Vandaag 4 mei de dag van de dodenherdenking, acht uur ‘s avonds , een moment om stil te zijn. Van kinds af ben ik er mee opgegroeid. Geleidelijk leren beseffen van het waarom en waarvoor van die stilte. Nieuwslezer Philip Freriks sprak eens in een tv-spot over die stilte als een moment van beklemming. Zeker: omdat de dood in die twee minuten zo dichtbij komt. Maar het vormt ook een tastbaar moment van collectief besef van de waarde van leven en het belang om de menselijke waardigheid nooit uit het oog te verliezen. Het respect voor het leven dat niet alleen die miljoenen slachtoffers van 40- 45, maar ook die daarna slachtoffer werden van genocide en oorlogsgeweld, blijven verdienen. Daarover gaat dit gedicht: over die twee minuten stilte, overdenkend en doodstil.
Om nog even voort te borduren op gisteren: u kunt nu beoordelen of hier ge- of misbruik wordt gemaakt van de poëzie van M. Vasalis. Twee versies van het gedicht ‘Als daar muziek voor is’ (teskt onder het tweede filmpje).
Het eerste: een uitvoering van tenor Gijs Meeusen, begeleid door een strijkkwartet.
Het tweede (na de ‘lees verder’)
Een uitvoering van het het Noordpool Orkest en zangeres Janne Schra, die u gister al hebt gehoord in Zachter.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
OPINIE - Wat de Nederlandse televisie nodig heeft, is een praatprogramma waarin het politieke spel geanalyseerd wordt – een soort Studio Voetbal voor het Binnenhof.
Ik kijk zelden televisie. Toch is er één programma dat ik de laatste tijd graag kijk, en dat is Studio Voetbal.
Goed, het gestook van Jan Mulder wil nog wel eens tot een hanengevecht leiden – wat Jack van Gelder dan een paar minuten laat razen voordat hij het welletjes vindt – maar buiten die momenten is het een heel fijn programma. De sfeer is nuchter, ontspannen, beschouwend. De gasten laten elkaar uitpraten, en zijn het vaak met elkaar eens. Er valt zelfs wel eens een stilte; kom daar maar eens om bij De Wereld Draait Door. Het zette me aan het denken: waar komt dat fijne ontspannen sfeertje vandaan? Wat heeft Studio Voetbal dat DWDD, wijlen Pauw & Witteman, en al die andere praatprogramma’s op de Nederlandse tv niet hebben?
En toen opeens had ik het: niemand zit daar aan tafel om iets van zichzelf te pluggen. Actualiteitswaarde
Bij de meeste praatprogramma’s worden gasten vooral uitgezocht op “actualiteitswaarde”. Oftewel: of ze recent iets interessants gedaan hebben. Dat klinkt als een goed principe, maar het gevolg is dat bijna iedereen naar de studio komt met een Ding. Dat kan een boek, een cd of een voorstelling zijn, of iets geks dat ze in andere media hebben gezegd. Als er een politicus aan tafel zit, is diens partij het Ding (en, zeker bij minder prominente Kamerleden, vooral die politicus zelf).
ACHTERGROND - Als Joni Ernst wint in Iowa, dan kunnen de Democraten de Senaat op hun buik schrijven, aldus Harry Reid. De Democratische fractieleider in de Senaat windt er geen doekjes om, en de voortekenen zijn ongunstig. Bruce Braley, de Democratische Senaatskandidaat, heeft in de peilingen een kleine, maar constante achterstand op Joni Ernst. In de uitslagen van de early voters gaat het gelijk op. Ook dat is een slecht teken, omdat de kiezers die voor election day stemmen doorgaans vaker Democraat zijn. De Republikeinen gaan er van dan ook vanuit dat ze de staat winnen en houden Ernst waar mogelijk buiten schot.
Swing state
Iowa is een echte swing state. Dertig procent van de geregistreerde kiezers is Democraat, dertig procent is Republikein; veertig procent heeft geen geregistreerde partijvoorkeur. Obama won er de laatste twee verkiezingen, maar in 2004 versloeg Bush er Kerry. Van de vier Iowans in het Huis van Afgevaardigden zijn er twee Republikein en twee Democraat: de huidige Senaatskandidaat Bruce Braley is één van hen. De zittende Senator uit Iowa is Chuck Grassley, een conservatieve Republikein, terwijl de nu vertrekkende Tom Harkin een liberale Democraat is. Er is geen staat waar kiezers zo weinig gebonden zijn als in Iowa.
Obamacare
Joni Ernst — ‘moeder, militair en onafhankelijk leider’ — voerde de campagne volgens het standaardrecept van de Republikeinen: uitbuiten van de impopulariteit van Obama. Ze richt zich vooral tegen de gehate Obamacare: in een van haar campagnespotjes schiet ze op de schietbaan de Affordable Care Act aan flarden. Braley greep dat direct aan om zijn pleidooi voor wapenwetgeving kracht bij te zetten, maar dat is geen belangrijk thema in Iowa. De economie wel. Het gaat in Iowa relatief goed, en Ernst heeft een goed track record op het gebied van belastingverlagingen. De Republikeinen wrijven Braley uiteraard de slechte prestaties van Obama aan.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Reinout Douma, componist en dirigent van het Noordpool Orkest en zangeres Janne Schra schreven muziek bij gedichten van M. Vasalis. Uitgebracht in 2017. De tekst leek me wel toepasselijk bij de reuring na de verkiezingen van 20 maart (tekst na de break onder het filmpje).
Zachter
Het strand is wel mijn vaderland, de zee synchroniseert nog monotoon stromen van tegenstrijdigheden. Toch droom ik soms, dat er een hoge boom zou staan waaronder ik mij neer kon leggen, een boom, die breed geloverd in terrassen van takken vogels bergen zou. Vogels, die zingen een voor een, niet tegelijk, en luistrend naar elkaar. Soms droom ik dat: wanneer ik bang ben voor de nimmer bange meeuwen die vrij zijn, maar nooit blij en die niet zingen, maar òf zwijgen òf schreeuwen.
OPINIE - Tamelijk onthutsende televisie, vrijdagavond: de eerste aflevering van de nieuwe reality-serie ‘Typisch Nederlands’. Als dit ‘sociaal experiment’ doet wat het belooft, de Nederlandse multiculturele samenleving nabootsen op microniveau, dan kunnen we onze borst natmaken.
Voor wie het nog niet kent: acht deelnemers met uiteenlopende culturele en religieuze achtergronden leven een poos samen in een huis. Met de nodige scepsis zag ik het tegemoet, deze multiculti-variant op Big Brother. Maar het blijkt fascinerende tv.
Helaas wel om de verkeerde redenen. Aan het einde van de eerste aflevering constateert de voice over dat het ‘op deze eerste dag toch wel heel veel over de islam ging’. En al die keren – mijn constatering – louter negatief.
Deelnemer Hassan, Marokkaan, gekleed in djellaba, presteert het om binnen één dag zo’n beetje iedereen, de kijker incluis, tegen zich in het harnas te jagen.
Hassan wil niet dat er biertjes op tafel staan. Of de andere deelnemers uit respect voor hem de drank in zijn bijzijn dus maar achterwege willen laten.
Hassan heeft homo’s (deelnemer Tim is homo) ‘liever niet in zijn buurt’. En hij ‘hoeft er toch geen vrienden mee te zijn?’. Homoseksualiteit is verkeerd ‘omdat je er ziek van wordt’.
OPINIE - We beginnen in Nederland toch een beetje door te slaan in onze aan iedereen opgelegde tolerantie. Er ontstaat een mooie paradox: Gij zult tolereren! Nog even en we pleiten voor Gedachtenpolitie.
Aanleiding voor deze oprisping? De categorale verkettering van de gelovige politieman in Groningen die dit weekend twitterde dat hij de Gay Pride in Amsterdam maar ‘goor’ vond. De politieman (rechercheur, geen wijkagent) die dit rondtoeterde, is stevig aan de schandpaal genageld.
Soortgelijk: de rel rond de Marokkaanse welzijnswerkster Mouna Jabrane die problemen had met de Marokkaanse boot tijdens de Gay Parade. Ik ben het er niet mee eens dat de politieman en de welzijnswerkster aangepakt worden vanwege hun uitlatingen.
Even geen misverstand hè: de uitlatingen zelf onderschrijf ik niet. In de verste verte niet. Maar ik vind wèl dat beiden deze mening mogen hebben èn verkondigen. Hetzelfde geldt voor ieder ander die een – volgens de goegemeente – ‘foute’ mening heeft, of het nu homo’s betreft, of moslims of joden of het Koninklijk Huis of Zwarte Piet of wat dan ook.
De ruimte om ‘onwelgevallige’ meningen te verkondigen neemt steeds verder af. Om bij de homo’s te blijven: je móet tegenwoordig homo’s normaal vinden, je màg er geen problemen mee hebben. Wie die problemen toch heeft, wordt neergesabeld, virtueel afgeknald.
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
OPINIE - VNO-NCW brengt 7,5 miljoen euro bij elkaar om vijf consulaten te redden. Dat is immers in het belang van het bedrijfsleven. ‘Als reddende engel in de dop kwam Bernard Wientjes gisteren naar de Tweede Kamer,’opende het artikel in Trouw afgelopen dinsdag (8 oktober 2013). Juist in crisistijd hebben diplomatieke netwerken groot nut voor het aanwakkeren van buitenlandse handel, zeker voor grote bedrijven. Dat begrijp ik. Maar mijn nekhaar komt er toch van overeind.
Waarom dat bedrag niet gewoon via belastingheffing kan worden geïnd, is me een raadsel. Als de Nederlandse samenleving, casu quo het Nederlandse grootbedrijf, een klinkklaar belang heeft in het overeind houden van de internationale representatie, dan is het toch legitiem om daar een bijdrage voor te vragen? De overheid is er om dit soort dingen te regelen, en brengt burger en bedrijf de kosten van deze dienstverlening in rekening. Ze houdt daarbij in beginsel de blinddoek om: de belastingcenten gaan in de grote pot en vinden zonder schenkersinformatie hun bestemming. Dat is wel zo fijn, die neutraliteit.
De wereld anno 2013 blijkt anders. Wientjes heeft zichzelf op het schild gehesen om de missieposten te redden. Hij wordt daarbij toegejuicht door PvdA en VVD. Volgens VVD-Kamerlid Han ten Broeke is het een goed idee als bedrijven een consulaat sponsoren, zoals nu al bij feestdagen gebeurt. Of de diplomatenpost betaalde marktscans te laten uitvoeren om zakenkansen te zoeken en contacten te leggen. Ten Broeke ziet op die manier ‘legio mogelijkheden om geld uit de markt te halen.’
Volgens Obama heeft de interventie in Libië een bloedbad voorkomen. Obama kan fantastisch spreken. Hij maakte van het bloedbad dat nooit heeft plaatsgevonden een vol-zintuigelijke ervaring. Je rook de lijkengeur. Je zag het rode bloed. Je hoorde het gegil. Je voelde het schaamrood op je kaken van deze barbaarse gruweldaad. Historici noemen dit ‘what if’ geschiedschrijving. Wat als Hitler in de jaren dertig was omgekomen, had WO II dan ooit plaatsgevonden? Gezellige kroegpraat, meer niet. Laat ik eens een andere hypothese opgooien. Even waardevol als Obama’s bakerpraatje. De troepen zouden Bhengazi veroveren, enkele leiders van de opstand opknopen en de rest van de bevolking met rust laten. Waarom? Laatste les van oorlogsvoering: overwinnaars gedragen zich. De sluwe woestijnvos is niet voor niets al 42 jaar aan de macht. Als hij een bloedbad had veroorzaakt, had hij zijn eigen doodvonnis getekend.
Gedane zaken nemen geen keer. We zitten in Libië. De oorlog duurt voort en de NAVO is het oneens over een exitstrategie. Amerika en Frankrijk willen de opstandelingen bewapenen. Dat kan, maar het aantal doden zal toenemen. Op dezelfde voet doorgaan? Dat kan niet. De grote doelen zijn bijna op. Dan blijven de kleine doelen –soldaten, tanks- over. Die hebben de neiging in de stad te zitten, met veel kans op extra burgerdoden. Wat dan wel? Als het de NAVO werkelijk om de Libische burgers ging *kuch* dan zouden ze direct aansturen op een staakt-het-vuren. Een Turkse of Duitse bemiddelaar sturen bijvoorbeeld. Maar het gaat niet om de Libische burgers. Het gaat om prestige, om grondstoffen en om macht.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
Linkse Bert en rechtse Ernie hebben ruzie. Bert kijkt boos. Ernie lacht. “Waarom lach je, Ernie?” “Lachen is gezond! Vroem, vrrrrrrroem!” Ernie pakt zijn autootjes en scheurt vlak langs Bert. Bert kijkt nu nog bozer. Bert houdt niet van auto’s. Auto’s maken herrie. De vader van Ernie lijkt op hem. Hij kijkt ook altijd blij. Ernie’s vader heet Charlie Aptroot. Wat een gekke naam, hè? Ernie en Charlie lachen er vaak om. Gewoon, want lachen is leuk! Ook Charlie houdt van auto’s. Jullie vinden auto’s toch ook leuk? Dankzij Charlie mag je nu overal 130 rijden. Dat is hard, joh! Eigenlijk is het maar op 1 weg in Nederland waar je 130 mag, maar volgens Charlie is dat links gezeur. Ernie lacht maar weer en roept: “Vroem, vroem” Lachen jullie ook mee met Ernie en zijn maffe vader?
Bert loopt boos naar zijn vader. De vader van Bert is Harry van Bommel. Harry lacht nooit, want hij is links. Linkse mensen lachen nooit. Harry en de kleine Bert maken zich zorgen. Door alle auto’s wordt het steeds warmer in Sesamstraat. Raar, hè? Bert en zijn pa kijken sip. Eigenlijk vinden ze het wel fijn om een beetje boos te zijn. Dat komt, omdat zij de enige in Sesamstraat zijn met een tuin vol pompoenen. Pompoen is een groente. Die lust Ernie niet. Bert ook niet, maar hij eet ze toch. Volgens Harry is ongebreideld consumentisme er de oorzaak van dat moeder aarde zich zal wreken op alles wat rechts is. Dat snapt Bert niet. Hij snapt wel dat Ernie snel geen eten meer heeft en hij wel. Net goed! Dan zal Ernie ook niet meer zo stom kunnen lachen. Bert kijkt nog steeds sip, maar hij voelt zich nu al wel een beetje beter.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.