helemaal niets mis met symboolwetgeving. Juist deze wetten geven een inkijkje in de intenties van een overheid. Wat voor normale wetten ook al geldt, geldt voor symboolwetgeving nog sterker: het is de boodschap die telt.
Topinkomens en dierenseks gaan we aanpakken. Ja, hoe dan? Met een wet die weinig helpt, want nauwelijks handhaafbaar. De graaitax dan, die moet dikke salarisssen afromen, maar zal uiteindelijk geen einde maken aan de hogere hebzucht. Zinloos dus, op het eerste gezicht. En de term symboolwetgeving zingt al in het rond.
Met symboolwet neem je een wel een maatregel, maar tegelijkertijd neem je die maatregel niet. Want een adequate handhaving ontbreekt of is onmogelijk.
Wat mij betreft is symboolwetgeving niet onzinnig. Symboolwetgeving biedt enorm veel inzicht in de intenties van de wettenbouwers. Een aardige vorm van symboolwetgeving is de identificatieplicht. Hoewel deze niet helemaal zuiver onder de definitie valt, want brede parlementaire consensus. Zoals het symboolwetgeving betaamt is de indentificatieplicht wel een volstrekt zinloze maatregel: handhaving verre van waterdicht en het doel van de wet wordt niet gehaald.
Maar de wet heeft wel een duidelijke boodschap: “Wij van het CDA vertrouwen u geen van allen.” (Wij van VVD, PvdA en D66 vertrouwen u overigens evenmin.) Dat is goed om te weten. Symboolwetgeving moet het hebben van de intentie, niet van het resultaat. En die intentie is controle, de boodschap is wantrouwen.
Rob Geus, met afstand de vervelendste man van de Nederlandse televisie, heeft zijn format van de smaakpolitie uitgeleend ter promotie van kalfsvlees – een campagne gefinancierd met steun van de Europese Gemeenschap. Zelfs de betweterige voice-over uit het SBS-programma is meegenomen in het spotje. De spot is echter misleidend.
Geus praat vol lof over kalfsvlees. Dat het steeds beter ‘gecontroleerd’ wordt. De groene weide waar Geus in rondloopt, heeft echter niks te maken met het in het spotje aangedragen ‘Beter Leven’-keurmerk.
Het Beter Leven-kenmerk van de dierenbescherming werkt met een sterrensysteem, waarbij iedere ster een bepaald niveau van diervriendelijkheid symboliseert. Hoe meer sterren, hoe diervriendelijker. In Nederland geldt voor het kalfsvlees dat slechts Albert Heijn en Jumbo zich kunnen beroepen op het Beter Leven-keurmerk. Met één van de drie sterren, welteverstaan.
Op de site van de Dierenbescherming staat wat dat concreet inhoudt voor kalfsvlees: “Kalfjes hebben een hoger bloedijzergehalte en ruwvoerverstrekking, het transport is korter en er komen hokken met een zachtere ligplaats.”
Voorbeeld: Weyl Beefproducts BV uit Enschede voert sinds kort ook een Beter Leven-keurmerk met één ster voor haar kalfsvlees. Maar ’t is gewoon een abattoir op een tochtig industrieterrein. Niks geen glooiende landschappen en Hollandse weiden. Prima dat de dierenbescherming een sterrensysteem hanteert, prima dat de voedselindustrie zich realiseert dat we niet alleen maar kiloknallers vol collageen, vet en oranje poeder willen vreten. Maar we moeten wel realistisch blijven.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Ten overstaan van tientallen texelaren plukte landbouwminister Gerda Verburg (CDA) de borst van een zojuist vergaste gans kaal. Met een ambachtelijk mes sneed zij vervolgens de ganzenborst open. “Mag ik het hart eten?” vroeg Verburg. Kort daarop stopte de minister een bloederig stuk ganzenhart in haar mond. Nadat ze het geheel had opgegeten veegde ze haar bloedrode druipende vingers af met een tissue en verklaarde tegenover de toegestroomde pers dat het absoluut verrukkelijk was. “Het lijkt een beetje op sushi en is rijk aan eiwit” aldus Verburg die onderwijl een taai ganzenpeesje tussen haar kiezen verwijderde. Met dit gebaar wilde de landbouwminister de omstreden ganzenvergassing op Texel steunen.
Néééé… dat wat hierboven staat is natuurlijk helemaal niet waar en ook nog eens nooit gebeurd. Verburg is onschuldig in deze. Maar als je ‘minister Gerda Verburg’ vervangt voor de ‘Canadese gouverneur Michaelle Jean’ en het ‘ganzenhart’ voor een ‘zeehondenhart’ en de ‘omstreden ganzenvergassing’ voor ‘omstreden zeehondenjacht’ dan klopt het weer wel! Kijk maar: Gov. Gen. eats piece of raw seal heart in Nunavut met als bonus: de Foto des Tages.
Met het eten van een rauw zeehondenhart is natuurlijk niks mis, met het doden van zeehonden door lokale Inuït (zelfs om een beetje bij te verdienen) is evenmin iets mis. Maar met steun aan een staatsgesubsidieerde wrede massaslachting op grond van valse voorwendselen van zogenaamde populatieregulatie is natuurlijk wel wat mis.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.