Burnout samenleving of toch maar lief communisme?
Margo Trappenburg schets in een helder stuk de gevolgen van de Participatie maatschappij:
We komen aldus terecht in een burn out-samenleving. Zo’n burn out-samenleving betekent voor veel reguliere instellingen een forse verzwaring van de werkdruk. Reguliere bedrijven worden geacht werknemers aan te stellen die vroeger zouden zijn geplaatst op een sociale werkplaats. Dergelijke werknemers hebben vaak coaching en begeleiding nodig. Veel organisaties zullen worden geconfronteerd met werknemers die mantelzorgtaken moeten vervullen. We kunnen ons afvragen of de klanten, partners of opdrachtgevers van die organisaties begrip zullen opbrengen voor de verminderde dienstverlening die het gevolg kan zijn van de toegenomen zorgverplichtingen.
Want je moet levenslang werken en levenslang zorgen. En het zijn vooral volgens Trappenburg de aardige mensen die geen “nee” kunnen zeggen die het haasje zullen zijn. Ze ziet mogelijkheden voor hulpverleners die hun baan dreigen te verliezen vanwege de oprukkende “vrijwillige” mantelzorgers: het organiseren van een cursus hoe “nee” te zeggen tegen de (niet zo) sociale hulpverlener die u aan komt sporen om toch maar voor uw buurman te gaan zorgen.
Wordt het dan allemaal kommer en kwel? Volgens Trappenburg niet, want er zijn ook contouren zichtbaar van wat ze een “Lief Communistische Samenleving” noemt.