Over mensen die op straat wonen, en waarom we daar niet continu kwaad over zijn. Ik kreeg vorige week een email van een researcher voor een Nederlands televisieprogramma. Het team gaat binnenkort filmen voor een serie over rijkdom en succes. Ze wilden ook wat beelden laten zien van de extreme armoede in Silicon Valley en waren op zoek naar daklozenkampen of ‘shanty camps’ om te laten zien dat er in deze regio van winnaars ook vele verliezers zijn. Alleen al in San Francisco wonen zo’n 7499 daklozen (waarvan 69 procent in San Francisco woonde voordat ze dakloos werden), blijkt uit een survey uit 2017. De vraag die de researcher me voorlegde was waar ze de tentenkampen kon vinden, omdat ze gehoord had dat die regelmatig schoongeveegd worden. Ik moest glimlachen om die vraag. Niet omdat ik dakloosheid bijzonder grappig vind of omdat ik het domme vraag vond (het is goed dat er voor dit soort programma’s vooraf onderzoek gedaan wordt), maar omdat het zo duidelijk liet zien dat het vanuit Nederland moeilijk voor te stellen is hoe immens het daklozenprobleem in de San Francisco Bay Area is (om nog maar te zwijgen van het feit dat dakloosheid slechts een, en vrij extreme, uiting is van armoede in Silicon Valley).
Leraren een wapen! Daklozen een wapen! IEDEREEN EEN WAPEN!
“Frankly I think the ideal weapon would be a pistol,” he told the Guardian, “but due to the licensing requirements in the state we’re going to have a hard enough time getting homeless people shotguns as it is.
Mocht iemand zich nog afvragen of de wereld gek is geworden.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
NIEUWS - Het aantal slachtoffers van suïcide en geweld onder daklozen in Rotterdam is de afgelopen tien jaar met ongeveer de helft afgenomen. Dat meldt het Erasmus Medisch Centrum in een persbericht. In 2006 lanceerde de gemeente Rotterdam een Plan van Aanpak Maatschappelijke Opvang. Dat moest niet alleen het aantal dak- en thuislozen in de stad terugdringen, maar ook zorg, werk en huisvesting organiseren.
Niet alleen de leefomstandigheden van daklozen en de veiligheid van de stad zijn daardoor verbeterd, maar zo stelt het Medisch Centrum, het heeft er mogelijk ook toe bijgedragen dat daklozen een stuk minder vaak overlijden aan suïcide of moord.
Het aantal sterfgevallen door ‘opzettelijk toegebracht letsel’ is sinds de invoering van het beleid gehalveerd. Dat blijkt uit onderzoek van huisarts en ‘straatdokter’ Marcel Slockers en onderzoekers van het Erasmus MC, waarover zij deze week publiceren in het wetenschappelijke tijdschrift European Journal of Public Health.
Daklozen zijn een kwetsbare groep in de samenleving: vergeleken met andere Rotterdammers hebben daklozen een hoger sterftecijfer bij alle doodsoorzaken. Volwassen daklozen in Rotterdam leven 11 tot 16 jaar korter dan andere Rotterdammers. Ook bij hen behoren hart- en vaatziekten en kanker tot de belangrijkste doodsoorzaken. De grootste verschillen zijn te zien bij niet-natuurlijke oorzaken, infectieziekten en psychiatrische aandoeningen.
Een interessant gevecht in Den Bosch tussen (onderdak voor) daklozen versus (onderdak voor) vleermuizen. En de daklozen winnen.
De gemeente Den Bosch heeft vergunning verleend voor de bouw van een hostel voor dak- en thuislozen. Dit woon/zorgcomplex, dat wordt beheerd door twee instellingen voor verslavingszorg en geestelijke gezondheidszorg, bestaat uit dertig appartementen met bijbehorende gezamenlijke ruimtes.
Enkele omwonenden en een nabijgelegen accountantskantoor hebben alles uit de kast gehaald om de bouw langs juridische weg tegen te houden. Zo voerden ze, eerst bij de rechtbank en later bij de Raad van State, aan dat het hoofddoel ‘bewoning’ is en niet ‘zorg’, hetgeen in strijd is met het bestemmingsplan. Verder betoogden de bezwaarmakers dat de extra toerit naar een doorgaande weg onveilige situaties zou opleveren. Al die bezwaren werden door rechtbank en Raad van State van tafel geveegd.
Maar de klagers hadden nóg een troef. De gemeente had volgens hen geen omgevingsvergunning mogen verstrekken omdat onvoldoende is onderbouwd dat er geen bedreigde (dier-)soorten aanwezig zijn waardoor een ontheffing onder de Flora- en Faunawet (Ffw) nodig zou zijn. En daarmee scoorden de bezwaarmakers een punt: op het bouwterrein staat een paardenkastanje met holtes, waarin mogelijk vleermuizen nestelen. De boom blijft weliswaar staan, maar de bouwactiviteiten kunnen de vleermuizen verstoren en hun leefgebied aantasten, was de redenering. De rechtbank stelde al vast dat nader onderzoek nodig was, en dat was nog niet verricht toen de bouwvergunning werd verleend.
De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.
In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.
Hier in Fort Lauderdale handhaven wij de wet.
Burgemeester John Seiler van de Amerikaanse stad Fort Lauderdale reageert op de arrestatie van de negentigjarige Arnold Abbott wegens het te eten geven van daklozen.
De lokale verordening die het verbiedt om voedsel aan daklozen te geven, is onderdeel van een pakket maatregelen om laatstgenoemde groep zoveel mogelijk uit de stad te weren.
Want wat niet weet, wat niet deert, nietwaar?
COLUMN - Wat te doen met een zwerver die om een eurootje vraagt?
Toen ik studeerde waren er dagen dat ik meerdere keren al mijn broekzakken navoelde, op zoek naar een euro voor een half brood of een litertje melk. Uiteindelijk at ik dan meestal bij vrienden die hun uitgaven iets beter over de maand gesmeerd hadden. Dat was nooit een probleem. Ze wisten dat het een maand later precies andersom kon zijn.
Ik heb in die tijd veel mensen teleurgesteld. Daklozen met name. Als ze me vroegen om een bijdrage voor het slaaphuis of uit schaamte een of andere rotsmoes verzonnen, dan kon ik ze in alle eerlijkheid mededelen dat ik ze graag zou helpen, maar dat het er helaas niet inzat.
Tegenwoordig is dat anders. Niet dat ik bulk van het geld, maar een eurootje kan er meestal wel vanaf. Bovendien, zo’n zwerver heeft er, mag ik hopen, niet zelf voor gekozen. Iedere dakloze heeft zijn geschiedenis en die zal er zelden uit bestaan dat ze op een goede dag besloten hun werk op te zeggen om eens fijn te gaan zwerven.
En dus geef ik ze af en toe wat geld. Stiekem hoop ik dat ze daarmee inderdaad naar het slaaphuis gaan. Dat ze op die manier onder de mensen komen. Dat ze hulpverleners spreken. Langzaam maar zeker in gaan zien dat de situatie niet hopeloos verloren is. Dat het leven meer te bieden heeft dan harde bankjes en opgeraapte sigarettenpeuken. Dat ze afkicken van drank en drugs, een eerste baantje vinden, een dak boven het hoofd, collega’s, vrienden, een relatie, kinderen misschien. Geluk. En dat allemaal dankzij mijn euro.
NIEUWS - Verkeersproblemen, sneeuwpret en de kans op een Elfstedentocht zijn weer de traditionele items in het dagelijkse nieuws. Maar waar is de winteropvang voor daklozen gebleven?
Elk jaar zijn er twee momenten waarop daklozen een warme belangstelling van de media mogen genieten: de kerstdagen en de vorstperiode. De rest van het jaar staat dakloosheid alleen in lokale belangstelling als er ergens wordt geprotesteerd tegen de vestiging van een opvanghuis.
Vergeleken met de vorige winter is de mediabelangstelling nu minimaal. Omdat het aantal daklozen te verwaarlozen is? Dat zou een gotspe zijn. Het aantal daklozen neemt toe. Niet dankzij de traditionele clochard. De ‘nieuwe dakloze’ doet zijn intree.
Hoewel er geen sprake is van een ‘tsunami van daklozen’, druppelen de nieuwe daklozen de laatste twee jaren binnen.
Gezinnen, maar ook alleenstaanden die voor het eerst te maken krijgen met tot huisuitzetting leidende schulden, zijn nieuw in de opvang. Onder de nieuwelingen zit ook een groeiend aantal zwerfjongeren, waar vooral veel woorden aan zijn besteed (Kamerbrieven februari 2012 en januari 2013), maar die nog niet tot een daling van het aantal dakloze jongeren hebben geleid.
De coördinator van de Amsterdamse winteropvang verklaarde tegenover de NOS dat het aantal daklozen door de crisis toeneemt. Maar we zien weinig beelden en sfeerverslagen van de winteropvang.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
De Bredase kok Rahal Lamlih deelt gratis voedsel uit dat hij krijgt van supermarkten. Hij mag inmiddels zelfs niet meer in de buurt van de daklozenopvang komen.
De gemeente vindt dat daklozen alleen voedsel mogen krijgen als daar een prestatie tegenover staat. Ook zou het uitdelen op straat van gratis eten voor te veel overlast zorgen.
Wel is Lamlih welkom om te komen koken in de daklozenopvang, waar daklozen voor een kleine vergoeding maaltijden kunnen kopen. Lamlih vind dat echter niet kunnen, geld eisen van mensen die geen geld hebben.
Twee keer per jaar staan daklozen in de warme belangstelling van de media: de kerstdagen en de vorstperiode. De rest van het jaar haalt dakloosheid alleen het nieuws als er ergens wordt geprotesteerd tegen de vestiging van een opvanghuis. Nieuws dat hooguit de lokale katernen van dagbladen haalt.
De extra publiciteit wordt mede gegenereeerd door persberichten van gemeenten en hulpverleningsorganisaties. Zodra het woord “Elfstedentocht’ valt, is er een kans reclame te maken voor inspanningen om Nederland daklozenvrij te maken. Dat lukt aardig, afgaande op de berichtgeving rond de winteropvang voor daklozen. Van de 18 duizend daklozen die het CBS in 2009 telde, zijn er enkele honderden over.
Het CBS lokaliseerde 6.500 daklozen in de vier grote steden. In Den Haag kwamen 100 daklozen op de winteropvang af, in Amsterdam zorgden 170 daklozen voor extra drukte. Utrecht doet boven de 101 reguliere bedden wat extra matrassen erbij. Een Rotterdams wethouder vertelt tegen een reporter van de NOS dat van de 2500 daklozen er nog maar 20 over zijn. Toch is de winteropvang door 248 mensen bezocht.
Waar zijn de overige 5.881 grootstedelijke daklozen van het CBS gebleven?
Buiten de grote steden telde het CBS 11.200 daklozen. Een Groningse buurtagent plaatst een twitteroproep en vraagt burgers te helpen zoeken naar bevriezende dak- en thuislozen. In Breda zijn 60 bedden beschikbaar, maar die krijgt men nooit vol, aldus een medewerker. Bergen op Zoom breidt de capaciteit uit van 18 naar 24 matrassen. In Arnhem zoekt het Rode Kruis naar kleumende daklozen. In het Drentse Nieuw Amsterdam plaatste het Leger des Heils wel 6 extra bedden bij. In Den Bosch zijn 30 bedden beschikbaar, waar 5 euro voor betaald moet worden.
Op moment van dit schrijven probeert Occupy Den Haag via een kort geding ontruiming van het tentenkampje op het Haagse Malieveld te voorkomen. De gemeente wil politie inschakelen als de Occupyers in de vrieskou wensen te blijven. De gemeente beroept zich daarbij op de zogenaamde winterregeling, die vandaag is ingegaan.
De winterregeling is een maatregel om te voorkomen dat daklozen op straat doodvriezen. Daklozen die niet vrijwillig naar de extra bedden gaan, kunnen door de politie gedwongen worden. Elk jaar zijn er wel een paar van die weigeraars en je kunt je voorstellen dat de gemeente het extra lastig krijgt deze zorgmijders te overtuigen, als ze met de vinger naar Occupy kunnen wijzen en roepen: Maar waarom mogen zij wel buiten slapen?!
Nog los van de vraag of een beschermende maatregel afgedwongen kan worden met politie-inzet, is het natuurlijk flauwekul om de Occupy-demonstranten over één kam te scheren met dakloze zorgmijders. Bijna alle zorgmijders hebben een psychiatrische ziekte, die tot het zorgmijdende gedrag leidt.
De Occupyers worden door sommigen ook voor gek verklaard, maar vooralsnog is er geen enkele demonstrant opgepakt wegens dreigend gevaar voor zichzelf of de omgeving en vervolgens door een psychiater rijp verklaard voor behandeling. Bovendien hebben de demonstraten zich voorbereid op de kou, De meeste daklozen hebben niet dezelfde voorzieningen als de Occupyers.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.