Wat wil Israël?

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol
,
Israelische soldaten bij de klaagmuur (Foto: Flickr/Flickmor)

Nu de grondoorlog al een poos aan de gang is en steeds meer slachtoffers eist borrelt één vraag steeds bij me naar boven: wat wil Israël hiermee bereiken? De officiële reden schijnt ook nog wel eens te veranderen de laatste dagen, maar de hoofdzaak lijkt het de vernietiging van Hamas. Maar dat zal het toch niet zijn? Israël is neem ik aan niet zo naïef om te geloven dat een militair offensief zoiets ongrijpbaars als een terroristische organisatie kan vernietigen die brede steun onder de bevolking geniet. Je hoeft maar naar Irak en Afghanistan te kijken om te zien dat dat een fiasco wordt.

Of is het toch iets anders? Misschien is het, zoals reageerder Robert suggereert, “status quo-geweld“. Hamas moet wel raketten afschieten om een gerespecteerd terroristenclubje te blijven, en Israël moet wel buitenproportioneel reageren om het respect voor hun macht in de Arabische wereld te behouden.

Het zou best eens geweld kunnen zijn om de status quo te behouden, maar ik geloof niet dat Israël het doet om militair respect in het buitenland af te dwingen. Dat respect is alom aanwezig, en geen land in de nabije omgeving koestert ook maar de illusie het tegen het Israëlische leger op te kunnen nemen. En mocht die illusie er toch zijn, dan is er nog altijd de zekerheid dat het Amerikaanse leger Israël direct te hulp zou schieten.

Misschien dat een ander conflict een alternatieve verklaring kan geven, dat in Noord-Ierland. Net als in Israël was het Engelse leger niet in staat om het terrorisme van de IRA te breken, waardoor je de militaire campagne als een mislukking kan zien. Maar een rapport dat in 2007 uitkwam concludeerde, uiteraard in retrospect, dat ondanks het mislukken van die missie, er toch van een succes gesproken kon worden. Het leger had door haar aanwezigheid de IRA namelijk duidelijk gemaakt dat de organisatie haar doelen met geweld niet kon bereiken.

Volgens de theorie heeft het leger dus ook indirect bijgedragen aan de toenadering door de IRA te laten inzien dat ze wel moest onderhandelen. Zo bezien levert het Israëlische leger een prima stuk werk af.

Nu alleen nog een partner voor Hamas om mee te praten.

Reacties (8)

#1 Verbal Jam

Nou, in Israël heerst wel algemeen de opvatting dat je bij Arabieren altijd loeihard moet terugslaan, omdat het anders niet tot ze doordringt. Ze denken niet in termen van ‘proportioneel’.
En dat ze naar de IRA-kwestie hebben gekeken (maar misschien bedoel je dat ook niet) lijkt me niet waarschijnlijk. Ten eerste zijn ze daar te eigenwijs voor en ten tweede waren zij al lang op deze manier bezig, al voordat Engeland troepen naar Noord-Ierland stuurde.

  • Volgende discussie
#2 Teun

”En mocht die illusie er toch zijn, dan is er nog altijd de zekerheid dat het Amerikaanse leger Israël direct te hulp zou schieten.”

… en de wetenschap dat Israel nukes heeft.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#3 Joost

@1: Ik kijk zuiver naar een verklaring die gegeven kan worden voor het waarom. Die kan analoog lopen met de retrospect-uitleg van het Britse leger.

Maar dat hoeft niet te betekenen dat ze er ook naar gekeken hebben.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#4 RB

Het plan is volgens mijn water dat straks niemand meer weet waar la Gretta het over probeerde te hebben. Op=op, zeg maar. Mijn pijn is jouw pijn.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#5 Martijn

Op de voorpagina van het NRC van gisteren gaven Hamas-parlementariërs rustig toe dat ze niet kunnen winnen. Maar Israël kan ze ook niet verslaan, dus moeten er ooit concessies komen.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#6 pedro

Het plan is om de raketaanvallen te stoppen. Het probleem is, dat er geen plan is voor wat daarna moet gebeuren. En ik vermoed, dat er ook geen plan is voor wat er staat te gebeuren, als het eerste plan niet lukt.

Het is de tijdgeest: zonder enige toekomstvisie reageren op de druk van de straat. Gewoon laten zien, dat je er bent. Jezelf goed verkopen noemen we dat ook wel.

De Israëlische politici weten waarschijnlijk ook, dat ook deze inval geen oplossing is, maar willen slechts het respect van hun eigen achterban krijgen / behouden. En voor Hamas geldt hetzelfde: zo lang zij af en toe een raket af kunnen schieten, is hun populistische achterban ook tevreden. Buiten het nuance verschil, dat ook Israëls optreden vooral voor de eigen achterban is, komt dat verder overeen met Roberts gedachten daar over. Naar de Arabische volkeren in de buurt werkt dit optreden imho niet “om het respect voor hun macht in de Arabische wereld te behouden”. Angst is geen respect.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#7 Femke

In Israel leeft ook heel erg een trauma aan de Libanon oorlog. Heel veel overmacht van het Israelische leger, veel slachtoffers gevallen, maar geen duidelijke winnaar. Waardoor israel automatisch de verliezer werd, omdat zij sterker waren dus hadden moeten ‘winnen’. Dit is bijna dezelfde situatie -terroristische organisatie die niet echt van de rest van het volk te scheidden is- dus nu proberen ze misschien weer een andere invalshoek. Nog iets langer doorgaan, kijken of dat beter werkt…

Dat betwijfel ik, maar eigenlijk vind ik Joosts verhaal wel geloofwaardig. Vooral naar de west bank eigenlijk, misschien dat ze daar inzien dat cooperatie beter werkt dan geweld. Alleen kan dat ook net zo goed de andere kant opgaan, want je kweekt er ook meer haat mee. De tijd zal het leren.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#8 Teun

Hier ook een goed (sereneus?!?1) verhaal bij de buren.

  • Vorige discussie