“Succesvolle aanval”op het “Internationale terrorisme”.

“De aanval was een succes. We hebben heel veel mensen gedood. Wie, dat weten we niet“. Ah, juist.

Al sinds 9-11 koesteren de Amerikanen de verdenking dat Al Qaeda haar basis heeft verlegd naar Somalië. Want daar is een nauwelijks of niet functionerende regering: lokale ethnische leiders maken er de dienst uit. Niemand die je lastig valt dus. Toch is dat niet gebeurd: wat ontbrak waren mooie natuurlijke schuilplaatsen en communicatievoorzieningen. Aldus het rapport “Counter-terrorism in Somalia, Losing Hearts and Minds?” van de International Crisis Group, een gerenommeerd instituut op het gebied van internationale veiligheid uit 2004. Wel bestond toen al een kleine Al Qaeda cel in Somalië, die ook mede de aanslagen in Nairobi, Mombasa en Dar-es-Salaam voorbereidde.

In 2003 vermoordde die cel vier buitenlandse hulpverleners. Westerse inlichtingendiensten bouwden daarop hun operaties in Somalië uit. Een aantal ethnische leiders werkten voor de westerse inlichtingendiensten en onderhielden een netwerk van informanten – op eigen kosten, want de inlichtingendiensten betaalden er niet voor.

Somaliers zelf waren nogal cynisch over die pogingen. Ze wilden niet geloven dat zich Al Qaeda aanhangers in hun midden bevonden. Ze geloofden dat het eerder een gevecht was tegen de Islam. Lastig: zonder steun onder de bevolking is elke counter-terroristische operatie gedoemd te mislukken, want inlichtingen vanuit de bevolking zijn van cruciaal belang.
En daarvan maakten Jihadisten en Al Qaeda weer dankbaar gebruik. Ze vermoorden ook gestaag een heel aantal mensen die voor westerse (of Ethiopische) inlichtingendiensten werkten. Daarbij waren de Amerikaanse inlichtingendiensten zo onverstandig om gebruik te maken van voormalige ‘warlords‘, die zo weer aan macht en invloed wonnen. Dat zette de veiligheidsituatie onder druk. Toen de Islamitische rechtbanken de zaak overnamen en de warlords weer terugdrongen, waren veel Somaliërs ze daar dankbaar voor omdat de stabiliteit tenminste weer hersteld werd.

Intussen stelden de Amerikanen dat de Unie van Islamitische Rechtbanken sterke banden had met Al Qaeda. Dat valt te betwijfelen. Enkele mensen die actief waren in de oude Al Qaeda cel waren ook actief in de Unie, maar de Unie was zeker geen voortzetting van Al Qaeda.

Het ingrijpen van Ethiopië (stilletjes gesteund door de VS) was een kwestie van tijd. Wat mij nu zo verbaast, is dat de Amerikanen nu toch zelf zijn overgegaan tot bombarderen. Kranten bauwen intussen kritiekloos na dat het hier een aanval op Al Qaeda betreft. Bij de bombardementen zijn zeker dertig mensen omgekomen en het is zeer twijfelachtig of dit nu allemaal Al Qaeda boeven zijn. Er waren Ethiopische en Somalische troepen in de buurt; die hadden mensen toch op kunnen pakken. Dat had onschuldige slachtoffers kunnen schelen.
Bovendien zetten de bombardementen kwaad bloed. Ze verzwakken de positie van de toch al machteloze overgangsregering. Die wordt -niet ten onrechte- gezien als een pion van de gehate Ethiopiërs en de nog meer gehate Amerikanen.

Kortom, de bombardementen zijn bepaald geen bijdrage aan de stabiliteit in het land. Maar ja, wat kan dat die Amerikanen schelen – als ze maar kunnen doen alsof ze weer een overwinning hebben geboekt in de war on terror.