Nog niet zo lang geleden werd de Venezolaanse alleenheerser Hugo Chávez nog wel eens als een goedwillende socialist geëxcuseerd maar sinds hij in januari 2007 zijn parlement een machtigingswet liet aannemen en in augustus van hetzelfde jaar zijn presidentiële ambtstermijn tot in het oneindige trachtte te verlengen kan toch nauwelijks meer getwijfeld worden aan de autoritaire ambities van “Orkaan Hugo.” Niet alleen in politiek opzicht verstevigt Chávez zijn greep op het Zuid-Amerikaanse land. Al in 2007 trok hij zich terug uit zowel het Internationaal Monetair Fonds als de Wereldbank en een jaar later nationaliseerde hij de olie-industrie. Olie is namelijk Venezuela’s voornaamste bron van inkomsten en een dalende olieprijs brengt Chávez zijn geliefde Bolivariaanse missies in gevaar. Hij zoekt daarom steun bij China dat maar al te graag opstapt om Zuid-Amerikaanse landen in de problemen bij te staan.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Uw nederige hoofdredacteur Carlito redt de wereld vanuit een airconditioned kantoor. Zijn Chinese evenknie Jiang moet het met een stuk minder luxe stellen. Een mondige milieuactivist in Metropolis, of Don Quichot in Shanghai:
Op of in zijn krakkemikkige wereldbolbrommer tuft Jiang van fabriek naar fabriek om tussen de poepende arbeiders zijn omineuze boodschap te verspreiden: het milieu gaat er aan, als we er niet heel snel iets aan doen.
Jammer genoeg zijn de mensen die rond zijn brommer drommen vooral geinteresseerd in de praktische kanten van zijn onderneming: hoe slaap je eigenlijk in zo’n wereldbolbrommer? En wat bezielt hem eigenlijk?
Echt ‘landjepik’ is het niet want bij de overdracht wordt er voor het land gewoon betaald. De lokale bewoners van het land kunnen echter wel de dupe worden van de grote landaankopen die investeerders uit het Midden-Oosten en Azië doen in Afrika.
De stijgende voedselprijzen van de afgelopen jaren werkte investeringen in landbouwgrond in de hand. Met name investeerders uit rijke máár onvruchtbare oliestaten en Aziatische landen met een snelgroeiende vraag naar voedsel zoals China en Zuid-Korea grepen hun kans in Afrika om voor miljoenen hectare landbouwgrond aan te kopen (IPS). Zo nam Daewoo een optie op 1,3 miljoen hectare landbouwgrond in Madagaskar. Driekwart van het land is bestemd voor het verbouwen van voedsel, een kwart wordt aangewend voor energiegewassen. Zo proberen deze landen hun voedselzekerheid te vergroten en speculeren investeerders op toekomstige winsten uit voedsel- en biobrandstofproductie.
Critici spreken echter van een tweede kolonisering. Het Internationaal Onderzoeksinstituut voor Voedselbeleid (IFPRI) bracht deze ontwikkeling in kaart [rapport.pdf / tabel met deals.pdf]. Ook al geeft het IFPRI toe dat het erg lastig is om de private deals te achterhalen produceerde het toch al een aardige interactieve wereldkaart over het fenomeen ‘land crabbing’ of ‘landjepik’ zoals u wilt.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Nadat Chinese schepen begin maart het Amerikaanse onderzoeksschip de Impeccable belaagden hebben zij het deze keer gemunt op haar zusterschip, Victorious.
Het Pentagon beklaagde zich afgelopen maart nog geagiteerd bij haar Chinese collega’s. Het “onprofessionele gemanoeuvreer” van de Chinese schepen schond volgens het Amerikaanse defensieministerie de “vereisten onder internationaal recht om met gepaste overweging van de rechten en veiligheid van andere rechtmatige gebruikers van de oceaan te opereren.” China beschuldigde op haar beurt de Amerikanen van schending van het zeerecht. De Impeccable bevond zich namelijk binnen de “exclusieve economische zone” van de Chinese wateren!
Het Pentagon slaat nu een beduidend mildere toon aan. Hoewel de situatie afgelopen vrijdag een soortgelijke was (Chinese vissersboten naderden het Amerikaanse schip tot op zeer korte afstand en blokkeerden haar vaart) noemt een woordvoerder de daad slechts “onveilig en gevaarlijk”. Vanwaar deze rustigere opstelling? “We zullen een weg voorwaarts ontwikkelen om hiermee diplomatiek om te gaan,” aldus dezelfde woordvoerder.
Het incident van maart kwam kort na het bezoek van Hillary Clinton aan Peking. Zij verklaarde destijds dat kritiek op Chinese schendingen der mensenrechten samenwerking vooral niet in de weg moest staan. Niettemin zond de V.S. oorlogsschepen om China duidelijk te maken dat het niet met zich liet spotten. De volksrepubliek reageerde waardoor de spanningen hoger opliepen. Geen wonder dus dat Washington nu liever even rustig ademhaalt en met de Chinezen om tafel gaat; niemand wil immers dat dit kwaad nog erger wordt.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
“My sense is that we are now working towards something in the fall.. ..It will be serious. It will be substantive, and it will happen.” (Guardian)
Bill Chandler, directeur van het Energie & Klimaat programma van de Carnegie Endowment denktank, was de trekker achter geheime klimaatbesprekingen tussen China en de VS. In de zomer van 2008, terwijl Kyoto-basher George W. Bush nog in het Witte Huis zat, spraken Amerikaanse en Chinese functionarissen in een hotel naast de Chinese Muur al met elkaar over hoe uit de impasse te komen en stappen te zetten naar serieuze emmissie reducties. Inmiddels in het tijdperk van Barack Obama komen beide partijen nu naar buiten met de aankondiging dat er deze herfst een Chinees-Amerikaans klimaatplan komt dat voorziet in 20% reductie (basisjaar onbekend?), samenwerking op energie-efficiëntie én deelname aan het komende Kopenhagen klimaatakkoord. In de comments is alle ruimte voor uw humorvolle cynisme en gezonde wantrouwen, maar niet voordat ik hier nog even stel dat dit best bijzondere stappen zijn voor de twee grootste vervuilers ter wereld.
“We moeten ervoor zorgen dat die waarschuwingen vervolgens ook opgevolgd worden. Het mogen geen vrijblijvende statements zijn. […] We willen dat landen moeten verantwoorden welke maatregelen ze nemen om de problemen op te lossen. Iedereen moet daaraan meedoen. Ook de grote landen, zoals de Verenigde Staten en China.”
Staatssecretaris De Jager van Financiën toont aan dat er ook nog dromers zijn die wél wat te zeggen hebben.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.