Het zal u misschien zijn ontgaan maar al zes dagen woedt er in Afrika een nieuwe mini-oorlog. Sinds afgelopen donderdag neemt het regeringsleger van Guinee-Bissau Zuid-Senegalese rebellen onder vuur. De regering van Senegal vindt de acties van Guinee-Bissau op haar grondgebied wel best omdat ze zelf al jaren met de rebellen in de klinsch ligt. Mouvement des Forces Démocratiques du le Casamance (MFDC) strijdt als sinds 1981 voor afscheiding van de Senegalese provincie Casamance. In deze strijd komen de rebelen ook regelmatig op het grondgebied van Guinee-Bissau alwaar ze dood en verderf zaaien. Voor Guinee-Bissau is nu de maat vol. Fighting between Guinea Bissau troops and Senegalese separatists has forced more than 4,500 people to flee their homes in the past several days (Reliefweb). Het conflict om de provincie Casamance stamt uit de koloniale tijd toen het verzwakte Portugal dit gebied in 1908 moest afstaan aan het machtige Frankrijk. De inwoners van Casamance zijn nooit gelukkig geweest met deze anschluss bij Senegal. Het conflict tussen de MFDC en de Senegalese regering wortelt in de koloniale tijd en heeft ook etnische dimensies. Maar de krachtmeting draait ook om de grote, nog onontgonnen olievelden in de streek. (IPS) Olie...? Zei iemand daar olie ?!
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Op de redactie kregen we zojuist weer een bericht binnen uit Minsk. Rechtstreeks vanaf het Oktoberplein alwaar Democratische Lente nog maar niet wil beginnen maar wel enkele honderden mensen voorzichtig de laatste dictatuur in Europa trotseren kwam een kort verslag en twee fotosets: 1 en 2.
De situatie is op dit moment zeer moeilijk – er zijn circa 15 tenten op het plein, maar de hoeveelheid demonstranten is gedaald van minstens 20.000 op de eerste dag tot 5-7.000 vanavond. De autoriteiten beginnen steeds actiever in te grijpen – 1 van de belangrijkste oppositieleiders Anatolij Lebed’ko, Voorzitter van de Verenigde Democratische Partij, is gearresteerd toen hij eten ging kopen naar de dichstbijzijnde supermarkt.
Politie probeert mensen tegen te houden die voedsel naar het plein smokkelen. Een goede kennis van ons stopte zijn auto bij het plein om een voedselpakket over te handigen aan de demonstranten. Hij was aangehouden door de politie. Aanvankelijk eiste zij een boete, maar na een kort telefonisch overleg met de leiding werd zijn rijbewijs in beslag genomen.
Perspectieven zijn ook niet rooskleurig – protesten lijken veel meer op het begin van de beweging van Mahatma Gandhi (nog ongeveer 10 jaar van vreedzame verzet nodig om iets te bereieken), en niet op de Oranjerevolutie in Kiev. In Kiev groeide aantal demonstranten snel van 5.000 op de eerste dag naar honderden duizenden. In Wit-Rusland gaat dit niet gebeuren. En toch komen mensen naar het plein, vooral omdat zij willen laten zien dat zij niet meer bang zijn. De overheersende emotie is trots.
Gisteravond vond in Wit-Russische hoofdstad Minsk op het Oktoberplein de grootste demonstratie van de afgelopen 10 jaar plaats. Met zo’n tienduizend deelnemers lijkt dit op het eerste gezicht een beperkt protest. Maar wie zich realiseert dat de regime van Lukashenko het telefoonverkeer rondom het plein blokkeerde, websites van de oppositie offline haalde en dat veel oppositieleden momenteel vastzitten begrijpt dat dit een moedig protest was. De vraag die iedereen nu bezighoudt: lukt het de Wit-Russen om volgens het succesvolle recept van de Servische jongerenbeweging Otpor een vreedzame omwenteling te realiseren zoals we die gezien hebben in Oekraïne, Georgië en Libanon? Lees ook: Revolutie Agenda 2005.
Het Otpor-logo werd gisteravond al gesignaleerd op het Oktoberplein. Maar de situatie in Wit-Rusland is wel degelijk anders dan destijds in Oekraïne. Sargasso legt momenteel contact met direct betrokkenen van de oppositie in Wit-Rusland, een van hen verklaarde vanochtend: “In Oekraïne had men een redelijk divers parlement met een heuse oppositie. Plus, het Constitutionele Gerechtshof dat ook bereid was om druk uit te oefenen op de zittende administratie. In Wit-Rusland zijn alle staatsorganen onder controle van de president. In Oekraïne gebruikte Jushchenko het nationalisme van West-Oekraïne om brede massa’s achter zich te krijgen. Hij had ook toegang tot kranten en TV. In Wit-Rusland is dit onmogelijk en voorlopig ondenkbaar. Maar de hoop op democratie en vrijheid blijft”.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
“De nazi-wetgeving en de ideeën van Hitler komen terug in Europa via de Nederlandse euthanasiewetgeving en het debat over hoe zieke kinderen kunnen worden gedood”
De Italiaanse minister Giovanardi vrijdag in een radioprogramma van de RAI.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.