Snoeiharde kritiek op Wikileaks en nu eens niet van het Pentagon, nee Reporters without Borders noemt in een open brief aan Wikileaks-voorman Julian Assange de actie om 92 duizend geheime documenten over de oorlog in Afghanistan 'zomaar' het internet op te slingeren uitermate onverantwoordelijk. Reporters without Borders is een organisatie die het opneemt voor journalisten en bloggers die waar ook ter wereld door overheden en machthebbers worden vervolgd, die weten waarover ze praten. Volgens Reporters without Borders brengt Wikileaks niet alleen het leven van de Afghanen die samenwerken met de coalitietroepen in gevaar maar ondermijnt ze ook nog eens de positie van journalisten. Wikileaks ontloopt haar journalistieke verantwoordelijkheid door informatie niet vooraf te filteren/selecteren, maar wenst wel (als een echt journalistiek medium) haar bronnen te kunnen beschermen? Uiteindelijk zullen de onzorgvuldige acties van Wikileaks leiden tot inperking van de vrijheden op het internet en meer tipgevers en journalisten zullen achter tralies belanden zo meent Reporters without Borders. Lees de open brief na de doorklik
Beelden uit Afghanistan die u niet vaak te zien krijgt maar die wel horen bij de regelmatige ‘berichtjes’ over bermbommen en andere Taliban hinderlagen. James Foley, een GlobalPost reporter kwam samen met Amerikaanse soldaten in zo’n hinderlaag terecht (bron: PBS).
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Om de situatie in Afghanistan goed te kunnen begrijpen, moet je weten dat er verschillende oorlogen aan de gang zijn. Daarbij zijn geen van alle nuttig voor wat eigenlijk het belangrijkste zou moeten zijn: Het wederopbouwen van Afghanistan.
Intern wordt de oorlog in Afghanistan gezien als een burgeroorlog tussen verschillende grote groepen en clans. Deze clans bestaan weer uit subclans en hebben ook onderling vaak generaties lange vetes. Het is niet voor niks dat het Nederlandse leger er jaren over gedaan heeft om die organisatiestructuur in Uruzgan te begrijpen. Er zijn wel een aantal hoofdgroepen te zien. De belangrijkste daarvan zijn de Oezbeken, de Tadzjieken, de Hazara?s en de Pashtun. De huidige regering wordt voor het overgrote deel gevormd door de eerste drie (Karzai is overigens een Pashtun, maar wordt eigenlijk amper meer zo gezien. Hij was tenslotte degene onder wiens bevoegdheid de NAVO de macht uit handen van de Pashtun nam).
De oorlog wordt intern dan ook gezien als een opstand van de Pashtun gemeenschap tegen het regime van de drie andere groepen. Even voor de duidelijkheid, de Taliban wordt gevormd uit de verschillende groepen van de Pashtun. De Taliban waren eigenlijk de eerste die de Pashtun echt konden verenigingen. Op die manier konden zij ook ergens in de jaren ?90 het land overnemen, tot ze in 2001 weer werden verjaagd. De Pashtun zitten voor het overgrote deel in het zuiden, voor een deel in het oosten van Afghanistan en deels in West-Pakistan. De medressen (Islamitische scholen) van Pakistan zijn van oudsher een bron geweest van jonge strijders bij de Taliban (Taliban betekent ook zoiets als ?iemand die zoekt naar religieuze kennis?).
Een Republikeins lid van het Amerikaanse Congres zei dat ze wat hem betreft de man die verantwoordelijk was voor het lekken van de 92.000 documenten over de oorlog in Afghanistan, mochten executeren.
Ik was op vakantie toen de Wikileaksbom barstte. Maar ik heb met stijgende verbazing de reacties van zowel de politiek als de pers (mn columnisten) gelezen toen ik terug was. Na een klein beetje aandacht voor het feit dat nu toch wel heel duidelijk gemaakt is dat we in Afghanistan een hopeloze oorlog voeren, ging het verder eigenlijk alleen nog maar over het moreel verwerpelijke gedrag van Wikileaks. Die hadden immers met het lekken van de documenten de levens van veel mensen in Afghanistan in gevaar gebracht.
Slechts af en toe werd dit punt in de totale afweging gegeven.
Want is het immers niet zo dat het lekken van de documenten eigenlijk alleen maar als logisch gevolg kan hebben dat de oorlog daar gestopt moet worden. En dat het eerder stoppen van de oorlog nog veel meer levens spaart van niet alleen de landen die hun handen daar vuil durven te maken, maar ook onder de Afghanen zelf.
En dat je dus bijna moreel verplicht bent om die documenten te lekken of te helpen bij het lekken? Zodat er eindelijk een eerlijke (democratische?) discussie gevoerd kan worden over de zin en onzin? En dat die discussie vooral uit de handen van de militairen getrokken moet worden, omdat die immers alleen maar met een hamer in de hand denken in termen van spijkers en dus helemaal geen belang hebben bij het geven van eerlijke informatie, onder het mom van beschermen van bronnen.
Ergens had ik de hoop dat de pers na het Irak debacle zijn lesje had geleerd en dus in Afghanistan zelf eerder echt was gaan graven. Maar nu een relatieve nieuwkomer nodig is om ons van echte informatie te voorzien en die vervolgens ook nog eens de zwarte piet krijgt toegespeeld, ben ik die hoop weer kwijt.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
‘Basterds’.
Het MuurStraatJoernaal kiest de Afghaanse informanten als argument om Wikileaks’ ‘Afghagate’ te becommentariëren. Beetje raar om precies het bewijzen van het gigantische ‘ongewenste’ geweld tegen burgers te gaan verdedigen met het argument: ‘in gevaar brengen van burgers’.
Het gigantische dossier heeft ondertussen even grote proporties qua meningen aangenomen als er pagina’s zijn, en de consequenties lijken alvast nòg groter. Voor het eerst is een burgerjournalistiek medium er in geslaagd wat reguliere media niet meer kunnen of willen: het publiek informeren, ook als het regeringen niet bevalt. Het heeft een oorlog waarvan iedereen weet hoe absurd hij is in een schrijnend daglicht geplaatst – en van bewijzen voorzien. De pijnlijke rol van Pakistan in dezes is nu in kaart gebracht.
Wellicht heeft men al lang de nodige ‘bekentenissen’ en technieken van de soldaat die gelekt heeft verkregen, maar is het op de hoogste Amerikaanse niveau’s nu hard tegen hard omtrent wat nu te doen. Want deze zaak die alweer de uitzichtloosheid van het conflict illustreert komt sommigen uit de Obmama-administratie goed uit.
GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Vandaag is dat Stefan Vermaat met een stuk over de bejubelde Dutch Approach in Afghanistan.
Nu de Nederlandse missie in deze vorm ten einde komt betekent dat ook het einde van de Dutch approach. Verandert er daarmee iets in Afghanistan? In hoeverre verschilt de aanpak van Nederland met die van andere landen? Kortom, hoe Dutch is de Dutch approach?
Op het eerste gezicht lijkt de Nederlandse benadering helemaal niet zo af te wijken van de buitenlandse. Het waren in eerste instantie de Britten die al in 1950 de noodzaak zagen voor een gecoördineerde aanpak tussen defensie, politie en de civiele macht. Door de focus op civiel-militaire coöperatie (cimic) waren de Britse troepen redelijk succesvol in Malaya, Kenia, Cyprus, Borneo en Oman. Hoewel ook de Britten gedwongen werd hun koloniën te verlaten konden zij, in tegenstelling tot de Nederlanders en de Fransen, de voorwaarden voor hun terugtocht bepalen. Het Nederlandse leger heeft toen bedacht, net als andere landen, dat het wel eens slim kon zijn om die aanpak over te nemen.
Ook het Provinciaal Reconstructie Team (PRT), waar altijd graag over wordt gesproken, is geen Nederlandse uitvinding. Het werd uitgevonden door de Amerikanen in 2001, na de inval in Afghanistan. En hoewel het PRT bedoeld is om de samenwerking tussen militairen en burgers te bevorderen bleven de rollen (zeker bij het opzetten van het eerste PRT tussen 2004 en 2006, in Baghlan in Noord-Afghanistan) nog steeds gescheiden. De commandant van de PRT (een militair) werkte, met zijn politiek adviseur, samen met de provinciale gouverneur. Ondertussen bezochten zogenaamde ?mission teams? delen van de provincie op districtsniveau om lokale ambtenaren en politieagenten te ondersteunen. Maar daarbij had het echte cimic-onderdeel alleen de bevoegdheid over het te onderhouden contact met de opkomende provinciale departementen in de provinciale hoofdstad. Pas recent is het besef gekomen dat cimic meer is dan alleen een ondersteuning voor de militaire missie. Om de werking van het PRT te verbeteren moesten de Nederlanders weer naar de Britten kijken. Het Nederlandse leger miste een civiele component zoals de Britten die hadden, met diplomaten van buitenlandse zaken, specialisten van ontwikkelingssamenwerking en civiele politieadviseurs.
(Bron: T.B. Zaalberg, ?The historical origins of civil-military cooperation?)
Wanneer je kijkt naar de 3D (defense, diplomacy, development) aanpak, verschilt deze in wezen ook niet zoveel van de aanpak van andere landen. Dat onderkent ook generaal Mart de Kruif, de voormalige bevelhebber van de Isaf-troepen in het zuiden van Afghanistan, die aanpak in de zomer nog ?niet uniek? voor de Nederlandse troepen noemde. En Hillary Clinton kan dan wel met zoveel woorden lovend over de Dutch Approach spreken, maar het doel van clinton op dat moment was natuurlijk om de Nederlandse troepenmacht in Afghanistan te laten blijven. Er zijn door verschillende legers verschillende termen genoemd. Er wordt gesproken over de ?comprehensive approach?, ?the integrated approach?, ?whole of government approach? of de ?effects-based approach?. Het doel is uiteindelijk het combineren van actoren uit defensie, de diplomatie, ontwikkelingssamenwerking, zowel vanuit de staat als non-gouvernmentele organisaties. Iedereen kan daar wel een leuke naam omheen verzinnen, maar uiteindelijk komt het neer op hetzelfde.
(Bron: J. van der Graag-Halbertsma, ?Civil-military cooperation from a 3D perspective?)
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
In an email to supporters, Assange said WikiLeaks has the Garani video and “a lot of other material that exposes human rights abuses by the US government”.
WikiLeaks: het behoort tot de heel sommige dingen die de wereld een betere plek maken. Een fascinerende zet op het schaakbord der moraliteit: WikiLeaks gaan nu eerst de pers waarschuwen dat er een mogelijk zwaar beschamende video de wereld ingaat. Uiteraard moeten zij dat doen, en uiteraard heeft het Pentagon het weer over dat rare woord ‘insurgent’ waarmee je alles levend van een ander land kennelijk kan wegvegen, en schermen ze weer met hun ‘national security’ waarmee je blijkbaar altijd wegkomt. Troefkaart!
