Verpakkingsbelasting. Een belasting op verpakkingen van producten. Een mooie maatregel om fabrikanten te dwingen milieuvriendelijker verpakkingen te gaan produceren. Of toch niet? De fabrikanten berekenen de belasting direct door aan de consument. Want het is natuurlijk veel duurder om het verpakkingsmateriaal aan te passen of milieuvriendelijker te maken. Het gevolg? Uiteindelijk betalen de mensen die het product kopen dus de kosten die eigenlijk voor de fabrikant bedoeld waren, zonder dat de consument kan zien voor welk product hij precies hoeveel meer betaalt. Een belastingmaatregel die de mensen dus raakt waarvoor de regeling niet bedoeld is. En als het geld dan nog voor de volle honderd procent werd besteed aan 'het milieu', dan zou ik daar nog wel vrede mee kunnen hebben. Maar nee. Van de verwachte opbrengst van 240 miljoen gaat slechts 115 miljoen naar het Afvalfonds (ah, toe maar weer een nieuw instituut). Wat gebeurt er met de rest? Dat is gewoon mooi meegenomen, en kan aan andere dingen besteed worden, bijvoorbeeld het begrotingstekort. Wordt het niet weer eens tijd om te gaan kijken welke instituten overbodig zijn in onze democratie, in plaats van de tekorten te financieren met excuus-belastinkjes en extra bureaucratie? Ik stel voor te beginnen met dit kabinet.
Tim Noble en Sue Webster, Dirty White Trash [With Gulls], 1998
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.