Eurocommissaris De Gucht houdt niet zo van democratie
, door
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
Karel de Gucht in 2009 Europees Commissaris
, door
En hops, de eerste invulling van de Europese Commissie na de Europese verkiezingen van 2009 is bekend. Vandaag werden namelijk de poppetjes van het kabinet-Leterme in België bekend, en daar wordt en passant bijgezegd dat Minister van Buitenlandse zaken Karel de Gucht in 2009 Louis Michel zal opvolgen als de Belgische Europees Commissaris. Dat is overigens typerend voor het verschil in politiek in België in Nederland. In Nederland zou geen kabinet er over peinzen een politicus zo ver van te voren tot Commissaris te kronen zonder het parlement zelfs maar te hebben geraadpleegd.
De Gucht is in België een populaire, maar niet onomstreden politicus. Hij verzette zich in het verleden tegen het migrantenstemrecht, maar is aan de andere kant een fel bestrijder van het Vlaams Belang, die hij eens als “mestkevers” omschreef. Daarnaast bestreed hij de rechtervleugel in zijn eigen partij, wat leidde tot verwijdering van prominent Hugo Coveliers (die De Gucht vergeleek met een “Albanese maffiabaas“) en later het uit de partij stappen van Jean-Marie Dedecker, wiens eigen partij nu een geduchte concurrent voor het Vlaams Belang geworden is. Dedecker beschreef De Gucht later als “een onmens“.
Ook het ministerschap van De Gucht was niet zonder incidenten. Zo wist hij een hoop diplomatieke irritatie tussen Nederland en België te genereren door Balkenende onder andere “extreem stijfburgelijk” te noemen. Ook wist hij oud-kolonie Kongo dusdanig te beledigen, dat deze haar ambassadeur terugriep en de houding van de minister vergeleek met die van “Kuifje in Afrika“. Het moge duidelijk zijn: waar De Gucht verschijnt volgen al gauw harde woorden.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.