Af en toe biedt Sargasso ook ruimte voor stukken van andere aard. In dit stuk vraagt men aandacht voor de problematiek van sloppenwijken waar o.a. Amnesty ook actie op voert. Wat is jouw beeld bij een sloppenwijk? Waar denk je aan? Google can read your mind! Toets voor de grap maar eens ‘sloppenwijk’ in op Google Afbeeldingen. Helaas zeggen deze afbeeldingen zo weinig. Letterlijk. Wie wonen er in deze huisjes? Waar gaan ze naar de WC? Hoe voelt dat, de dreiging van naderende bulldozers? Een stem voor een zesde van de wereldbevolking Slum Stories geeft juist deze bewoners de kans om hun stem te laten horen. Wereldwijd wonen meer dan een miljard mensen in een van de 200.000 informele nederzettingen die we ‘sloppenwijk’ noemen. Dat is een zesde van de wereldbevolking. In 2030 is dat aantal nog eens verdubbeld.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
[qvdd]
“Amnesty International has been a strong critic of the Military Commission process, really from day one, and even the various improvements and changes that have been made over the years have not, in our view, turned this into what can be considered a legal process that meets international fair trial standards.”
Omar Khadr was vijftien jaar oud toen hij in Guantanamo Bay belandde. Nu is hij 23 en krijgt hij een proces – een oneerlijk proces, aldus woordvoerder Alex Neven van Amnesty International.
De Argentijnse journalist Jacobo Timerman interviewde, midden jaren zeventig, een officier over de recente terdoodveroordeling en executie van een dissident. Het feit dat dit gebeurd was, was pas achteraf bekend geworden. Timerman was voorzichtig, en zei niet dat hij het met het oordeel oneens was. Het enige wat hij zich afvroeg was, waarom deze landverrader niet publiekelijk berecht was. Dat was toch een veel betere manier geweest om zijn misdaad aan de kaak te stellen.
“Dat was helaas niet mogelijk,” zei de officier. “Als we hem publiekelijk veroordeeld hadden zou de paus om gratie verzocht hebben.”
“En wat maakt dat uit?”
“U weet heel goed dat wij een verzoek van de Heilige Vader niet kunnen weigeren.”
Aan deze anekdote moest ik denken toen Amnesty International een paar dagen geleden een rapport over de doodstraf in 2009 (.pdf) openbaar maakte. In grote lijnen gaat het hierbij om een goed nieuws-show. Voor het eerst in de geschiedenis was heel Europa, inclusief alle staten van de voormalige Sovjet-Unie, doodstraf-vrij. We weten nu dat in 2010 Wit-Rusland alweer executies heeft uitgevoerd, maar het blijft een goed teken. De doodstraf is in heel Latijns-Amerika afgeschaft, en naast de Verenigde Staten voerde alleen het kleine St. Kitts en Nevis een executie uit. Ook in de Verenigde Staten is de trend qua veroordelingen en executies dalende, en ook in Afrika beneden de Sahara waren er maar twee landen (Soedan en Botswana) waar executies werden uitgevoerd. Landen waar relatief veel executies plaatsvonden waren in veel gevallen staten met een sterke mate van politieke onrust, zoals Pakistan, Afghanistan, Irak, en Iran. De gedachte dat de doodstraf in vredestijd een probaat middel is om criminaliteit te bestrijden is duidelijk op zijn retour.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
[qvdd]
Het is geen onzinnige zij het een ietwat deprimerende gedachte dat een eigen identiteit bestaat bij de gratie van een vijandbeeld. Wie je niet wilt zijn en bij wie je niet wenst te horen zegt meer over jezelf dan wie je zelf denkt te zijn.
Arnon Grunberg schreef voor Amnesty International over de vrijheid van meningsuiting (word lid om het helemaal te lezen).
”[Amnesty gebruikt] zeer overdreven taal en enorm absurde beweringen. Amnesty verdraait het conflict op grove wijze, maakt selectief gebruik van gebeurtenissen om de context van terrorisme uit te wissen, negeert de mensenrechten die niet overeenkomen met de politieke agenda en herhaalt claims die niet op bronnen maar op praatjes zijn gebaseerd.”
In het Reformatorisch Dagblad krijgt Monitor, een Israëlische ultraconservatieve NGO, veel ruimte om een vrij schokkend Amnesty-rapport te bekritiseren. In het rapport legt Amnesty – voor de zoveelste keer – Israëlische oorlogsmisdaden bloot, dit keer in de Gazastrook.
“Kort nadat Barack Obama de Amerikaanse verkiezingen had gewonnen, liet een Talibanleider iets opmerkelijks weten aan CNN: de Taliban had géén vertrouwen in de nieuwe president. Dat was geen nieuws. Amerika is niet voor niets de aartsvijand van de Taliban. En toch haalde het de wereldpers. Er was in de wereld blijkbaar zoveel hoop op Obama gevestigd dat het zelfs mogelijk had geleken dat de Taliban wél vertrouwen in hem zou uitspreken.”
Commentaar in Wordt Vervolgd, het tijdschrift van Amnesty International. Hoofdredactrice Monique van Ravenstein wil Obama ook graag zien als symbool van het nieuwe idealisme, maar twijfelt. Opmerkelijk: Michelle Obama legt het qua idealisme af tegen Laura Bush in de ‘Eleanorometer’ van het tijdschrift, dat deze maand gewijd is aan de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens, deze week precies zestig jaar geleden geopenbaard.
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.