Het is vandaag Earth Day, dus voor deze keer is wat positief nieuws over de planeet wel op z'n plaats. Zoals iedereen weet hangt het voortbestaan van de aarde af van China. Dit immense land kan met zijn dollarvoorraad de koers van de wereldeconomie bepalen, sterker nog: met al die duizenden fabrieken is het de wereldeconomie. Het consumentengedrag van de Chinese bevolking is cruciaal: als straks alle 1,2 miljard Chinezen een auto, koelkast en playstation nemen dan is het einde oefening voor het leven op aarde. Maar als Beijing kiest voor een duurzame groene koers zou dit wel eens zichzelf en de rest van de wereldbevolking kunnen redden van de ondergang. Het nieuws dat de Chinese overheid overweegt om reductiedoelstellingen voor broeikasgassen vast te stellen is derhalve groot nieuws! Tot nu toe weigerde Beijing zich vast te leggen op CO2 reductie, maar twee belangrijke Chinezen geven nu aan dat China serieus mee wil doen in Kopenhagen. Su Wei, een belangrijk lid van het Chinese klimaatonderhandelingsteam, zegt dat het land bereid is vanaf 2011 haar energiebesparing om te vormen naar CO2-regelgeving (Guardian). Hu Angang, adviseur van de Chinese premier Wen Jiabao, heeft laten weten dat China vanaf 2020 zijn CO2-uitstoot zou moeten verminderen. Hu is een voorstander van een 'groene revolutie' die China een leidende rol geeft in de klimaatonderhandelingen. Met revoluties hebben ze in Beijing ervaring, laten we hopen dat deze zónder knechting en krenking van het individu zal plaatsvinden.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
[i]GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers, dit kunnen stukjes zijn die we -uiteraard met toestemming- overnemen van andere weblogs, of die via onze mail binnenkomen. Hieronder een stuk van Brechtje Paardekooper[/i].
Moge je leven in interessante tijden. Het gerucht gaat dat dat een oude Chinese vloek is. Niet waar. Maar er schijnt wel een spreekwoord te zijn: Het is beter om als hond te leven in rustige tijden, dan als mens in chaotische tijden. Misschien, gezien de Chinese historie van bloedige omwentelingen, is dat inderdaad wel waar.
Er is geen twijfel over mogelijk dat we sinds iets meer dan een jaar in chaotische maar interessante tijden leven. De verhoudingen in de wereld zijn drastisch aan het veranderen, niet in het minst door de financiële crisis. In het NRC van dit paasweekend twee artikelen die dat illustreren.
Unhappy China
Nog niet online, helaas, is een interview van Oscar Garschagen met de schrijvers van de essaybundel Unhappy China, een enorme bestseller in China. Aanleiding is natuurlijk de financiële crisis, die ook China begint te treffen. Dat wekt wrok, zeker waar die crisis voor veel mensen van Amerikaanse makelij is – en hun land tegelijkertijd maar bezig blijft Amerikaanse obligaties te kopen. De auteurs wijzen erop dat China weliswaar veel laagwaardige productie huisvest, maar bijvoorbeeld nauwelijks hoogwaardige technologische industrie heeft en vrijwel geen wetenschappelijke doorbraken bewerkstelligt.
Een crisis levert niet alleen bedreigingen op, maar vaak ook kansen. Dit gegeven ontlokte functionarissen van Obama’s regering de uitspraak: Never waste a good crisis, ongetwijfeld ook om in deze barre tijden niet verder ten prooi te vallen aan defaitisme en vooral optimisme uit te stralen. Echter, het zijn voor Obama voorlopig vooral bedreigingen waarmee hij en zijn regering worden geconfronteerd, veel kansen zijn er nog niet, of ontglippen aan politieke controle. Critici beweren dat Obama’s ambitieuze en overvolle agenda daar mede debet aan is.
Europa gaat het overigens niet beter af, en blijkt niet in staat om snel – en snelheid is zeker vereist om de economische schade te bepreken – en eendrachtig een adequaat antwoord op de crisis te formuleren. Ondanks de mooie woorden die ook vandaag weer uit Brussel komen: het is nog steeds business as usual. Europa wordt nu geconfronteerd met haar gebrekkige politieke integratie: instrumenten ontbreken voor effectieve besturing van de Europese economie en monetaire eenheid. Het roterende voorzitterschap van de Europese Unie is ook niet echte behulpzaam voor een adequate aanpak van de crisis, integendeel. Dat moet veranderen.
Wat ook niet helpt, is dat een mondiaal antwoord op deze mondiale crisis nog niet in zicht is. Een mondiaal antwoord – geccordineerde actie – is noodzakelijk omdat een functionerende economische groeimoto – die de rest van de wereld uit het slop kan trekken – van enige betekenis ontbreekt. Ook op dit front voorlopig nog meer bedreigingen dan kansen: de Verenigde Staten en Europa zijn namelijk nog steeds verdeeld over de aanpak van de crisis: moet de nadruk nu liggen op stimuleren (VS) of op reguleren (EU) (zie: Atlantic rift over stimulus widens)?
Toch lijkt er een soort ‘lachende derde’ te zijn, een land dat wel bepaalde kansen grijpt. dat is China. China benut nu haar sterke cashpositie en de lage prijzen van grondstoffen – als gevolg van een ingezakte vraag – om wereldwijd (potentieel) schaarse hulpbronnen op te kopen (zie: China gearing up in crisis to emerge even stronger). De Chinezen zelf noemen het hun Going Out strategie (zie: China likely to be stronger after crisis). De Verenigde Staten en Europa hebben vooral het nakijken. De economische crisis zorgt dus voor een herverdeling van macht en invloed, met als resultaat dat China haar concurrentiepositie structureel verbetert.
Daarmee is overigens niet gezegd dat de crisis ongemerkt aan China voorbijtrekt; dat is zeker niet het geval. In China dreigt als gevolg van de crisis toenemend werkeloosheid en sociale onrust. De vraag is of deze sociale onrust kan worden ‘beteugeld’, zeker gelet op de gebrekkige (niet-democratische) legitimiteit van de Chinese politieke leiders. Grootschalige omscholingsprogramma’s – die in China worden opgezet – spelen daar een rol in; niet alleen om mensen ‘van de straat te houden’, maar ook om ze beter te kwalificeren voor een volgende economische groeifase. China streeft ernaar haar exportafhankelijkheid structureel terug te dringen, en in de toekomst meer groei te ontlenen aan consumptie in eigen land.
Never waste a good crisis, het klinkt goed, maar voor ons in Europa is dat vooralsnog wel het geval. Going Nowhere in plaats van Going Out. Het was overigens een Chinees – de strateeg Sun Tzu, tevens auteur van The Art of War – die zo’n vierhonderd jaar voor onze jaartelling al wees op de kansen die een crisis kan bieden.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
FED-president Ben Bernanke laat God’s water over God’s akker stromen. Het is nog maar de vraag of dit water de akker vruchtbaar zal maken of zal verzuipen? De Amerikaanse geldpers draait sinds gisteren op volle toeren. Bernanke maakte bekend dat de centrale bank (FED) de overheidsschulden overneemt – om te beginnen voor een totaalbedrag van 300 miljard dollar. Dit financiert hij door nieuw geld te creëren (Volkskrant). De financiële markt reageerde direct ‘enthousiast’: de dollar daalde met 4% naar 0,73 euro. Het is dus nog maar de vraag deze actie van Bernanke de Amerikaanse economie weer kan aanjagen of dat hij inflatie creeërt en de dollar waardeloos maakt?
Volgende week zal een VN-panel van financiële experts pleiten om de dollar los te laten als internationale reserve valuta (YahooNews). Volgens het panel zou een combinatie van verschillende valuta, zoals destijd met de European Currency Unit (ECU), de rol van de dollar moeten overnemen. Dit creeërt een stabielere situatie dan nu het geval is. “It is a good moment to move to a shared reserve currency” aldus valuta expert Avinash Persaud van het VN-panel. Gaan de Verenigde Naties, die jarenlang werden gekoeieneerd door de Verenigde Staten, nu de VS redden met een van oorsprong Europees plan? Dan moet de dollar nog wel wat waard zijn om in dat mandje van deze nieuwe internationale reserve valuta te stoppen…
Li Jing (46) woont als Chinese expat met zijn gezin in Moskou. Op 21 augustus 2007 dacht hij: “Kom! Ik ga te paard naar de Olympische Spelen in Beijing”. Afgelopen zondag kwam Li op zijn bestemming aan: te laat… Op de 9.000 kilometer lange reis versleet hij meerdere paarden en besteedde hij €17.000 van zijn spaargeld. Maar het was het waard, aldus de Chinees te paard [/Sint Seth]. Check zijn foto’s hier en het verhaal (en foto’s) hier. Li komt binnenkort te paard onze richting op want zijn volgende doel is: Olympische Spelen 2012 in Londen.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
“We streven niet naar onafhankelijkheid. Waar het ons om gaat is behoud van de Tibetaanse cultuur, in een zekere mate van autonomie binnen China zelf” (Dalai Lama).
Op 10 maart is het exact 50 jaar geleden dat Tibet definitief zijn onafhankelijkheid verloor en de Dalai Lama inderhaast naar India moest vluchten. Om tot op de dag van vandaag nimmer terug te keren in zijn geboorteland. De spiritueel leider in ballingschap heeft steeds gepleit voor de vreedzame middenweg-benadering: geen onafhankelijk Tibet, maar autonomie binnen China. De Chinese bezetters voerden en voeren daarentegen een beleid van harde repressie door en ze blijven de Dalai Lama daarbij afschilderen als een onruststoker, die slechts uit is op een onafhankelijk Tibet.
Ook na 1959 heeft het westen Tibet in de steek gelaten, door het land niet als onafhankelijke staat te erkennen. Nu is het te laat: miljoenen Chinezen hebben het land gekoloniseerd en in meer en meer steden vormen de Tibetanen al een minderheid. Even gloorde er hoop, toen in de aanloop naar de Olympische Spelen in Beijing wereldwijde aandacht kwam voor het lot van de Tibetanen. Daarna zakte de internationale aandacht weer even snel weg en nu gaat de Chinese repressie weer onverminderd door.
Neem even de tijd voor het schrijnend beeld dat in deze documentaire (Dalai Lama: 50 years after the fall ) wordt geschetst van een volk dat na 50 jaar onderdrukking in hevige doodsnood verkeert. De Dalai Lama: “We maken nu als volk met een eeuwenoude cultuur een doodvonnis mee”.
“Landen zouden niet mogen toestaan dat de dalai lama hun territorium gebruikt voor de separatistische activiteiten voor een onafhankelijk Tibet. […] Zouden Duitsland, Frankrijk of andere landen accepteren dat een kwart van hun territorium afgescheiden zou worden?”
Aldus de Chinese minister van Buitenlandse Zaken Yang Jiechi. Volgens hem streeft de dalai lama naar een “groot Tibet”, en is hij daarom geen geestelijk, maar een politiek leider in ballingschap.