In zekere zin is een militaire nederlaag van de Tamil Tijgers, dezer dagen iets dichterbij gebracht door de val van het politieke hoofdkwartier Kilinochchi, ook een zegen voor de Tamil bevolking zelf. De Tijgers zijn namelijk net zo wreed jegens de eigen bevolking als tegen de regeringstroepen. Daardoor slaagden ze erin de enige spreekbuis te worden van de Tamils, die zich achtergesteld voelen op het door etnische Singalezen gedomineerde eiland. Mede als gevolg van de oorlog en het ontbreken van gematigde gesprekspartners is de Singalese politiek sterker anti-Tamil geworden. Er ligt al enige tijd een concept voor een nieuwe grondwet die voorziet in een rechtvaardiger verdeling van macht in het land, maar de twee voornaamste Singalese partijen weigeren die te tekenen, ondanks druk uit het buitenland. Het is nog maar de vraag of die bereidheid zal groeien als de Tijgers verslagen worden. Zonder politieke oplossing is het echter een kwestie van tijd voor een nieuwe opstand uitbreekt. Overigens zal ook de eventuele verovering van het militaire hoofdkwartier van de Tijgers, Mullaitivu, niet het einde van de oorlog betekenen. De Tijgers hebben een jaarbudget van 200 miljoen euro, grotendeels afgeperst van in het buitenland woonachtige Tamils. Die stroom droogt niet op. Als terreur/guerillagroep kunnen de Tijgers ook doorvechten zonder eigen grondgebied, zoals ze aantoonden door meteen na de verovering van Kilinochchi een bomaanslag te plegen in de hoofdstad Colombo. Sterker nog, als ze niet meer een eigen 'land' te besturen hebben, kunnen de Tijgers hun volledige budget weer in oorlogsvoering stoppen. Het huidige militaire offensief van de Srilankaanse regeringstroepen markeert dan eerder een nieuwe fase dan het einde van het geweld. De oorlog heeft tot nu toe 70.000 mensen het leven gekost. Ongeveer 230.000 mensen zijn op de vlucht voor de recente gevechten rond Kilinochchi en Mullaitivu.
“Intifada! Intifada! Palestina vrij!”
SP-kamerlid Harry van Bommel doet een poging zijn geluksonderbroek niet meer het meest controversiële aspect van zijn publieke persoonlijkheid te laten zijn.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Tot een paar jaar terug werd 1968 gezien als een soort wonderjaar. De babyboomers, die toen het maatschappelijk debat nog domineerden, zagen het als het jaar waarin zij collectief de wereld probeerden te veranderen. De verbeelding aan de macht, en dat soort slogans. En wee het gebeente van de niet-babyboomer die het waagde om de erfenis van ’68 ter discussie te stellen (bijvoorbeeld door de zeggen dat er uiteindelijk niet zoveel bereikt is).
Dit veranderde met de generatiemachtswissel van de laatste paar jaar. Het is nu plotseling hip om 1968 (en voor Nederland eigenlijk 1969) te zien als jaar van geweld, gezagsondermijning en krankzinnige linkse ideologie. Gezicht van die stroming is zonder twijfel Nicholas Sarkozy, die meermalen de aanval heef ingezet op het “immorele” erfgoed van 1968. Sarkzoy’s doel is om moraal, respect voor autoriteit en vaderland en arbeidsethos weer centraal in de Franse samenleving te krijgen, en een frontale aanval op alles wat linkse babyboomers ooit hebben gedaan en geroepen lijkt de beste manier om dat te bereiken.
Helaas voor Sarkozy zijn er tekenen dat de huidige generatie Europese jongeren een andere kant uit wil. De rellen in Griekenland van de “600-euro-generatie” (zo genoemd omdat 600 euro het maandsalaris is waar jongeren tot gedoemd lijken te zijn) staan niet op zichzelf. In landen als Spanje en Italie, en niet in het laatst in Frankrijk zelf, staan jongeren voor een behoorlijk uitzichtloze situatie. Niet voor niets heeft Sarkozy al gezegd een terugkeer van 1968 te vrezen. De economische crisis lijkt daarnaast de kans op grootschalige rellen alleen maar te vergroten.
Aanvankelijk leek het er even op dat Bangladesh na twee jaar militair bewind helemaal terug bij af was. Gisteren waren er verkiezingen met dezelfde twee hoofdrolspelers als in de afgelopen twintig jaar. Maar de verwijdering van bijna dertien miljoen niet-bestaande kiezers uit de registers heeft wel degelijk iets opgeleverd: een duidelijke uitslag. De seculiere Awami League heeft deze verkiezingen verpletterend gewonnen.
De voorlopige uitslagen geven de Awami League van Sheikh Hasina 255 van de 300 zetels in het parlement. Hasina’s eeuwige rivale Khaleda Zia van de Bangladesh National Party (BNP) krijgt er 32. De fundamentalisten van de Jemaat-e-Islami, bondgenoten van de BNP, houden twee zetels over. De BNP heeft al geprotesteerd tegen de uitslag, maar volgens de 200.000 lokale en westerse waarnemers is de uitslag geloofwaardig.
De BBC rapporteert een opgewekte sfeer bij de verkiezingen, waar twee jaar geleden nog sprake was van geweld. Dat was indertijd de reden voor het leger om in te grijpen, met stilzwijgende steun van de internationale gemeenschap. De militairen hadden gehoopt dat nieuwe gezichten de indertijd meteen aangekondigde verkiezingen van gisteren zouden domineren, maar stuitten op onbreekbare weerstand van Awami en BNP. Met zo’n duidelijke uitslag kan de winnaar zich in elk geval niet meer achter obstructie door de ander verschuilen mocht ze de verwachtingen niet waar kunnen maken.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
“We hebben de burgerbevolking van de Gazastrook gewaarschuwd voor onze aanvallen. Hamas is geheel verantwoordelijk voor deze situatie. Dit is slechts het begin.”
Aldus een woordvoerder van het Israëlische leger.
In discussies over het Israëlische optreden in de Gaza-strook is de vraag die gesteld wordt of het Israëlische optreden wel rechtmatig is. Dit is niet de juiste vraag. De werkelijk relevante vraag is of het Israëlische optreden doelmatig is. De Israëli’s geven aan dat ze van zins zijn om de Hamas definitief de nek om te draaien. Israël heeft echter al zeer dikwijls met geweld op geweld geantwoord. Is dit onrechtmatig? In de optiek van deze columnist niet – het probleem blijft echter dat het geweld niets heeft opgelost. Tientallen jaren van gericht terroristen uitschakelen heeft de terreur niet beëindigd. Een vergelijkbare oorlog tegen de Hezbollah in Libanon heeft deze organisatie niet uitgeschakeld. Terroristen zijn moeilijk op te sporen en in te rekenen. De haat en de wanhoop van de Palestijnse bevolking zitten onderhand zo diep, dat Israëlisch geweld geen afschrikkingsfunctie meer heeft.
Maar wat is dan de oplossing? Concessies doen heeft ook niet geholpen. Op momenten dat Israël een grotere bereidheid tot het doen van concessies heeft getoond, zoals bijvoorbeeld in de maanden na de dood van Yitzhak Rabin, of onder het premierschap van Ehud Barak, is het geweld van Palestijnse zijde juist opgelaaid. Israël is niet in staat om de terreur te stoppen. De reactie op zowel meer Israëlisch geweld als op verzoenende gebaren van Israël zal hetzelfde zijn.
Een paar dagen na dato is het nog altijd onduidelijk wat precies de achtergrond is van de staatsgreep in Guinee, die kwam precies een maand na de al even mistige mislukte poging in buurland Guinee-Bissau. In de afgelopen dagen schaarden meer en meer van de afgezette machthebbers zich achter de junta. Vandaag kreeg de overleden dictator Lansana Conté een staatsbegrafenis (beeld) in hoofdstad Conakry.
De junta noemt steeds de ’territoriale integriteit’ van Guinee als reden voor de staatsgreep, maar het is onduidelijk wat daarmee bedoeld wordt. Er is namelijk helemaal geen onmin met buurlanden. Die stuurden allemaal een hoge afvaardiging naar Contés begrafenis en de president van Senegal nam zelfs het voortouw om steun voor de jonge machthebbers uit te spreken (en te suggereren dat verkiezingen wellicht wat eerder zouden kunnen plaatsvinden dan 2010). Andere landen veroordeelden de staatsgreep.
De frase ’territoriale integriteit’ lijkt eerder een echo van oppositieleider Ba Mamadou’s beschuldiging aan Conté, dat die meer en meer op buitenlandse huurlingen steunde om zijn regime overeind te houden. De lagere rangen van zowel leger als politie hebben dit jaar gestaakt. In mei van dit jaar gingen muitende soldaten plunderend door Conakry, omdat hun lonen niet werden uitbetaald. Toen de politie een maand later staakte, kwam het tot een bloedig treffen met het leger. In november kraakte Conakry weer in zijn voegen vanwege rellen. Ineenstorting van het land was een reële optie.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
“Channel Four has given a platform to a man who wants to annihilate Israel and continues to persecute Christians at Christmas time.”
Een Brits parlementslid spreekt zich uit tegen de traditionele alternatieve kersttoespraak op de Britse commerciële omroep Channel 4. Dit jaar was Ahmadinejad, president van Iran, aan de beurt.
Volgend jaar Mugabe?
Elke week maakt GeenCommentaar ruimte voor een artikel van de satirische website de Speld! Nieuws zonder de ‘feitish’ van de reguliere media.
De regering van Soedan heeft laten weten dat er tijdens de kerstdagen minder nadruk zal worden gelegd op massamoorden en groepsverkrachtingen in het westen van het land. Er zullen de komende week minder dorpen worden platgebrand in Darfoer en de gewelddadige aanvallen op vluchtelingenkampen worden tot een minimum beperkt. Hiermee hoopt het regime haar imago weer wat op te vijzelen. Plaatselijke militieleden hebben verheugd gereageerd.
President Al-Bashir zegt dat hij hoopt dat de rest van de wereld hiermee de menselijke kant van zijn regime zal zien. Hij sprak: ?Darfoer is niet onze meest ontwikkelde regio. We zijn ons bewust van de problemen van de plaatselijke bevolking. We hopen dat de mensen daar een gezellige tijd met hun familie kunnen hebben, nu we de bombardementen op hun huizen hebben beperkt en martelingen wat minder vaak voorkomen.?
De Afrikaanse milities, die al jaren vergeefs proberen om de plaatselijke bevolking te beschermen tegen aanvallen van de arabische Janjaweed, verwelkomen het initiatief van de regering. Wel plaatsen de strijders een aantal kanttekeningen. Kwame Mpufu, militielid ter plaatse: ?In Khartoem [de hoofdstad – red.] hebben ze heel veel kerstbomen. Wij zouden ook graag een kerstboom willen, met versiering en kransjes. Zo lang deze eis niet wordt ingewilligd, blijft het onrustig in Darfoer.?
Stephe Harper, de Canadese Minister President gaf het al toe: Irak was een vergissing. Kevin Rudd, Australisch premier noemde zijn lands missie in Irak “aantoonbaar verkeerd” en zelfs Bush en Blair zijn niet meer helemaal zeker van hun zaak.
Echter vanuit “kamp Holland” blijft het oorverdovend stil. Onze premier lijkt te vinden dat hij ons en de Kamer wel genoeg – en correct – heeft voorgelicht, want de toenmalige reden, dat Irak vele VN-resoluties niet naleefde, is nog steeds actueel (Israël, iemand?). Want aangezien Nederland alleen politieke steun gaf aan de beslissing het land binnen te vallen valt de situatie niet te vergelijken met die van andere landen, en is zelfreflectie niet nodig, zo redeneert ons kabinet.
Zo ontstaat toch de ietwat gekke situatie dat Nederland het enige land is dat nog steeds vasthoudt aan de toenmalige reden van invallen, en was ons land blijkbaar het enige die het gevaar van internationaal terrorisme, gebaseerd op het aanwezig zijn van massavernietigingswapens, NIET meenam in haar beslissing.
Waarom geloof ik dat niet?
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.