Open State Foundation, de organisatie die streeft naar 'open data', probeert informatie boven water te krijgen die de overheid slecht toegankelijk en nauwelijks overzichtelijk beschikbaar heeft. Eén van de meer grappige projecten is Politwoops, een stukje techniek die het mogelijk maakt verwijderde tweets van politici weer zichtbaar te maken. De Open State Foundation ziet dat zelf niet als grap. Arjan El Fassed, directeur van de Open State Foundation, is van mening dat ook gewijzigde uitlatingen van politici belangrijk zijn, Al worden Tweets later weer weggehaald, het blijft onderdeel van onze parlementaire geschiedenis. Deze Tweets zijn verstuurd, waren zichtbaar en zijn vervolgens verwijderd. Wat politici op een publiek kanaal zeggen moet voor iedereen te vinden zijn. Dit gaat niet om de typefouten die zij maken. Het gaat juist om het inzicht dat het geeft in de veranderde boodschap van politici. Dat gaat vaak aan ons voorbij. De Open State Foundation maakte vrijdag bekend dat Twitter is gestopt met de Amerikaanse variant van Politwoops. Het persbericht vermeldde niet waarom de Amerikaanse Politwoops plat is gelegd.
In een interview over TTIP meent van Baalen dat we wel ‘kunnen wachten tot Sint Juttemis’ voordat het democratische vraagstuk eindelijk geregeld is. ‘Het is goed dat marktwerking voorop loopt’.
Die burgers moeten niet zeiken. Het bedrijfsleven zet de normen wel voor ons neer. De politiek loopt daar slaafs achteraan.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
COLUMN - Het waren twee mooie dagen. Een dagje leed herdenken, een dagje bevrijding vieren en voort maar weer met de meivakantie.
Op 4 mei werden we gevraagd even stil te staan bij de slachtoffers van het barbaarse nazi-regime. Nou, dat ‘even’ was niet aan dovemansoren gericht. De dag was nog niet voorbij of er klonk al weer vrolijke muziek om de bevrijding te vieren. Nu, twee dagen later, merk je alleen nog aan een hier en daar achtergebleven verlepte krans, dat er iets van een ceremonie moet zijn geweest.
Het is traditie dat 4 mei met gepaste stilte voorbij gaat en 5 mei een meer luidruchtige overgang naar de orde van de dag is. Daar zit de laatste jaren de klad in. Een schreeuwerd op de Dam kan nog een incident genoemd worden. Maar een schofterige tweet en pubers die met stilte geen raad weten?
Het is van een chargrijn dat niet bij de geest van 4 en 5 mei past.
Ik kan me voorstellen dat sommige mensen het vandaag de dag geen leuke tijd vinden. Het is echter niets vergeleken bij de Tweede Wereldoorlog (en welke andere oorlog dan ook). Het Verzetsmuseum verhaalt van grappen die onder de Duitse bezetting werden uitgehaald. Humor was het wapen van de ‘gewone man’, die te weinig lef had om in het echte verzet te gaan, maar toch wilde laten blijken hoezeer men de bezetters haatte. Humor was een vorm van symbolisch verzet, vooral bedoeld om de moed er in te houden, stelt het Verzetsmuseum.
COLUMN - Geluiden dat rechtszaak ondemocratische dwingelandij is, kunnen wat mij betreft rechtstreeks de prullenmand in.
De rechtszaak die actie-organisatie Urgenda tegen de Nederlandse Staat heeft aangespannen trok niet alleen in Nederland, maar ook internationaal de aandacht. Er zijn in enkele landen buiten Europa vergelijkbare initiatieven, maar door zijn breedte en grondigheid springt de Urgenda-zaak zeer in het oog. En het is, voor zover ik weet tenminste, de enige zaak tegen een staat die door een bewindspersoon in functie (staatsecretaris Mansveld van Infrastructuur en Milieu) wordt toegejuicht, al heeft die houding zich niet vertaald in het verweer dat de Staat op tafel legde.
Maar toch.
De rechtszaak zelf roept gemengde reacties op in het land. Kijk bijvoorbeeld maar eens op een forum als Nujij waar iedereen zijn mening kan ventileren. Felle tegenstanders die geen goed woord voor Urgenda overhebben, kruisen de degens met minstens zo felle voorstanders.
Dat wijst op een tweedeling in onze samenleving, die ik ook al tijdens het schrijven van De Twijfelbrigade op het spoor was gekomen. Daarachter zitten tegenpolen in waardenoriëntaties: de ‘ijsberen’ onder ons moeten niet veel van klimaatwetenschap, -activisme en windenergie hebben, maar zijn dol op economische groei en thorium-kernreactoren. De ‘pinguïns’ daarentegen zijn zeer bezorgd over het klimaat en willen alles op alles zetten om klimaatverandering te beperken; ze omarmen wind- en zonne-energie en elektrische auto’s (maar verzetten zich opmerkelijk genoeg tegen CO2-afvang en -opslag, CCS).
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
In 5 minuten wordt duidelijk gemaakt dat in de VS de democratie niet meer bestaat. Tenminste, niet voor de onderste 90% van de samenleving. Beleid wordt gemaakt ongeacht hun mening. De bovenste 10% echter…
Hoe? Lobby.
OPINIE - Politieke boodschappen moeten in een democratie niet belemmerd worden.
Opnieuw heeft de Reclamecodecommissie (RCC) een klacht tegen de SP gegrond verklaard vanwege het negeren van de Nee/Ja sticker voor “ongeadresseerd reclamedrukwerk”. Een inwoner van Rotterdam had bij de RCC geklaagd over een krant van de SP, getiteld de “Rooie Rotterdammer”. De SP verspreidt dergelijk drukwerk huis-aan-huis en respecteert daarbij wel de Nee/Nee stickers, maar niet de Nee/Ja sticker waarmee de bewoner achter de brievenbus te kennen geeft geen reclamedrukwerk te willen ontvangen maar wel de huis-aan-huis-krant. Volgens de klager is de krant echter gewoon reclame voor een politieke partij en de RCC is het daarmee eens.
De SP vindt dat er een verschil gemaakt moet worden tussen handelsreclame en het verspreiden van politieke propaganda. Daarom negeert de partij al jaren dergelijke uitspraken van de RCC. De Commissie kan in het geval van terecht beoordeelde klachten over de verspreiding van denkbeelden alleen een advies geven. In bepaalde gevallen kan de uitspraak ook actief door de Commissie worden verspreid via een ‘alert’. Dan komt de zaak onder de aandacht van de media, zoals vorige week. Kennelijk weegt ook dat bij de SP niet op tegen beperking van de mogelijkheden om het gedachtegoed van de partij te verspreiden en nieuwe leden te werven.
OPINIE - Bij de Provinciale Statenverkiezingen bleven de meeste kiesgerechtigden thuis. Dit lokte veel reacties uit, inclusief een pleidooi voor herinvoering van de opkomstplicht. Maar onderzoek suggereert dat zo’n plicht louter symptoombestrijding is – die ons bovendien het zicht op oplossingen ontneemt.
Herinvoering van de opkomstplicht. Daar wil hoogleraar Nederlandse geschiedenis James Kennedy wel voor pleiten, schreef hij 21 maart in Trouw (papieren editie). Tot 1970 bestond er in ons land een opkomstplicht. Afschaffing ervan had volgens Kennedy een ernstig gevolg , namelijk een “erosie van het besef dat we allemaal verantwoordelijkheid dragen voor wat er in de politiek gebeurt.” Interessante stelling.
Een onderbouwing met cijfers zou nog interessanter zijn. En dan meteen ook maar empirisch bewijs voor onverminderd groot verantwoordelijkheidsbesef in Cyprus en Luxemburg, waar de opkomstplicht niet is afgeschaft. Zelfs indien bewijs voor deze stelling wordt geleverd is het overigens nog steeds de vraag of herinvoering zulke erosie zou stuiten – laat staan ongedaan maken.
Uiteraard zou een opkomstplicht de opkomst verhogen. Zeker in geval van grote pakkans plus zware sanctie. Maar hoge opkomst moet niet worden verward met groot verantwoordelijkheidsbesef. Niettemin lijkt Kennedy lage opkomst voornamelijk te wijten aan vermeend gebrek aan zulk besef: “Wordt de burger voldoende op zijn verantwoordelijkheden gewezen?”
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
ANALYSE - Volgens velen is de Arabische lente mislukt. Tunesië doet het vrij aardig, maar in Libië en Syrië is het een pijnhoop, Egypte is meer een schijndemocratie en in de meeste landen in de Arabische wereld zit het oude regime gewoon nog (redelijk) stevig in het zadel.
Zoals ook onderzoek laat zien, heeft men niet alleen in de Westerse landen minder vertrouwen in een democratische toekomst. Ook de Arabische jongeren hebben er minder vertrouwen in dan een paar jaar geleden.
Midden-Oosten deskundige Paul Aarts (UvA) geeft in dit korte college voor de Universiteit van Nederland helder zijn visie weer. Daarbij veegt hij tegelijkertijd de vloer aan met veel van zijn collega’s die volgens hem geïnfecteerd zijn door ‘democrazy studies’. Volgens hem is het in ieder geval nog veel te vroeg om al een conclusie te kunnen trekken.
Well, politics for me has become a spectator sport, it has become less and less entertaining for me over the years, so I’m less and less interested in it. I have not voted for perhaps 20 or 25 years. But even as a spectator sport, as I say, like other sports, it’s less and less interesting to me, and I feel it’s-I’ve come to a rather cynical belief that has been held by a large number of American conservatives, beginning with the Constitutional Convention, and philosophers in Victorian England and in Athens; that there are many illusions incorporated in democratic philosophy. They tend to be very pleasing and satisfying, but they are misleading and they are fantasies. And one of them is that the democratic ideal is even possible, that there is such a thing as participatory democracy. I think one of the illusions we have, and it’s very comforting, is that by voting we are participating in government. I maintain that is a delusion, it is a ritual routine. The right to vote, I feel, is indispensable to our contentment; in application it is absolutely useless.
VISUALISATIE - Wat doe je als je niet meer mag demonstreren? Dan zoek je andere manier om je ongenoegen duidelijk te maken.
Vrijdagavond protesteerde de actiegroep holograms for freedom in Madrid tegen de zogenaamde ‘muilkorfwet’ die het recht op demonstratie in Spanje aanzienlijk beperkt en torenhoge boetes in het vooruitzicht stelt bij overtreding.
