Alliantie dwingt huurder tot zwijgen

Woningcorporatie de Alliantie dwingt een huurder in Amsterdam tot zwijgen op straffe van uitzetting.  Wat doe je als je van je woningcorporatie een brief (pdf) krijgt waarin je gesommeerd wordt voor een 'ordegesprek' - naar aanleiding van 'beledigende teksten op uw weblog'? Het overkwam blogger Oud Zeikwijf (pseudoniem), een huurder van de Alliantie in Amsterdam. Op haar eigen weblog en op een aantal andere sites, waaronder Sargasso, blogde ze over een huisbezoek van twee medewerkers van de Alliantie. De medewerkers werden gekarakteriseerd als 'Chihuahua' en 'Monalisa'. Toen ze niet inging op de uitnodiging voor het gesprek, volgde een tweede brief (1,2; pdf). Daarin stond wat het doel van het gesprek was geweest: 'Het was onze bedoeling de zaak te bespreken en zowel u als onze medewerkers de gelegenheid te geven om zich daarover uit te laten.' De eerste brief maakte geen melding van die bedoeling. Verderop in de tweede brief valt te lezen dat 'bij herhaling van dergelijk handelen' (waarmee de corporatie doelt op het online negatief uitlaten over Alliantie of haar medewerkers) een ontbindingsprocedure gestart zal worden. De huurder moet dan uit het huis, waar ze al meer dan twintig jaar woont, vertrekken.

Door: Foto: CorporatieNL (cc)
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Links in IJsland

, door

Althingishusid, parlementsgebouw van IJsland (Foto: Wikimedia Commons/Cicero85)In Nederland komt de discussie over linkse samenwerking op gang: moeten GroenLinks, D66, PvdA en SP gaan samenwerken? Is een links blok de enige manier om tegenwicht te geven aan de kracht van rechts?
(Zelfs) in IJsland loopt men ver op Nederland vooruit: daar werd dit al in 1999 geprobeerd. Nu is er een linkse regering van socialisten en sociaal-democraten.

De politiek in IJsland werd jarenlang gedomineerd door de rechtse partijen. Vanaf 1930 was de conservatieve Onafhankelijkheidspartij de grootste en deze regeerde regelmatig met de Progressieve Partij, een partij van boeren. Deze partijen vonden elkaar in een centrum-rechts economisch beleid en hun voorkeur voor sterke banden met de Verenigde Staten.

Op links waren er vier partijen: de sociaal-democratische Volkspartij, de communistische Volksalliantie, de feministische Vrouwenpartij en de links-populistische partij “Volksontwaking”. De sociaal-democraten en de communisten verschilden in de radicaliteit van hun economisch beleid en hun steun voor de NAVO. De feministische Vrouwenpartij was de eerste feministische partij die in een nationaal parlement kwam. Ze stond alleen maar vrouwen toe op verkiesbare plaatsen op de kandidatenlijst. Buiten haar feministische focus had de partij een breed groen en links programma. Volksontwaking ten slotte was een partij gevormd uit verzet tegen samenwerking tussen de sociaal-democraten en de Onafhankelijkheidspartij.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Mededeling

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Steun ons!

Mededeling

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Links in Italië

, door

Italiaanse vlag voor een kathedraal (Foto: Flickr/Matteo Negrini)

Italiaanse politiek is in voortdurende verandering. Politici wisselen van partij, partijen vormen samen electorale blokken of fuseren tot nieuwe partijen, partijen breken met hun blokken of groepen splitsen uit hun partijen. Van de partijen, die jarenlang de Italiaanse politiek domineerden, de christen-democraten en de communisten, is weinig meer over. Begin jaren ’90 is deze verandering ingezet: een corruptieschandaal gecombineerd met het politieke inzicht van Silvio Berlusconi leidden tot een fundamentele verandering van het partijenstelsel. Een belangrijke trend die in alle chaos en voortdurende verandering te zien is dat de links-rechts tegenstelling steeds meer andere politieke tegenstellingen overvleugelt: de Italiaanse partijen groeperen zich in electorale blokken die hun identiteit baseren op hun linkse of rechtse standpunten. Dat maakt het voor partijen die naast sociale ook groene of tolerante idealen hebben erg moeilijk.

In aan loop van de aankomende verkiezingen van begin april heeft het partijenstelsel een grote verandering ondergaan. De alliantie tussen linkse en centrum-linkse partijen die sinds 2006 het land heeft geregeerd, is op gesplitst. De centrum-linkse partijen hebben een gezamelijke partij gevormd: de Democratische Partij, waarin voormalige communisten en linkse christen-democraten samen werken met sociaal-liberalen en sociaal-democraten. Kleinere partijtjes hebben zich bij deze nieuwe partij aangesloten. De partijen die linkser van het centrum staan, groenen en hard line communisten hebben een electoraal blok gevormd onder de naam Links – De Regenboog. De links-rechts as domineert het politieke systeem sterk: naast de centrum-linkse Democratische partij en de linkse regenboogalliantie zijn er nog twee andere blokken die relevant zijn: de rechtse alliantie van Berlusconi en een nieuwe centrum-rechtse alliantie van voormalig christen- en sociaal-democraten. Voor partijen die combinaties maken tussen linkse en rechtse standpunten of die andere thema’s benadrukken dan economische is in dit partijenstelsel steeds minder ruimte.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Griekenland: Is er ruimte voor écht linkse politiek?

, door

Typisch Grieks (Foto: Flickr/Aster-oid)

Alhoewel de eenentwintigste eeuw al tien jaar begonnen is, wordt links in Griekenland nog steeds gedomineerd door communisme. Is er tussen Marx, Lenin en Trotski nog ruimte voor groene, linkse en progressieve politiek?

De Griekse geschiedenis in de twintigste eeuw wordt gekenmerkt door een wisseling van periodes van democratie en dictatuur. De laatste periode van dictatuur liep af in 1974. Sindsdien wordt Griekenland om en om geregeerd door de centrum-rechtse Nieuwe Democratie-partij en de sociaal-democratische PASOK. Belangrijke thema’s in Griekenland zijn naast binnenlandse, economische politiek, de relatie tussen Griekenland en buurlanden als Macedonië, Turkije en Cyprus. Links van PASOK zijn er twee communistische groeperingen: de KKE en de Syriza.

De KKE is een communistische partij van de oude snit. Haar geschiedenis, die teruggaat terug tot 1918, wordt gekenmerkt door onderdrukking door en verzet tegen de verschillend rechtse regimes die Griekenland heeft gekend. De KKE houdt zich aan deze geschiedenis vast; een partij van strijd en verzet tegen de dictatuur en het kapitalisme. Bijna even oud als de partij zijn het programma waar ze vanuit gaat: de partij houdt nog steeds vast aan ideeën als centrale planning van de economie en socialisatie van de productiemiddelen. Ze combineert dit met een klassieke communistische retoriek over klassenstrijd en de onvermijdelijke revolutie tegen de bourgeoisie. Ze verzet zich daarnaast hevig tegen het Griekse lidmaatschap van de NAVO en de Europese Unie. Griekenland moet zichzelf bevrijden van de imperialistische orde van de Verenigde Staten: het Griekse volk moet onder het socialisme haar eigen koers kiezen. Dat betekent ook dat de partij zich tegenover de buurlanden van Griekenland tamelijk fel opstelt. Een partij dus die is blijven hangen in de geschiedenis. Geen logische keuze voor progressieven.

Lezen: Het wereldrijk van het Tweestromenland, door Daan Nijssen

Mededeling

In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.

Lezen: Het wereldrijk van het Tweestromenland, door Daan Nijssen

Mededeling

In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.