serie

Vaste Gasten

Net als je even inkakt, prikken onze Vaste Gasten je weer wakker met hun scherpe pen.


Foto: daisy.images (cc)

Geen bal op TV | De Grens

COLUMN - De Grens is het beste televisieprogramma in tijden. En presentator Tommy Wieringa is een revelatie. Zo. Weet u dat ook weer.

Op 11 september 2001 heb ik de hele avond als gehypnotiseerd gekeken naar twee torens die in elkaar stortten. Keer op keer stonden ze brandend overeind en keer op keer zegen ze ineen. Kelly die van de 15-meter-schans sprong, had hetzelfde effect op me. Murw ging ik naar bed. Hoe moest het ooit nog goed komen met de wereld? Hoe konden we hier ooit bovenop komen? 

Gelukkig was daar twee dagen later Tommy Wieringa die langs de grenspaaltjes liep waarmee Drenthe van Duitsland wordt gescheiden. Reeds na de eerste woorden van de eerste zin die Wieringa met bedaarde stem sprak, wist ik weer waar het in het leven om te doen was. Om de verhalen. Kleine verhalen, grote verhalen, verhalen die ons vertellen wat de mens de mens maakt. Tommy Wierenga liep door het bos. Hij was in Duitsland. Er stond een zendmast. Volwassen mannen zaten daar stiekem plaatjes de ether in te slingeren terwijl ze bezopen werden. De Drenthenaren waren dorstig, dat had hij al verteld. En dat bleek nu ook. Bijzonder dorstig. Tommy Wierenga ging verder en sprak een oude man die jongen was geweest en als jongen de lijken van Russische krijgsgevangen had vervoerd vanuit het vergeten Duitse krijgsgevangenkamp Wesuwe naar de massagraven. Hij kwam er nog dagelijks. Om samen met zijn jongens te zijn. Het liefst had hij er een tentje neergezet, maar dat mocht niet van zijn vrouw.

Foto: daisy.images (cc)

Volentekriebels | Hulde aan de vergeetcultuur

COLUMN - Vergeven is uit, maar vergeten doen we aan de lopende band. Dat heeft zo zijn voordelen.

In de schaduw van de stapel paardenvleesaffaires voltrok zich recent een voedselschandaal dat grotendeels onopgemerkt is gebleven. Milka, fabrikant van een chocola-achtige substantie die, anders dan de naam (Milch-Kakao) doet vermoeden vooral uit suiker bestaat, introduceerde een nieuwe chocoladereep: Milka Tuc. Het is het slechtste idee sinds de dag dat Britney Spears besloot te gaan acteren.

De chocolade van Milka is zo zoet dat enkel kinderen en menstruerende vrouwen ervan kunnen genieten. Tucjes zijn zoute crackers die alleen lekker zijn als je heel dronken bent en zelfs dan eigenlijk niet. Het combineren van die twee is net zo achterlijk als koffie met gebakken uitjes. Zo smaakt het ook ongeveer.

Milka Tuc is derhalve gedoemd te mislukken. Dat moeten ze bij Milka stiekem al geweten hebben. De vormgever, of hoe heet zo iemand bij chocola, heeft de crackertjes ongeïnspireerd in de reep geduwd en wel zo slecht dat de meesten eraf vallen als je de verpakking opent. Ook de marketingjongen heeft zich er met een jantje-van-leiden van afgemaakt. Na zijn eerste reactie nam hij niet de moeite om verder na te denken over een goede slogan en nu hangt het land vol posters met de tekst ‘huh?’

Foto: daisy.images (cc)

Politiek Kwartier | Een neoliberale planeconomie

Vandaag verwondert Klokwerk zich erover hoe liberaal beleid kan leiden tot communistische praktijken.

Wie bijstand ontvangt, mag daar best wat voor terugdoen. Kinderopvang is goed, zodat mensen economisch zelfstandig kunnen worden.

Twee politieke dogma’s die tot rare praktijken leiden. Want wie de regelingen voor kinderopvang en de bijstand naast elkaar legt en een beetje gaat rekenen komt op rare uitkomsten.

Stel, een alleenstaande moeder met één kind maakt gebruik van de kinderopvang. Het is crisis, zij verliest haar baan en belandt in de bijstand. Thuis beslist zij dat zij het makkelijkst kan bezuinigen op de opvang.

Dit kost weer werkgelegenheid. Laten we zeggen dat dit ook bij de kinderopvang een baan scheelt. Gezien een maand kinderopvang al snel een netto modaal inkomen kost is dat goed mogelijk.

Een mogelijke oplossing voor dit economisch probleem is het volgende: de moeder gaat werken bij de kinderopvang. Dan betaalt ze dus eigenlijk haar eigen baan

Dit lijkt een beetje vreemd, maar het is mogelijk, want werkende mensen kunnen kinderopvangtoeslag krijgen, en die kan bij één kind al oplopen tot ruim 1300 euro netto per maand.

Het vervelende van deze banenmachine is echter dat onze dame dan 400 euro meer gemeenschapsgeld kost dan de totale bijstand waar ze als alleenstaande ouder recht op zou hebben.

Foto: daisy.images (cc)

#Dezeweek | Cursus twittergrapjes deel 1: Paardenvlees

COLUMN - Iedereen kan grappig zijn, als je maar weet hoe. Peter Buurman geeft een kleine cursus met betrekking tot Twitterhumor.

Twitter zit vol grapjurken. Opvallend, want in de openbare ruimte krijg ik al doodverwensingen naar mijn hoofd geslingerd als ik mijn hand vergeet uit te steken op de fiets. Op het web blijkt men echter in staat overal met een malle kwinkslag, knipoog en korrel zout op te reageren. Zijn nu heel veel mensen stiekem grappig, of kan iedereen grappig zijn? Ik denk dat ik het antwoord gevonden heb.

Grapjes maken is een doodserieuze zaak, je zult er het één en ander aan werk voor moeten verrichten. In het geval van Twittergrollen is het een kwestie van herkennen van sjablonen, om die vervolgens zelf naar hartenlust in te vullen. Waarschijnlijk ben ik nu te abstract, dus laat het me aan de hand van een recente gebeurtenis uitleggen.

Het lijkt de laatste tijd wel een rage om in van alles paardenvlees aan te treffen. Verrassend slachtoffer uit de reeks: de gehaktballetjes van de IKEA. Niet geheel verwonderlijk dus dat er al gauw grappen werden gemaakt over waar het vlees zich dan nog meer in zou bevinden. Het sjabloon:

Foto: daisy.images (cc)

Afschrijvingen | Alleenstaanden aller landen, verenigt U!

COLUMN - Singles schijnen ons uit de crisis te kunnen ‘daten’, aldus datingsite Lexa.nl. Echt overtuigd worden we niet. Integendeel. 

‘Nederlandse singles stimuleren economie,’ blijkt uit onderzoek van datingsite Lexa.nl. Singles gaan namelijk op dates en dat is goed nieuws voor cafés, restaurants, bioscopen, maar ook voor kappers, beautysalons, kledingwinkels en parfumproducenten. Nederlandse singles geven per jaar maar liefst 223 euro uit aan afspraakjes, en meer dan de helft past dit afspraakjesuitgavenpatroon niet aan de crisis aan, want crisis of geen crisis, ‘de behoefte aan intimiteit’ blijft, aldus een deskundige. Eindelijk eerherstel voor de van oudsher genegeerde alleenstaande, want als je goed bent voor de economie, dan hoor je er pas echt bij, toch?

Maar de conclusie van dit onderzoek klopt niet. Ten eerste beslaat 223 euro maal 2.6 miljoen alleenstaanden – 580 miljoen euro – ongeveer één promille van ons gezamenlijke inkomen. Als dat ‘stimuleren’ is, wens ik de dames en heren van Lexa veel succes op hun dates. En ten tweede is de vergelijking met niet-alleenstaanden helemaal niet gemaakt. En dat zou ik als Lexa ook niet gedaan hebben, want alleenstaanden leggen het af, met name tegen gehuwden.

Uit Amerikaans onderzoek van het Marriage & Religion Research Institute blijkt dat gehuwden meer inkomen hebben en meer vermogen opbouwen dan samenwonenden of alleenstaanden. Jonge getrouwden mannen schijnen tot 30 procent meer te verdienen dan hun alleenstaande leeftijdsgenoten – de zogenaamde ‘huwelijksbonus’ (marriage premium). Als dat voor Nederland zou gelden, spreek je van 1.7 miljoen getrouwde mannen die 8000 euro per jaar meer verdienen, wat met 13.6 miljard euro toch wel zoden aan de dijk zet. Dat geld kan fijn besteed worden aan verzekeringen, het huis, of, als er kinderen in het spel zijn, aan speelgoed of kinderopvang. Ook mooi: kinderen van gehuwden hebben een grotere opwaartse economische mobiliteit.

Foto: daisy.images (cc)

Geen Bal op TV | Vliegende Hollanders

COLUMN - In Vliegende Hollanders: Sterren van de Schans stort het soort Bekende Nederlanders dat toch niets te verliezen heeft zich van de skischans af in de hoop op wat extra marktwaarde in het schnabbelcircuit. Presentator Gerard Joling kan z’n lul niet op. Ik bedoel lol.

Van bovenaf werd mij de wijze raad gegeven op de televee ook eens kijkje buiten de eigen parochie te nemen. Leuk natuurlijk, al die fijne programmaatjes van de Staats TV, maar het Nederlandse medialandschap heeft meer te bieden dan Tegenlicht. Vliegende Hollanders bijvoorbeeld. 

Ergens las ik dat Carlo Boszhard SBS6 had aangeraden om zich niet chiquer voor te doen dan ze zijn en om voor hun programma’s vooral flink te blijven vissen in de poel met Bekende Nederlanders van de B-, C- en vooral D-garnituur. Het soort Bekende Nederlanders dat bekend is omdat ze ooit de plee van Big Brother hebben ondergekotst, Call TV hebben gepresenteerd of in de eerste ronde van Idols door Gordon zijn afgezeken. Vandaar dus dat ik good ol’ Kelly zich in een glimmend skischanspakje zag hijsen om vooral heel demonstratief niet te gaan oefenen maar champoepel te gaan drinken, tot grote ergernis van haar Duitse skischansleermeester en tot grote hilariteit van Gerard Joling.

Foto: daisy.images (cc)

Volentekriebels | Genaaid door Suske en Wiske

COLUMN - Willy Vandersteen was een man met een geheim. De onthulling daarvan zette het leven van Johnny Volente op zijn kop.

Op 15 februari jongstleden zou Willy Vandersteen honderd jaar oud zijn geworden, ware het niet dat hij al ruim twee decennia dood is. Zijn honderdste geboortedag ging vrijwel onopgemerkt voorbij. Het is tekenend voor de populariteit van zijn geesteskinderen Suske en Wiske. Vijftien jaar geleden werden er drie keer zoveel albums verkocht als nu. Daar kunnen die lieve Suske en Wiske weinig aan doen. De hele stripwereld wordt geconfronteerd met sterk dalende verkoopcijfers. De jeugd van tegenwoordig leest vrijwel geen stripboeken meer.

In mijn tijd, eind jaren tachtig, was dat wel anders. Strips waren een rage. Op de radio spraken wijze oude mensen hun afkeur daarvan uit en bij de plaatselijke bibliotheek mocht je slechts twee stripboeken per keer lenen en dan alleen als je minimaal twee echte boeken op de leen toenam. Er hing een taboe rond strips en dat maakte het spannend. Ik verslond ze en waande me een vrijheidsstrijder. De grote mensenwereld was de vijand, het stripboek mijn AK-47.

Ik was aanvankelijk vooral fan van Asterix, maar Suske en Wiske won naderhand terrein. Er verschenen namelijk vier nieuwe albums per jaar, terwijl Asterix slechts één keer per vier jaar uitkwam. Bovendien was Suske en Wiske de helft goedkoper. Het maakte de strip extra ordinair en smakeloos, als een slap aftreksel van surrogaatkoffie. Ik las trash, dus ik bestond.

Foto: daisy.images (cc)

Politiek Kwartier | Romantisch geouwehoer over prostitutie

COLUMN - Deze week pleit Klokwerk ervoor om tijdens het debat over prostitutie de ogen wijd open te houden, en vooral niet te romantisch te worden.

Myrthe Hilkens gaat naar Zweden. Het PvdA-kamerlid voelt zich verantwoordelijk voor het lot van prostituees en wil graag weten of het Zweedse verbod op hoerenlopen ook iets is voor Nederland. Onze legalisering van prostitutie is naïef geweest, meent ze. Ze stelt dat 50 tot 80 procent van de Nederlandse hoeren niet vrijwillig werkt.

Die cijfers zijn helaas niet te onderbouwen. Betrouwbaar onderzoek is er niet, en professionele schattingen naar het aantal prostituees dat  onvrijwillig werkt lopen uiteen van acht tot negentig procent. Maar dat doet er niet toe. Ook als “slechts” acht procent van de veile deernen slachtoffer is van intimidatie of erger dan blijft dat een grof schandaal.

In Zweden pakt men het anders aan. Met de invoering van het verbod op hoerenlopen is een speciale hoerenloperspolitie ingezet. Dat is een soort caviapolitie, maar dan anders. Veel boetes worden er niet uitgedeeld, maar een positief effect is dat de veroordeling van de hoerenloper kan dienen als bewijsmateriaal tegen pooiers en mensenhandelaren.

Verdwijnen doet de prostitutie daarmee echter allerminst, en over de verdere effecten van dit beleid zijn ontstellend weinig cijfers bekend.

Foto: daisy.images (cc)

#Dezeweek | Alternatieve Oscarnominaties

COLUMN - De grote winnaar van de Oscars staat elk jaar zo’n beetje vast. Jammer, maar misschien kan daar met alternatieve nominaties verandering in gebracht worden.

Zondagnacht worden voor de 85e keer de Oscars uitgereikt. En voor de 85e keer (denk ik hoor, was er niet altijd bij), staat de grote winnaar eigenlijk al vast. Vorig jaar was het The Artist, dit jaar zal het, niet volledig zonder de hulp van flapuit Paul Verhoeven, Michael Haneke’s bejaardendrama Amour worden. Ik vind het jammer dat het al zo goed als vaststaat en misschien ben ik een beetje laat, maar ik zou daarom graag nog wat nominaties aan de lijst toevoegen.

Jelle Brandt Corstius voor beste mannelijke hoofdrol. Deze op het eerste gezicht wellicht brave knaap laat zien wel degelijk een wild side te hebben en veroverde daarmee de afgelopen tijd mijn hart. Als verlegen Ruslandkennertje zaagt hij plots brutaal aan de stoelpoten van de Richard Leeuwenharts van deze tijd. Hij toonde me dat het eigenlijk heel maf is om als directeur een bonus van twee miljoen te krijgen, voor een daad die het faillissement van zijn bedrijf betekent. Ik heb bijvoorbeeld nog nooit een tien gekregen als ik enkel een piemel op mijn tentamenblad tekende.

Foto: daisy.images (cc)

Afschrijvingen | Federer’s voorrijkosten

Vorige week woensdag zag ik op het ABN AMRO-tennistoernooi voor het eerst Roger Federer in actie. Hij versloeg de Sloveen Grega Zemlja gemakkelijk in twee sets. De wedstrijd duurde nog geen uur. In het interview vlak na de wedstrijd was Federer voorkomend als altijd. Hij vond het geweldig om weer terug te zijn in Rotterdam, waar hij zich altijd meteen thuis voelt door de fans, de sfeer in het Ahoy-stadion, de bijzonder samenwerking met de sponsor, en natuurlijk de uitstekende organisatie van zijn goede vriend Richard Krajicek. Voor Federer is het echt één van de ‘speciale toernooien’ waar het altijd ‘aantrekkelijk’ is om te spelen.

Dit weekend kwam ik er (pas) achter dat het Federer 1 miljoen euro aan startgeld had bedongen. Het zou een gat in de begroting hebben geslagen, en ABN AMRO – nog steeds een staatsbank – en Ahoy zouden hun reserves hebben moeten aanspreken. Het zal Krajicek ook de nodige nachtrust hebben gekost. Maar voor minder zou Federer niet komen. Met terugwerkende kracht verloren Federers woorden hun warmte. Zo ‘speciaal’ zijn wij als fan, toernooidirecteur en vriend, of sponsor dus niet.

Je kunt zeggen, zoals het AD deed: Federer doet het niet voor het geld, want zo’n bedrag kan hij namelijk overal krijgen. Het feit dat hij voor ABM AMRO kiest, zegt dus iets over de band die hij met het toernooi heeft. Maar dat is een drogreden: Federer hoeft helemaal geen startgeld te vragen, en kan ‘gewoon’ komen tennissen. De winnaar krijgt 310.000 euro, dus het is niet alsof je het pro deo doet.

Foto: daisy.images (cc)

Geen bal op tv | 24 uur met… Katja Schuurman

COLUMN - In 24 uur met… Katja Schuurman krijgen wij een Katja Schuurman te zien zoals Katja Schuurman zelf denkt dat Katja Schuurman hoort te zijn.

Wilfried de Jong is een goed interviewer. Oprecht geïnteresseerd, goed geïnformeerd, hij luistert echt, heeft het vermogen verrassende vragen te stellen en is nooit te beroerd om zich kwetsbaar op te stellen. Toch weet hij met zijn programma ’24 uur met…’ zelden écht te boeien. Van alle afleveringen die ik gezien heb, is eigenlijk alleen de uitzending met de kunstenaarszusjes L.A. Raeven mij bijgebleven. O, en Pierre Bokma was ook wel goed. En Jack Wouterse. Die leken beiden te hebben besloten om volledig met de billen bloot te gaan. Als je met die houding naar binnen stapt, dan zorgt Wilfried de Jong wel dat je excelleert. Anders niet en kabbelt het voort. Hij zal het niet uit je trekken. Daarvoor is hij, vermoed ik, te aardig.

Afgelopen vrijdag zat De Jong 24 uur opgescheept met Katja Schuurman. Het was gezellig, de twee konden het goed met elkaar vinden. Misschien had Schuurman zich ook wel voorgenomen om met de billen bloot te gaan. Ze vertelde over haar dwangneuroses. Dat bijvoorbeeld, als iemand zegt in 1954 te zijn geboren, zij de rest van de dag verschillende manieren zit te bedenken om uit te rekenen hoe oud hij of zij nu is. ‘Daar slik ik nu wat voor,’ zei ze. Heel even schoot er door me heen dat ze zich die neurose had aangemeten om wat interessanter over te komen, maar ze leek me niet het type om lichtzinnig met dat soort zaken om te springen.

Foto: daisy.images (cc)

Volentekriebels | Ushi

COLUMN - De nieuwe film met Wendy van Dijk in de hoofdrol als de Japanse Ushi, is misschien racistisch. Maar hij is sowieso reteslecht.

In de nrc.next van afgelopen vrijdag schrijft Anastasia Hacopian over Ushi Hirosaki, het grappig bedoelde Japanse typetje van Wendy van Dijk. Hacopian noemt Ushi ‘een racistische karikatuur’ en vergelijkt haar met Zwarte Piet. Ze windt zich erover op dat Nederland massaal zwijgt in de zaak Ushi.

Ik wil de racismediscussie hier niet aanzwengelen – ik sta er zelf vrij blanco in – maar ik snap heel goed dat niemand zich druk maakt over het racistische karakter van Ushi. Ushi is namelijk om te beginnen strontirritant, daarna tenenkrommend slecht en bovenal, pardon my Japanese, superkut. Racistisch haalt de top-tien niet eens.

Wendy van Dijk introduceerde Ushi Hirosaki al in 1999, maar omdat regisseur annex scenarioschrijver Paul Ruven er nu een film over gemaakt heeft, is Ushi weer hot news. Het gedrocht heet Ushi must marry en het is het ergste wat Nederland is overkomen sinds Het bombardement, de vorige film van Ruven met godbetert Jantje Smit in de hoofdrol. Misschien is Ushi must marry zelfs wel slechter dan Het bombardement. Ik durf het niet te zeggen, want ik heb beide films niet gezien. Ik kijk wel uit. Ik eet liever een jaar lang elke avond Aardappel Anders dan dat ik vrijwillig in een bioscoopzaal naar Wendy van Dijk en Jantje Smit ga zitten kijken.

Vorige Volgende