Martijn Dekker doet als promovendus onderzoek naar datgene wat mensen in conflictgebieden doen om hun eigen veiligheid te verbeteren. Hij reist hiertoe af naar de Gazastrook om aan den lijve te ondervinden hoe mensen omgaan met het begrip 'veiligheid'. Door de recente ontwikkelingen is hij gestrand in Jeruzalem waar hij wacht tot hij Gaza in mag. Martijn houdt voor Vublogs.nl en GeenCommentaar.nl een weblog bij. Wat vooraf ging in Jeruzalem is daar ook na te lezen. Vandaag is het vrijdag, normaal gesproken een rustige dag in het oosten van Jeruzalem omdat de moslims vrij zijn. Ik kan dus ook niet bij Walid werken, want zijn kantoor is gesloten. Bovendien is er weinig kans dat ik andere mensen kan bereiken. Overigens vind ik het ook niet netjes om mensen op hun vrije dag te bellen, dus het lijkt me een goed idee om zelf ook een beetje rustig aan doen - wat rapporten doorlezen en een beetje door de stad wandelen. Nou ja, één telefoontje mag wel. Nadat ik kort gebeld heb met Hussein Al-Sheikh, oud-leider van een militante Fatah groep en een van de hoofdfiguren achter de Al-Aqsa intifada, maar nu de man van de Palestijnse Autoriteit die samen met het Israëlische leger de humanitaire hulp voor de West Bank en Gaza coördineert, maak ik me op voor een wandeling. Als ik even later op weg ben naar de Oude Stad, waar ik even een broodje wil gaan eten, kom ik langs verscheidene tijdelijke politieposten. Overal staan zwaarbewapende militairen en agenten. Tijdens de vijf minuten die ik langs de Oude Stad loop tel ik er zeker al honderd. Alle wegen rondom de Oude Stad zijn afgezet en niet toegankelijk voor auto's en bussen. Er heerst een gespannen sfeer. Als ik verder loop hoor ik een demonstratie. Nieuwsgierig loop ik er heen.
“Lots of Buck, Not Much Bang.”
Howard Gleckman van de economische denktank Tax Policy Center is niet zo te spreken over Obama’s stimuleringsplannen. NY Times columnist en Nobelprijswinnaar Paul Krugman is het met hem eens en laat dat zien met de eigen grafiekjes van de Obama-mensen.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
“There have been many times I’ve regretted it. When I look at those double-page New York Times spreads of all the individual pictures of people who have been killed [in Iraq], I got to think, ?Maybe there wouldn’t have been a war if I hadn’t gone to Miami-Dade. Maybe there hadn’t have been, in my view, an unjustified war if Bush hadn’t become president.? It’s very disturbing to me.”
Aldus Roger Stone, een republikein die de Brooks Brothers riot aanvoerde tegen de verkiezingscommissie van Miami Dade County tijdens de hertelling van stemmen in Florida in 2000.
Obama is verstandig genoeg geweest om Hillary Clinton te parkeren op het State Department, het Amerikaanse ministerie van buitenlandse zaken. Hij veronderstelt, terecht, dat ze daar niet veel kwaad kan. Immers, de buitenlandse politiek van Amerika verkeert in een dusdanig dal dat er eigenlijk niets meer aan te verpesten valt. Bovendien kan ze als minister van buitenlandse zaken goede sier maken. In de buitenlandse politiek rekent Obama erop dat leiders van andere mogendheden onder de indruk zullen zijn van celebrity-persoonlijkheden. Een goede, saaie, professionele diplomaat (denk Warren Christopher) zou misschien de betere beslissingen nemen, maar veel minder indruk maken op de Sarkozy’s en J.-P.- Balkenendes van deze wereld.
Obama heeft Hillary in ieder geval niet de belangrijkste baan gegeven. Zestien jaar geleden heeft Hillary zich al een keer te pletter gelopen op de hervorming van de Amerikaanse gezondheidszorg, en ze hoeft het niet nog een keer te proberen. Ondanks de economische crisis en de vele andere problemen blijft het feit dat twintig procent van de Amerikanen geen ziektekostenverzekering heeft misschien wel de grootste uitdaging voor de regering van Obama. Hiervoor heeft Obama een stille, rustige, ervaren, geslepen man benoemd. Sta op, Tom Daschle!
Tijdens de eerste termijn van Bush was Daschle de belangrijkste Democraat in het Congres, en was hij een eenzame vertegenwoordiger van de redelijkheid in de VS. Velen hadden hem graag als president of vice-president gezien. Het was even slikken toen hij in 2004 zijn Senaatszetel verloor (als Democraat in het zeer conservatieve South Dakota). President zou hij wel niet meer worden. Maar misschien is de nieuwe baan van Daschle wel vele malen belangrijker dan het presidentschap. Nu bevindt hij zich in een positie waar hij, vanuit de luwte, een echt verschil voor mensen kan maken.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
De ultraconservatieve regering in Iran gebruikt de toestand in Gaza om hervormingsgezinden in hun eigen land het zwijgen op te leggen. Zo werd eind december de krant Kargozaran gesloten wegens een artikel dat de Palestijnen onvoldoende steunde. Op nieuwjaarsdag demonstreerde een boze menigte om dezelfde reden bij het huis van nobelprijswinnares Shirin Ebadi, wier kantoren eind vorig jaar al door de autoriteiten gesloten werden.
Het lijkt allemaal te horen bij een intimidatiecampagne in de aanloop naar verkiezingen in juni. Voormalig president Mohammad Khatami heeft weliswaar nog niet officieel aangekondigd dat hij zal meedoen, maar zijn kandidatuur kan in het complexe en ondoorzichtige machtsevenwicht van Iran niet geblokkeerd worden. Khatami’s aarzeling is begrijpelijk: gekozen worden bleek de vorige keer niet zo’n kunst, maar een hervormingsprogramma doorvoeren wel. Er vielen zelfs doden onder zijn medestanders, terwijl ultraconservatieven hem het regeren onmogelijk probeerden te maken.
Andere mogelijke hervormingskandidaten zijn voormalig minister van buitenlandse zaken Abdullah Nouri en voormalig parlementsvoorzitter Mehdi Karroubi. Die laatste zou een erg goede keus zijn als de hervormers de verkiezingen willen boycotten, want hij heeft gevangen gezeten wegens belediging van ayatollah Khomeini (maar kwam vrij na tussenkomst van Karroubi). Zijn deelname zal zeker geblokkeerd worden door het gezelschap dat kandidaten screent. Na de slechte ervaringen tijdens de eerdere periode Khatami zouden de hervormers ervoor kunnen kiezen de ultraconservatieven de economische puinhoop te laten opruimen.
Welk roofdier sluipt daar door het Tatra-gebergte? Het is de Tatra-tijger!
De laatste keer dat de gemiddelde Nederlander notie zal hebben genomen van de staat Slowakije was bij het ontstaan ervan, in 1993, in wat wel (naar analogie van de ‘Fluwelen Revolutie’) de ‘Fluwelen Echtscheiding‘ genoemd werd. Het vroegere Tsjecho-Slowakije hield op te bestaan, en er kwamen twee staten uit voort, Tsjechië en Slowakije. De indruk die toen bestond was dat de rijke, beschaafde Tsjechen hun arme, onbeschaafde Slowaakse broertjes afdankten. ‘Azië begint bij Bratislava,’ werd er gezegd.
Vrijwel onopgemerkt heeft Slowakije nu, eerder dan landen als Polen, Hongarije en, inderdaad, Tsjechië, de euro ingevoerd. Hoe kan dit zo plotseling? De Slowaken hebben de afgelopen vijftien jaar de uitspraak ‘Azië begint bij Bratislava’ een geheel nieuwe betekenis gegeven. Slowakije was namelijk de meest dynamische en snel groeiende economie van Europa. Omdat de belangrijkste bergketen van Slowakije het Tatra-gebergte is noemen de Slowaken zichzelf graag de ‘Tatra-tijger‘.
Nu is het land dus rijk en stabiel genoeg om tot de euro toe te treden. De Slowaakse euromunten zijn erg mooi, en deze redacteur kan er bijna niet op wachten om die in in zijn portemonnee aan te treffen. Een felicitatie voor Slowakije is op zijn plaats!
De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.
In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.
“Er worden veel Palestijnse kinderen gedood. Er worden bijna geen Israëlische kinderen gedood. Hoe komt dat? Omdat wij goed voor onze kinderen zorgen.”
Shimon Peres, president van Israël, legt uit waarom het [url=http://en.wikipedia.org/wiki/Israel_Defense_Forces]IDF[/url] echt niets aan burgerslachtoffers bij de aanval op Gaza kan doen. (via)
Nu de grondoorlog al een poos aan de gang is en steeds meer slachtoffers eist borrelt één vraag steeds bij me naar boven: wat wil Israël hiermee bereiken? De officiële reden schijnt ook nog wel eens te veranderen de laatste dagen, maar de hoofdzaak lijkt het de vernietiging van Hamas. Maar dat zal het toch niet zijn? Israël is neem ik aan niet zo naïef om te geloven dat een militair offensief zoiets ongrijpbaars als een terroristische organisatie kan vernietigen die brede steun onder de bevolking geniet. Je hoeft maar naar Irak en Afghanistan te kijken om te zien dat dat een fiasco wordt.
Of is het toch iets anders? Misschien is het, zoals reageerder Robert suggereert, “status quo-geweld“. Hamas moet wel raketten afschieten om een gerespecteerd terroristenclubje te blijven, en Israël moet wel buitenproportioneel reageren om het respect voor hun macht in de Arabische wereld te behouden.
Het zou best eens geweld kunnen zijn om de status quo te behouden, maar ik geloof niet dat Israël het doet om militair respect in het buitenland af te dwingen. Dat respect is alom aanwezig, en geen land in de nabije omgeving koestert ook maar de illusie het tegen het Israëlische leger op te kunnen nemen. En mocht die illusie er toch zijn, dan is er nog altijd de zekerheid dat het Amerikaanse leger Israël direct te hulp zou schieten.
Terwijl de aandacht van de wereld zich richt op de schermutselingen in Palestina, is elders grootschalige oorlog gaande, bijvoorbeeld in Sudan, Sri Lanka en Congo. In het oosten van dat laatste land is het sinds oktober 2008 weer goed raak, nadat rebellen van het Congress for the Defence of the People (CNDP) een groot offensief begonnen. Het dodental van deze oorlog wordt geschat op 1400 per dag.
Het CNDP staat onder leiding van Laurent Nkunda, een generaal die uit het Congolese leger stapte, omdat hij vondt dat hij een te klein aandeel van de macht in het land kreeg. Nkunda is een Tutsi, die in Rwanda actief was om zijn stamgenoten te beschermen tegen de genocide door Hutu’s in 1994. Inmiddels ligt de macht in Rwanda weer bij Tutsi’s en sommigen beschuldigen Nkunda ervan nog onder één hoedje te spelen met zijn voormalige makkers. Rwanda viel de afgelopen tien jaar verschillende keren het oosten van Congo binnen, waar nog altijd Hutu-milities opereren. Nederland heeft vanwege het vermoeden van steun aan Nkunda de ontwikkelingshulp voor Rwanda ingetrokken.
Een van de Rwandezen in Nkunda’s leger is Bosco Ntaganda, die gezocht wordt door het Internationale Strafhof in Den Haag. Vorig jaar werd nog gespeculeerd op een opstand in het CNDP, als Nkunda Ntaganda zou uitleveren. Nkunda deed het niet en zette dus zelfs een offensief in – een teken dat zijn groep zich sterk voelde.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.