Kunst op zondag Archives - Pagina 16 van 56

Foto: Joan (cc)

Kunst op Zondag | Dreamlife

27 september 2020 , 08:00 , door Wilma Takes a Break

RECENSIE - Sargasso’s kunstgalerie geeft ruimte aan kunstbloggers. Elke vierde zondag van de maand een bijdrage van Wilma takes a break.

Naar de film in een museum? Dat is precies wat Museum De Pont in Tilburg dit najaar organiseert!
Dreamlife is de eerste grote filmproductie van de Nederlandse kunstenaar Melvin Moti. Deze film is in januari van dit jaar in première gegaan op het International Film Festival Rotterdam (IFFR). Museum De Pont draait de film nu voor het eerst in een museale omgeving. Naast Dreamlife krijg je ook nog een selectie uit Moti’s filmoeuvre te zien. “Het leukste cadeau in het donker”, ontdek je dit najaar in Museum de Pont in Tilburg.

Dreamlife Melvin_Moti en de vinken_© foto Wilma Lankhorst

Melvin Moti en het verhaal van de vinken © foto Wilma Lankhorst

Wie is Melvin Moti?

Melvin Moti (Rotterdam, 1977) ging na de middelbare school naar de Academie voor Beeldende Vorming in Tilburg (nu Fontyns Hogeschool voor de Kunsten). Hier kreeg hij o.a. les van wijlen animatiefilmer Gerrit van Dijk. Na Tilburg vervolgde Moti zijn studie in Amsterdam bij De Ateliers (1999-2001). Melvin Moti is bekend door zijn korte, vaak abstracte en verstilde films. Moti is gefascineerd door het fenomeen ‘onderbewustzijn’. In 2006 kreeg hij de Charlotte Köhler Prijs en in 2015 de ABN AMRO Kunstprijs. De jury noemde Moti ‘een van de meest eigenzinnige en talentvolle Nederlandse kunstenaars van zijn generatie’.

Foto: Joan (cc)

Kunst op Zondag | Water naar de zee

20 september 2020 , 08:00 , door P.J. Cokema

Hoe nietig een mens wel is, valt af te meten aan de hoeveelheid water die een mens naar zee kan dragen.

Het zou in een flesje kunnen.

U zag Wim T. Schippers op 6 december 1963 een flesje Green Spot limonade leeggieten in de Noordzee bij Petten. Een ‘waarachtig oninteressant feit’, speciaal voor de pers ‘herhaalde daad die eerder plaatsvond op 29 oktober 1961’.

Dat kon toen nog: een Amerikaans product in zee flikkeren.

De Amerikanen hielpen niet alleen ons land te bevrijden van de Duitse bezetters, maar overspoelden ons land ook met een tsunami aan Amerikaanse waar.
Inmiddels weten we dat je niet zomaar alles in zee kan storten zonder onze habitat in gevaar te brengen. Kunnen we dan nog wel water naar de zee dragen? Jawel….

Geïnspireerd door het werk van Richard Long (‘art made by walking in landscapes’) schonk kunstenaar Bruno van den Elshout zich in het Kröller-Müller Museum een glas water in, liep nog even langs de aldaar tentoongestelde werken van Richard Long (From the River, Wood Line en Stone Line), verliet het museum en liep, met het glas water, in vijf dagen naar het Haagse Zuiderstrand om daar het glas leeg te drinken.

Foto: Joan (cc)

Kunst op Zondag | Foto’s

13 september 2020 , 08:00 , door M&M

Sargasso’s kunstgalerie geeft ruimte aan kunstbloggers. Elke tweede zondag van de maand verbinden M&M een door Maria Willems gemaakte foto aan een gedicht van Michiel van Hunenstijn.

Je maakt foto’s met die loodzware, lompe spiegelreflex.
Je fotografeerde de stoel aan de tafel, de deur, je maakte
een foto van de koelkast. Flitsen deed je nooit, want
je had geen flits. Je fotografeerde je broer, die balanceerde
op een drijvend oliedrum. Je fotografeerde de hond erbij,
rolletje vol.

Achter het dorp woonde de dorpsgek in een haveloos kraakpand.
Gekke Evert, jij praatte met hem. Er stak een diepvriesmaaltijd
uit de zak van zijn colbert. Hij had zo’n uiterlijk: wilde haren,
bonte kleren, haveloos en onverzorgd. Jij wilde zijn portret.
Zijn karakteristieke kop. Dat mocht. De week daarna klopte je aan,
deed hij open: net in het pak, haren gekamd, glad geschoren,
hij ging immers op de foto. Daar ging je portret.

Je verliet het dorp, ’s ochtends vroeg, de wieltjes van je rolkoffer
maakte iedereen in buurt wakker. Je gang was richting station,
je ging de wereld in. Je wist genoeg, je had het allemaal al
wel gezien: Je had postzegels gespaard in albums, schelpen
en alle knipsels van de maanlanding. Je had de avondvierdaagse
met het meisje van de bakker gelopen, je had er foto’s van.

Foto: Joan (cc)

Kunst op Zondag | Vermoorde Kunst

6 september 2020 , 08:00 , door Krina van der Drift

Een paar weken geleden bezocht ik de tentoonstelling “Vermoorde Kunst” die in Elburg en Nunspeet plaats vindt. Een nare titel voor een tentoonstelling misschien, maar het zegt wel precies waar het om gaat; werk van joodse kunstenaars die in de tweede wereldoorlog werden vermoord. Tijdens de tweede wereldoorlog werden veel joodse kunstenaars omgebracht en daardoor konden zij ook geen kunst meer maken en werd ook hun talent en de kunst vermoord. Voordat zij vermoord werden was het vaak ook ingewikkeld om door te werken. Zij werden vanwege hun afkomst vervolgd. Ze moesten onderduiken en werkten daar door of ze weigerden onder te duiken of de Jodenster te dragen en werkten openlijk door. Het werk wat tentoongesteld wordt is in tegenstelling tot de titel niet zo cru; je ziet in het werk niet terug wat ze meemaakten. Er is heel verschillend werk te zien in allerlei stijlen en gemaakt door verschillenden generaties. De hele tentoonstelling vertelt een indringend verhaal.

Als eerste bezocht ik Museum Sjoel in Elburg voor het eerste gedeelte van de tentoonstelling. Heel erg verrast was ik door het prachtige buurtje waarin het museum gelegen is en zeker ook door het museum zelf. Het is gehuisvest in een monumentaal synagogegebouw in het mooie stadje. Het is een verhalenmuseum over het dagelijks leven van twaalf joodse families die vanaf 1700 in Elburg woonden. Op een boeiende manier wordt hun verhaal verteld door voorwerpen en vele videofilmpjes. In dit museum is het werk van het bekende kunstenaarsechtpaar Else Berg en Mommie Schwartz te zien. Dit joodse echtpaar maakte ruim dertig jaar deel uit van de Amsterdamse en Bergense avant-garde. Ze reisden veel en laten zich voortdurend inspireren door de vernieuwingen in de moderne kunst. Bovenstaand schilderij “Portret van een jong meisje” is van Else Berg. Onderstaand schilderij is van Mommie Schwartz gemaakt vanuit hun atelier in Amsterdam wat uitkeek op het Sarphatipark. Dit is één van de laatste schilderijen die hij gemaakt heeft, voordat ze beiden in Amsterdam werden opgepakt en in november 1942 in Auschwitz vermoord.

Foto: Joan (cc)

Kunst op Zondag met Bep Rietveld

30 augustus 2020 , 08:00 , door Wilma Takes a Break

VERSLAG - Bep Rietveld, is één van de dochters van Gerrit Rietveld. Zij wordt in Museum Flehite in Amersfoort geëerd met een tentoonstelling ‘Schilder-tekenaar in oorlogs- en vredestijd’. Centraal in deze presentatie staan haar kamptekeningen. Met het oog op de herdenking van 75 jaar bevrijding in Nederlands-Indië (15 augustus jl.) nodig ik je uit voor een bezoek aan deze gedenkwaardige tentoonstelling.

Sneak preview: Bep Rietveld in Museum Flehite

Zelfportret (1993) © Bep Rietveld – Museum Flehite.

Wie is Bep Rietveld?

Elisabeth Rietveld is op 26 oktober 1913 in Utrecht geboren. Ze is de oudste dochter van meubelontwerper en architect Gerrit Rietveld (1888-1964) en (verpleegster) Vrouwgien Hadders (1883-1957). Het echtpaar kreeg zes kinderen, twee dochters en vier zonen. Naast Elisabeth (hierna Bep genoemd) traden haar broer Jan (architect), Gerrit jr. (meubelontwerper) en Wim (ontwerper) in het creatieve voetspoor van vader Gerrit. Nadat Gerrit sr. uittrad bij de gereformeerde kerk en in 1924 Truus Schröder-Schräder, weduwe van advocaat Schröder leerde kennen, kwam het huwelijk onder druk te staan. Bep had een ingewikkelde relatie met haar vader: ze bewonderde hem vanwege zijn werk, maar ze had veel moeite met zijn relatie met Truus Schröder-Schräder.

Zelfportret (1929) © Bep Rietveld – Museum Flehite.

Foto: Joan (cc)

Kunst op Zondag | Noordoost-Groningen

23 augustus 2020 , 08:00 , door Wilma Takes a Break

VERSLAG - Sargasso’s kunstgalerie geeft ruimte aan kunstbloggers. Elke vierde zondag van de maand een bijdrage van Wilma takes a break.

Voor Kunst op Zondag ging ik op zoek naar kunst ‘boven Groningen’. De promotiespreuk van de VVV Groningen is ‘er gaat niets boven Groningen’, maar dat trek ik graag in twijfel. Onze tweede corona-vakantie-in-eigenland bracht me naar Noordoost-Groningen. Daar ontdekte ik een aantal mooie kleine musea die ik je graag aan je wil voorstellen.

Kunstronde Groningen Henk_Helmantel_2020 © foto Wilma_Lankhorst

Henk Helmantel Thuis 2020 © foto Wilma Lankhorst..

Helmantel Thuis in Westeremden

Ooit van Westeremden gehoord? Ik niet, wel van het buurtdorp Loppersum. Naast de Andreaskerk uit de 13de-eeuw ligt De Weem, de voormalige pastorie, in Westeremden. In het schuurgedeelte van de volledig gerenoveerde pastorie is Museum Helmantel ondergebracht. Dit jaar viert dit museum haar 35ste verjaardag met de tentoonstelling Helmantel Thuis. In dit jubeljaar staat het werk van de meester-schilder des huizes zelf centraal.

Kunstronde Groningen Henk_Helmantel_in zijn atelier © foto Wilma_Lankhorst

Henk Helmantel in zijn atelier © foto Wilma Lankhorst 2020.

Meester realist

Henk Helmantel is geboren en getogen in Westeremden (22 februari 1945). Hij wordt tot de groep van de Noordelijke Realisten gerekend. Helmantel schildert een ei zo levensecht dat je bang bent dat de schaal breekt als je er lang naar kijkt. Naast dieren, planten en stillevens is Helmantel gefascineerd door de stilte van kleine, oude parochiekerkjes.

Foto: Joan (cc)

Kunst op Zondag | Het grote gebeuren

16 augustus 2020 , 08:00 , door P.J. Cokema

Kunt u zich voorstellen dat straatartiesten gevaarlijk zijn?, vroegen we u, omdat in het centrum van Amsterdam een verbod op straatoptredens van kracht is.

Dan maar een stukje verderop gekeken en in Floradorp, een buurt in Amsterdam-Noord, kwamen we kunst op straat tegen.

Een heuse Mondriaan op boogiewoogie muziek. Het blijkt om ‘Het Grote Gebeuren’ te gaan. Een project van Guda Koster en Frans van Tartwijk. Toen door de lockdown de kunst zich digitaal terugtrok, wilden zij met hun werk de straat opgaan om kunst terug te brengen in de publieke ruimte.

Het leidde tot vier performances, die plaats vonden tussen half juni en 10 juli. Ze zijn gefilmd en nu in de internetionale publieke ruimte te zien. Tevens zijn er posters van gemaakt die door heel Amsterdam zijn opgehangen.

In Amsterdam-West, bij het standbeeld van Domela Nieuwenhuis, zien we figuur met een houten bak om zijn/haar middel, waarop een socialistisch-realistisch mozaïek is te zien. De figuur komt in beweging zodra er socialistisch repertoire uit de dertiger jaren klinkt (herkent u iets?). Een performance over verleden en toekomst, over utopie en ideologie, aldus de kunstenaars.

Kijk ook naar de overige twee performances. In park Frankendael (Amsterdam-Oost), over dieren die leegte vullen die door de lockdown is ontstaan en wandelende architectuur op de Amsterdamse Zuidas.

Foto: Joan (cc)

Kunst op zondag | Odapark

9 augustus 2020 , 08:00 , door M&M

Sargasso’s kunstgalerie geeft ruimte aan kunstbloggers. Elke tweede zondag van de maand verbinden M&M een door Maria Willems gemaakte foto aan meestal een gedicht, maar dit keer een verslag, van Michiel van Hunenstijn.

Een zonnig bezoek aan Odapark Venray

Het Odapark in Venray, nee, ik had er nog nooit van gehoord. Negentien hectares geaccidenteerd terrein met bos, zandvlakte en stuifduin met daarin verspreid moderne kunst: sculpturen, beelden en andere objecten. Om even met wat praktische informatie te beginnen: parkeren kan er gratis voor de deur en, ook niet onbelangrijk om te melden: de toegang is gratis. Het park kan niet op slot, dat zal er vast mee te maken hebben.

Wandelgidsjes

Omdat de beelden kriskras verspreid door het park staan, zijn er twee wandelgidsjes verkrijgbaar bij het theehuis, tevens informatiepunt en giftshop, in het midden van het park. Reken voor beide wandelingen rustig een uur per wandeling.

The Revenge Of The Fascist Fruit Boys

Als je van figuratieve kunst houdt, die niet saai pretentieus is, maar wel van kunst die vrolijk is, die een beetje prikkelt, dan zit je goed bij het Odapark. We zullen bij wat kunstwerken langsgaan.

Neem nou het beeld waarmee M&M de wandeling begonnen: The Revenge Of The Fascist Fruit Boys van Shaun Doyle en Mally Mallison. Dat is geen saai beeld. Wel kleurrijk. Daar gebeurt van alles. Dat is actie. Dat is knokken in de kooi. En er zijn al slachtoffers: de hotdog is al down, met de tomatenketchup naast zich. De meloenboy is ook al out. De frietzak geeft zich nog niet gewonnen, die trapt nog van zich af. Ja, gezond eten is een gevecht, hup friet!

Foto: Joan (cc)

Kunst op Zondag | XL Kunst

2 augustus 2020 , 08:00 , door Krina van der Drift

Sargasso’s kunstgalerie geeft ruimte aan kunstbloggers. Elke eerste zondag van de maand een bijdrage van Krina van der Drift van Kunstdwalingen.

Op een rustige zondagochtend togen we weer eens naar de Kunsthal in Rotterdam. Dit keer vooral om de tentoonstelling Black Album White Cube ( A journey into art and music) te zien en ook even de tentoonstelling “Extra Large” wandkleden mee te pakken. Mijn gezelschap had niet veel zin in die wandkleden en eerlijk gezegd sprak het onderwerp wandkleden mij nou ook niet heel erg aan, maar ja, je bent er dan toch…. En wat dan heel vaak gebeurt; je wordt volkomen verrast! Je komt voor die ene tentoonstelling (waar je misschien een klein beetje meer van had verwacht), maar je doet een mooie ontdekking met de andere tentoonstelling. Prachtige, hele grote handgeweven wandkleden met ontwerpen van wereldberoemde kunstenaars als Picasso, Le Corbusier, Miró en vele anderen; eerlijk gezegd wist ik van het bestaan niet af. De tentoonstelling belicht een periode van honderd jaar, van direct na de Eerste Wereldoorlog tot nu.

Bovenstaand wandkleed van Louis Anquetin is een onderdeel van een vierdelige serie met als thema de Grote Oorlog, die op dat moment nog aan de gang was. Een heel groot werk vol met symbolen en mythologische toespelingen. Het is een beetje veel bij elkaar, maar als je de tijd neemt zie je prachtige details. Het medaillon in het midden is een eerbetoon aan de vrouwen die tijdens de moeilijke oorlogsjaren een cruciale rol speelden. Anqeutin was een Franse kunstschilder die bevriend was met van Gogh, Gauguin en Picasso.

Foto: Joan (cc)

Zomer 2020: Kunstroute door Zuid-Limburg

26 juli 2020 , 08:00 , door Wilma Takes a Break

REPORTAGE - Sargasso’s kunstgalerie geeft ruimte aan kunstbloggers. Elke vierde zondag van de maand een bijdrage van Wilma takes a break.

Voor Kunst op Zondag hebben we in juli een kunstroute door Zuid-Limburg gemaakt. De focus lag in deze verkenningstocht op het ontdekken van kleine musea en bijzondere cultuurparels. Limburg is ook bekend door de vele kastelen. Daarom begint de kunstroute door Zuid-Limburg in Kasteel Hoesbroek. Ik wens je een mooie zomer!

Kunstroute door Zuid-Limburg Hoensbroek_kasteel_de grote sael © foto Wilma_Lankhorst

Sfeer impressie van de grote sael in Kasteel Hoensbroek

Kasteel Hoensbroek

Kasteel Hoensbroek is één van de grootste waterkastelen van Europa. Tijdens deze coronazomer is htt een interessante optie om dit grote complex eens te bezoeken. Het oudste gedeelte van het kasteel stamt uit 1360. Tot 1920 heeft er altijd een vertegenwoordiger van de Heren van Hoensbroek in dit complex gewoond. Tijdens de rondleiding krijg je zowel een indruk van de middeleeuwse sfeer als die van de 18de-eeuwse pruikentijd.

Kasteel Hoensbroek is gratis te bezoeken met een Museumkaart. Meld je vooraf online even aan.
Via deze link kun je het kasteel alvast virtueel verkennen.

Kunstroute door Zuid-Limburg Sittard_De_Domijnen_erfgoedcentrum_24 topstukken gang © foto Wilma_Lankhorst

Gang van het Erfgoedcentrum met toegang tot 24 Topstukken.

Museum de Domijnen in Sittard

Een kleine 20 kilometer ten noorden van Hoensbroek ligt Sittard/Geleen. In het Erfgoedcentrum De Domijnen wordt het verhaal van stad en streek in 24 topstukken verteld. De geschiedenis begint met een vuurbijl gevonden in Wijlre, deze vuurbijl is zo’n 115.000 jaar oud. Via de Romeinen, de Franken, de Ridders en Bokkenrijders kom je in de 20ste eeuw. Hier sta je oog in oog met de Hollanders, de mijnwerkers, de schippers en de Joden. 24 Topstukken vertellen je het verhaal van voorspoed en tegenslag, van oorlog en vrede, van autochtonen en nieuwkomers, van geloof en bijgeloof.

Foto: Joan (cc)

Kunst op Zondag | Olielampen

19 juli 2020 , 08:00 , door Jona Lendering

ACHTERGROND - Het Römisch-Germanisches Museum in Keulen is momenteel wegens een langdurige verbouwing gesloten. Ik hoop dat als het weer open gaat, ook de studiecollectie olielampjes er weer is: ooit hingen er honderden lampjes, met allerlei afbeeldingen, zodat je een fantastisch beeld kreeg van wat de Romeinen leuke afbeeldingen vonden. Je had bloemen, mythen, erotiek, goden, dieren, voorwerpen, gladiatoren: alles wat een mens maar verzinnen kon stond wel eens op zo’n lamp.

Maar er valt met lampen meer te vertellen. Het bovenstaande plaatje is een stadsgezicht. Gevonden in Keulen (en in principe te zien in het Römisch-Germanisches Museum) maar vervaardigd in Noord-Afrika. Dat vertelt ook iets over de antieke netwerken. Blijkbaar is ooit iemand van Karthago naar Keulen gegaan – we hebben uit die laatste stad ook de grafsteen van een legionair uit Tunesië die overleden is aan de Rijn – en heeft deze lamp meegenomen.

Fenicische olielamp (Musée d’Utique)

De oudste olielampen waren simpele schaaltjes zoals de bovenstaande uit Utica: een schaaltje waarin twee lonten konden branden, drijvend op een kraal. Later werden de bovenkanten bedekt, zodat een lampje kon worden meegenomen zonder dat je olie lekte (en per ongeluk je huis in brand stak), en al snel kwamen de mooiste plaatjes erop.

Foto: Joan (cc)

Kunst op Zondag | Diversiteit

12 juli 2020 , 08:00 , door M&M

"The Shooting at Watou", werk van Folkert de Jong in Watou 2006

t/m 29 aug. Galerie Fons Welters, Amsterdam, The Shooting at Watou – Folkert de Jong, Watou 2006

Sargasso’s kunstgalerie geeft ruimte aan kunstbloggers. Elke tweede zondag van de maand verbinden M&M een door Maria Willems gemaakte foto aan een gedicht van Michiel van Hunenstijn.

Diversiteit

Het is die vrouw die je blik ontwijkt,
die je niet aankijkt. Het is de vrouw
die in zichzelf praat, hardop, hele
verhalen, dialogen. Het is de man
met dat rare loopje en met dat
samenraapsel van kleren. Het is
dat meisje dat gebaren maakt,
iets in haar omgeving bezweert.

Het is die man die ’s nachts, maar
ook overdag schreeuwend over
straat gaat. Het is de jongen die
de muren van zijn kamer rood
schildert. Het is de vrouw met haar
bonte volgepakte karretje die niemand
vertrouwt. Het is de man die altijd met
een plastic capuchon over zijn hoofd
gebogen door de stad loopt. Het is
die dikke man die altijd met die vlag,
met dat embleem zwaait. Die vrouw
met dat slechte gebit, die zo naar rook
stinkt en hele verhalen heeft. Het is
dat meisje dat dacht dat ze een uiltje
was en ook nog een vlinder. Het was
die jongen die net wat te veel en te vaak
gebruikt had: geen tand meer in zijn mond.
Het is die man die met dat bord om zijn
nek bij de kerk staat, dat hij schuldig
was aan alles. Het is die man met dat
mes, die heb je ook, oppassen. Het is
die man met zijn slechte gezondheid,
baan kwijt, vrouw kwijt, huis kwijt,
geld kwijt – alles. Het is die man die
denkt dat hij machten heeft. Het is die
jonge man die stemmen hoort en gaat
met dat graatmagere meisje dat trilt.
Het is die vrouw die, ondanks medicatie,
alle remmen van de fantasie losgooit.
Het is die man die denkt dat iedereen,
dus ook jij, het op hem gemunt heeft.
Het is die man die niks zegt en kleurrijke
kunstwerken maakt met veel tekst.
Het is die vrouw die altijd hetzelfde rondje
loopt, op dezelfde tijd. En dan altijd
dezelfde muren en palen aanraakt.
Het is die jongen die met zijn kermis-verlichte
fiets rondjes rijdt door de nacht. Het is
diezelfde jongen die met zijn muziekfiets
rondjes rijdt. Het is, het zijn, ik ben.