Algemeen Dagblad werft zieltjes met angstaanjagend nepnieuws

Algemeen Dagblad heeft een nieuwe versie van haar app uitgebracht vorige maand. En nu maken ze daar stevig reclame mee. Maar kennelijk is de app zelf niet sexy genoeg, dus hebben ze op de posters maar wat sappig nepnieuws er in gepropt. En om de doelgroep van AD goed aan te spreken, is er kennelijk bewust gekozen voor wat angstaanjagend nepnieuws. Alles voor de verkoop. Kijkt u eens goed naar de poster:

Door: Foto: Sargasso achtergrond wereldbol
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Gestrekt arm

In het kader van de Afslanktip van de Dag: als u naar de super gaat, kunt u beter een karretje nemen dan een mandje. Tenminste, dat wist het AD ons gisteren in een komkommereditie te vertellen. Enigszins verbazend, want dragen lijkt toch–marginaal–meer energie te kosten dan rollen. Maar het zit anders.

Het heeft allemaal te maken met de houding van de arm. Die is bij het duwen van een wagentje gestrekt en bij het dragen van een mandje gebogen. En nu heeft Bram van den Bergh, psycholoog verbonden aan de Erasmusuniversiteit, ontdekt dat een gebogen arm sneller een beloningsgevoel oproept dan een gestrekte. En daardoor koop je–het staat allemaal als een huis–meer chocola.

De oplettende AD-lezer zal met enige verwarring hebben gekeken naar de foto bij het artikel. Daarop zien we een resoluut eigentijdse vrouw die het mandje in de hand van de, jawel, gestrekte arm draagt. Wie bij zijn volgende bezoek aan de buurtsuper even rondkijkt, zal zien dat veruit de meeste mandjeswinkelaars hun mandje zó dragen. Als ze het al dragen, want de meesten slepen het tegenwoordig achter zich aan, in elk geval bij ’s lands grootste kruidenier, waar het in de schappen vermoedelijk wachten is op de komische DVD met struikelpartijen die zijn opgenomen middels de camera’s in de winkel. Maar dat terzijde.

Bram van den Bergh had misschien beter even in zijn buurtsuper kunnen gaan kijken dan in een prentenboek uit het begin van de vorige eeuw, waarin de dames rond de dorpspomp een babbel maken, elk met heur rieten mandje bevallig aan de onderarm en al dan niet onder het genot van een smakelijk stukje chocola. Is er daar bij de Erasmusuniversiteit nou niemand die wetenschappers in dit soort situaties tegen zichzelf beschermt?

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

In geval van sex hoeft niemand zijn verhaal te checken

700mod6sourceOnline redacteur, het is een kutbaan. Kom je net van de School voor Journalistiek, mag je nieuwsberichtjes doorprikken op de website van de Telegraaf. Liefst een stuk of twintig per dag, en zo spectaculair mogelijk. Sex, of gekke dingetjes. Maakt niet uit waar je het vandaan haalt. En het hoeft ook niet echt waar te zijn.

Het valt te bewonderen dat er redacteuren zijn die daadwerkelijk de krochten van het internet opzoeken, en dan ineens een pareltje vinden. Daar schrijf je dus een stukkie over. Een gegarandeerd hitskanon. En ach kijk, het wordt ook nog gecopypeest door je grootste concurrent. Aardig van ze. En kijk nu eens: Zelfs het fucking ANP neemt het over. Wooehooooo.

Maar stel nou he, wat als -laten we zeggen- een bepaald persoon dit had verzonnen. Dat die persoon – zeg maar he – een grapje met de onlineredacteur wilde uithalen. Zo’n web-blogger of zo. Op Buurtlink hoef je tenslotte niet aan te tonen dat je ook in de Talingstraat woont. En er staat niet bij of je gewoon een fantast bent. Dus iedereen kan zoiets -zeg maar he- verzinnen om die onlineredacteur een poets te bakken. Zou zomaar kunnen toch? Vooral als he-le-maal niemand van hen die dit bericht overschreven (toch minstens drie veel personen) even belt of langsgaat in de Talingstraat. Zodat ze zeker weten dat niet iemand, als het ware, een grapje met ze uithaalt. Ik bedoel maar.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Lezen: Mohammed, door Marcel Hulspas

Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.

Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.