Kunst op Zondag | Opgeblazen kunst

Sommige dingen  moeten de media niet zo opblazen. Is er toch iets leuks in Den Haag, is het weer niet goed. Dat ‘leuks’ is BlowUp Art Den Haag: vijf opgeblazen kunstwerken rond het Binnenhof. Tot en met 13 oktober te zien in het gebied rondom het Binnenhof. Het ‘weer niet goed’ werd aangewakkerd door een berichtje van de lokale Omroep West. De journalist leefde zich helemaal uit met de kop ‘kunst of kunstverkrachting?’ Niet meer dan twee tweets van conservatieve Haagse politici en een citaat van één ‘iemand’ vormden het bewijs van   respectloze minachting. Eerlijk is eerlijk (fair balance?), de journalist wist er nog uit te persen: “Ook wordt er positief gereageerd. 'Vind het zelf prachtig en prikkelend', schrijft iemand. En een ander noemt het 'leuk om zo tijdelijke kunst in de publieke ruimte te zien'. U kunt zelf uw oordeel vellen en de installaties gaan zien. Bijvoorbeeld het werk van Steve Messam, met twee installaties vertegenwoordigd. Een daarvan is een opgeblazen reproductie van de kroon van het Amerikaanse Vrijheidsbeeld. Dat siert nu Willem van Oranje, die al weer zo’n 174 jaar op het Plein staat. Naast de Hofvijver staat een koraalachtige sculptuur van Adrianus Kundert. Verder werk van Marleen Sleeuwits, van wie ook werk is te zien in een groepstentoonstelling in Escher in Het Paleis, fotografeerde allerlei zuilen die in Den Haag te vinden zijn. Een deel daarvan staat nu, opgepompt en wel, voor de Koninklijke Schouwburg. Meer werk van haar: hier. En Larissa Ambachtsheer, wiens werk ingeklemd hangt in een steegje naast kunstenaarssociëteit Pulchri Studio. De opgeblazen kunst staat binnen het Haagse Museumkwartier, dus mooi te combineren met een bezoekje aan Pulchri Studio, Escher in Het Paleis of West Den Haag (de voormalige Amerikaanse ambassade). En voor wie al die moderne frivoliteiten niet ‘jouw ding’ zijn, is er het Mauritshuis. Christo In Kunst op Zondag was al eerder opgeblazen kunst te zien, dus veel gaan we aan het Haagse initiatief niet toevoegen. Wel dit: destijds wees ene Maaike ons op opgeblazen werk van Christo, bij het grote publiek meer bekend van het inpakken van grote bouwwerken. Iets minder bekend zijn Christo’s ‘Air Packages’. In de zestiger jaren maakte Christo een aantal ‘Air Packages’, in lucht ingepakte objecten. In oktober 1966 de 42,390 Cubic Feet Package: ballonen ingepakt in een ballon. Voor de Document IV in Kassel (1968) maakte Christo de 5,600 Cubicmeter Package. Een voor die tijd reusachtige opblaasbare kolom van 85 meter hoog en 10 meter rond. De eerste ‘Air Package’ (1966) was een stuk bescheidener. Voor het Van Abbemuseum (Eindhoven) wilde hij de torenklok inpakken. Daar werd geen toestemming voor gegeven. In plaats daarvan maakte Christo een grote opgeblazen bol die voor de ingang werd gehangen en zodoende het museum deels aan het zicht onttrok. Christo’s werk (zowel binnen als buiten het museum) werd met groot sarcasme ontvangen. In 2013 realiseerde Christo de Big Air Package. De Gasometer Oberhausen werd als het ware ingepakt met een van binnenuit opgeblazen doek, dat nagenoeg de hele ruimte vulde. Je kon er omheen én er doorheen lopen. Filmpje 4 min. 46 https://www.youtube.com/watch?v=lRu2KX-TksU Andy Warhol Tot slot de ‘Silver Clouds’ van Andy Warhol. In 1965 liet Warhol zo’n wolk vrij. https://www.youtube.com/watch?v=besJaZyPqS8 De ‘Silver Clouds’ zijn jaren daarna een terugkerend fenomeen in menig museum. Tot groot vermaak van jong… https://www.youtube.com/watch?v=QvDcz_WXbeI en oud https://www.youtube.com/watch?v=-5-Az_aUC08 De wolkjes zijn ook gebruikt in ‘Rainforest’, een dansvoorstelling, ontworpen door choreograaf Merce Cunningham. Het Britse dansgezelschap Rambert voerde het stuk in 20210 uit en kreeg van David Vaughan,  archivaris bij de Merce Cunningham Dance Company, een aardige anekdote mee. Iets met naakt en 'om te janken'. Hier een deel uit ‘Rainforest’, uitgevoerd door de Merce Cunningham Dance Company. https://www.youtube.com/watch?v=MOkaFuq2NC8 De afbeelding boven dit artikel: Hans Hemmert, German Panther (2007). Prettige zondag.

Foto: Betty Tsang (cc)

Kunst op Zondag | Opgeblazen

Kunst een opgeblazen gedoe? Ach, er zijn nu eenmaal dingen in het leven die je moet opblazen, wil je er wat aan hebben.

Bij opblaasbare kunst denken we meteen aan de grapjassen die met ballonnen figuren in elkaar knutselen op kinderpartijtjes en braderieën. Of springkussenarchitectuur in de meest fantastische vormen.

Laat kunstenaars op zo’n concept los en het krijgt “heel andere dimensies”. Dat zou zomaar uit een museumcatalogus of kunstrecensie kunnen komen en afgedaan kunnen worden met ’In geouwehoer huist geen kunst’. In de virtuele expositie van vandaag is de beschrijving echter volkomen terecht.

Choreograaf William Forsythe – ‘Scattered Crowd’.
[kliktv nr=1]

Meer ballonnen en andere ‘inflatables’…..

Jason Hackenwerth – Megamite, 2009. Meer op zijn youtube-kanaal, waaronder deze gigant en de vernietiging van één van zijn werken.
cc Flickr Fellowship of the Rich Jason Hackenwerth

De ballon voorbij.
Michael SailstorferTornado.
cc Flickr vpickery photostream Michael Sailstorfer 7644708694

Nils VölkerEighty Eight.
[kliktv nr=3]

Max StreicherSleeping Giants. (filmpje).
cc Flickr Aidan McMichael photostream Max Streicher moving man

Kirsten PierothInflated Dinghy.
© mixedmedia-berling.com Kirsten Pieroth Inflated Dinghy

Sabina Lang en Daniel BaumannComfort “Focus Switzerland”, Barcelona.
© LangBaumann Comfort 3 Barcelona

Tomas SaracenoBicocca.

Joshua Allen HarrisAir bear.

Tot slot: het “dat kan mijn kind ook”, een belediging naar zowel de kunst als uw kind, kunt u in praktijk brengen. Volg deze mini-kursus.
[kliktv nr=2]

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Lezen: Het wereldrijk van het Tweestromenland, door Daan Nijssen

In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.