"We raken vrouwen ten dele kwijt omdat ze zich onvoldoende gewaardeerd voelen in deze omgeving. Als je dat constateert moet je wat anders doen om echt stappen vooruit te maken om je doelen te halen". (Volkskrant) KPN bestuursvoorzitter Ad Scheepbouwer kondigt aan dat het bedrijf vrouwen gaat voortrekken bij het invullen van topfuncties. Daar zullen de toekomstige topvrouwen bij KPN ongetwijfeld heel blij mee zijn. Want je voelt je vast enorm gewaardeerd als iedereen weet dat je je positie te danken hebt aan positieve discriminatie. Iedere misstap van deze ongetwijfeld capabele maar toch net een tikkie gematste topvrouwen zal immers worden uitgelegd als een gevolg van het voortrekkersbeleid. Als de meeste vrouwen -om wat voor reden dan ook- niet willen werken in topfuncties dan zal je de belemmeringen moeten wegnemen of accepteren. Maar ze over de belemmeringen heen tillen lost niks op en geeft enkel minder waardering en afgunst voor de vrouwen die wel een topfunctie bereiken.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Meer dan twintig Nederlandse CEO’s ondertekenen het Copenhagen Communiqué on Climate Change van Prins Charles en de Cambridge University en roepen hiermee op tot een krachtig klimaatakkoord in Kopenhagen. Dit zal vanavond bekend gemaakt worden maar u op Sargasso leest het het eerst…
Hiermee voegen zij zich bij een lijst van meer dan zeshonderd CEO’s wereldwijd die stellen dat CO2 reductiedoelstellingen, energie efficiëntie, terugdringen van ontbossing en overschakelen naar een koolstof-arme economie een hoge prioriteit heeft die tot uitdrukking moet komen in internationaal beleid. De lijst groeit nog met de dag, voorlopige score in Nederland is:
Dr. Hans Wijers CEO, AkzoNobel NV
Ben Verwaayen CEO, Alcatel – Lucent
Frank Oostdam Director, ANVR Travel
Michiel Jaski Member, Executive Board, Arcadis
Edo van Assem CEO, Cofely
Bruno Bruins CEO, Connexxion
Bertrand van Ee CEO, DHV Group
Feike Sybesma CEO, DSM
Eric Bouwmeester Interim Corporate Leader, Fortis Bank Nederland
Peter Hartman CEO, KLM
Jan Hommen CEO, ING
Jan Michiel Hessels Chairman of the Board, New York Stock
Exchange-Euronext.inc
Jan Willem Baud Managing Director, NPM Capital
Wout Dekker CEO, Nutreco
Rudy Provoost CEO, Member, Board of Management, Philips Lighting
Hans Smits CEO, Port of Rotterdam
Peter Voser CEO, Royal Dutch Shell plc
Jos Nijhuis CEO, Schiphol Group
Alexander Rinnooy Kan Chair, Social and Economic Council
Paul Polman CEO, Unilever
Piet Moerland CEO, Rabobank
Steven van de Heijden, CEO TUI
Peter Blom, CEO Triodos
Herman Dijkhuizen, Chairman of the Board, PKMG
“De inkadering is verkeerd” klaagt Kees Hudig op Globalinfo over de bijeenkomst die vanavond wordt gehouden in de Rode Hoed in Amsterdam. In het debat ‘Zijn bedrijven betere armoedebestrijders?’ staat de theorie ‘De Zeven Gewoonten van zeer succesvolle bedrijven’ van bedrijfsgoeroe Stephen Covey centraal. Wat zijn de zeven gewoonten van bedrijven die heel succesvol zijn in het scheppen van welvaart in arme landen? Als aankeiler voor de bijeenkomst publiceerden OneWorld en OnzeWereld een artikel met zeven voorbeelden van multinationals die door te doen waar ze goed in zijn tegelijk armoede bestrijden in de Derde Wereld. De stelling boven het artikel luidt: “De tijd dat we ontwikkelingslanden hulp boden met geld van ngo’s is voorbij. Ontwikkelingslanden worden nu gezien als economische uitdaging, waar bedrijven samen met overheden en ngo’s economische groei tot stand kunnen brengen. En dat is de oplossing voor armoedebestrijding”.
De andersglobalisten-site Globalinfo is niet te spreken over deze aanpak. In zijn artikel wijst op Globalinfo Hudig op de gelikte greenwash waarmee bedrijven tegenwoordig ngo’s inpakken.
Hij vreest dat tijdens het debat de bedrijven niet het vuur aan de schenen gelegd kan worden. “Door alleen in te zoomen op een leuke praktijk van een multinational, zal die er altijd goed vanaf komen en valt er eigenlijk ook niets meer te debatteren”. Nu ontwikkelingshulp door de overheid ter discussie staat worden de bedrijven te gretig omarmt als heilige graal voor armoedebestrijding stelt Hudig. Terwijl diezelfde bedrijven toch ook zoveel slechts doen in ontwikkelingslanden: “Tegelijkertijd staat Unilever bekend als een van de meest genadeloze transnationale bedrijven als het gaat om het veroveren van lokale markten, en mankeert er natuurlijk van alles aan de productie van de grondstoffen die gebruikt worden”. Het lijkt erop dat Globalinfo liever helemaal geen rol voor bedrijven in armoedebestrijding ziet? Dit is weer een inkadering van het debat waar de organisatoren het niet mee eens zullen zijn.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
De anticorruptiewaakhond Transparency International (TI) rangschikte 42 oliefirma’s in functie van hun transparantie. Zowel internationale (particuliere) oliemaatschappijen als nationale oliemaatschappijen werden tegen het licht gehouden. In totaal werd de olie- en gaswinning in 21 verschillende landen beoordeeld op criteria van transparantie in de bedrijfsvoering. Wie betaalt wie én hoeveel? Wat kost de oliewinning en wat brengt het op? Antwoord op deze vragen is van belang voor de inwoners van landen waar het olie- en gas gewonnen wordt, krijgen zij immers via hun overheid ook een deel van de opbrengst? Transparantie in de betalingen voor olie- en gasopbrensten is de eerste stap naar een eerlijkere verdeling van de welvaart uit natuurlijke rijkdommen.
Transparency International kwam tot de volgende conclusie: firma’s met een hoge transparantie zijn het Nederlands-Britse Shell, het Braziliaanse Petrobras, het Noorse Statoil en Petro-Canada. In de groep van minst transparante bedrijven vertoeft de grootste oliefirma van de wereld ExxonMobil in het gezelschap van het Russische Lukoil, het Maleisische Petronas, de China National Offshore Oil Corporation (CNOOC) en de China National Petroleum Corporation (CNPC) (bron: IPS). Wat betreft de ietwat prikkelende titel van dit postje kan worden toegevoegd dat het TI-rapport stelt dat ook de koplopers nog zaken kunnen verbeteren.
“Ik denk dat universiteiten zich onvoldoende realiseren dat de publieke opinie over wetenschappers aan het kantelen is. Een professor is voor veel mensen niet meer de deskundige, maar iemand die wordt betaald door een bedrijf.”
Aldus Martijn Katan van de Koninklijke Nederlandse Akademie van Wetenschappen vandaag in de Volkskrant. De Volkskrant constateerde dat een kwart van de Nederlandse hoogleraren door het bedrijfsleven wordt betaald.
De universiteiten geven deze informatie overigens niet graag prijs.
Wel apart dat de belasting op de bedrijven niet verhoogd kan worden ten bate van de onafhankelijke wetenschap, maar dat we het wel normaal vinden dat die bedrijven met datzelfde geld bepalen wat onderzocht moet worden.
Geen link naar het hele artikel van de Volkskrant omdat die nog steeds niet begrijpen dat paid content iets is van de 20ste eeuw.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.