serie

Kort

In de serie KORT schrijven Sargasten kort en scherp hun mening over een actueel onderwerp. Voor discussie op de late avond.


Foto: daisy.images (cc)

KRAS | Loterij

De gedachte achter een loterij is dat je geld int bij een heleboel mensen, daarvan een fors deel zelf houdt en de rest willekeurig distribueert onder je slachtoffers. De laaienlichter die de adreslijst te pakken krijgt van de deelnemers aan de Staats- of Postcodeloterij heeft een staalkaart van goedgelovig Nederland te pakken die je met gemak horoscopen, slangenolie en voordelige beleggingsproducten aansmeert.

Zo’n handige jongen is Ferdy Roet, van wie u nooit gehoord heeft als u de Telegraaf niet leest, want daar zitten de sukkels die geloofden dat Ferdy’s stichting de Staatsloterij geld afhandig ging maken, als ze van tevoren allemaal even geld in de pot stoppen voor de juridische kosten. U raadt het al: dat geld is opperdepop (nietes, aldus Ferdy zelf, die niet kan uitleggen hoe hij ineens aan een villa van een paar miljoen komt). Als ik de Staatsloterij was, zou ik Ferdy hoofd maken van de marketingafdeling.

Foto: daisy.images (cc)

KRAS | Plan Simsalabim

In Berlijn – toch niet een stad die je direct met administratieve chaos associeert – loopt de registratie van asielzoekers in de soep, domweg omdat het er zoveel zijn. Ook elders in Duitsland, ja zelfs in Nederland, lukt het niet de bureaucratische procedures snel op te starten. Dus heb ik er wat moeite mee een plan serieus te nemen dat behelst dat we alle vluchtelingen op een paar onherbergzame plekken in Turkije door de molen gaan halen.

Het Plan Samsom lijkt als twee druppels water op het Plan Wilders. Grenzen dicht en ergens ver weg bepalen hoeveel mensen we binnenlaten (0 of 200.000). Beide plannen hebben meer raakvlakken met een goocheltruc dan met de realiteit. Of we het nou leuk vinden of niet, zolang het kut blijft in Syrië zullen de vluchtelingen komen. We kunnen beter een haalbaar opvangplan verzinnen dan sprookjes najagen.

Foto: daisy.images (cc)

KRAS | Optiefen

Het zal misschien aan mij liggen, maar in een wereld waarin het volstrekt gebruikelijk is te roepen dat volksvertegenwoordigers en bestuurders zakkenvullers zijn die bij de geringste verdenking moeten optiefen, vind ik het niet gek dat de loyaliteit ook van de andere kant aan erosie onderhevig is. Het jaar is krap een maand onderweg en er hebben alweer twee parlementariërs de biezen gepakt, omdat ze elders leuker werk kunnen krijgen.

Kiezersbedrog wordt er dan nog wel eens geroepen. Of nog een keer ‘zakkenvullers’, vanwege het wachtgeld. Ik denk steeds vaker: Nederland krijgt gewoon de politici die het verdient. Voor de waardering en de status hoef je het niet meer te doen. Dus houd je vooral idealisten en opportunisten over. Dominees en kooplieden, zeg maar.

Foto: daisy.images (cc)

KRAS | ZZP

Persoonlijk denk ik dat het mis gegaan is toen de term zelfstandige zonder personeel bedacht werd. De zzp’er is iemand waaraan iets ontbreekt. Hij heeft allicht een of ander specialisme, maar je herkent hem vooral aan het feit dat hij niemand in dienst heeft. Als de term ‘prijzige specialist’ gemunt was, waren werkgevers misschien niet eens op de gedachte gekomen dat ze hun personeel in deze constructie konden dumpen.

De regelgeving kraakt eronder. Een minimumloon kunnen we vastleggen en handhaven, maar een minimumuurtarief niet. Van de weeromstuit wordt bedacht zzp’ers uit te roken door hun belastingvoordeel (loonslaven krijgen overigens ook zo’n voordeel via hun pensioenregeling) af te schaffen. Alsof daardoor de roep om flexibele arbeid zou verstommen. De paniek om het zzp-schap, het is vooral een tergend gebrek aan creativiteit.

Foto: daisy.images (cc)

KRAS | Meute

Een dag of wat geleden kreeg ik kritiek te verduren omdat ik gezegd had dat Nederlandse mannen minder daadkrachtig zijn dan die in Keulen. Dat neem ik terug. De stoere bonken van Heesch kunnen zich wel degelijk meten met de Keulse meute. Als u nu al boos bent om de vergelijking, kunt u de rest van dit stukje skippen en direct doorgaan naar de reacties.

Maar goed, wat ik dus zeggen wilde is dat, alle camerabewaking en pers ten spijt, in beide gevallen niet of nauwelijks daders gepakt worden. Een paar honderd man is genoeg om de wet lokaal uit te schakelen en je te misdragen naar believen. Het vluchtelingenvraagstuk vervangt voetbal als concentratiepunt voor hooligans.

Foto: daisy.images (cc)

KRAS | Neoliberale samenzwering

Het toelaten van immigranten en vluchtelingen is een neoliberale samenzwering die tot doel heeft de salarissen van het klootjesvolk laag te houden, zodat de bankiers en hun vriendjes zichzelf nog meer kunnen verrijken. Dat is niet zozeer mijn mening als wel de voornaamste reden waarom Donald Trump het zo goed doet in de Republikeinse voorverkiezingen. Klassenstrijd en vreemdelingenhaat in één coherent pakket, mooier kan een populist het niet maken.

Toen u die eerste zin las, dacht u toen direct: dat is waar, dat is een lastige paradox of dat frame deugt niet? Ik moest er even over nadenken, toen ik deze analyse voor het eerst las. Daarna dacht ik: veel mensen hebben helemaal geen zin om erover na te denken.

Foto: daisy.images (cc)

KRAS | Voorzitter

Als ze Martin Bosma konden vastlijmen aan de voorzittersstoel in de Tweede Kamer, zouden onze parlementariërs misschien nog overwegen hem te kiezen als hun voorman. Het hamertje werkt bij hem immers als een handvol ritalin, waardoor niet opvalt dat hij voor de rest behoorlijk koekwaus is. Het vooruitzicht van een kamervoorzitter die in zijn eigen tijd bij DWDD gaat zitten om – ik noem maar wat – te beweren dat GroenLinks de oorlog in Syrië begonnen is om met behulp van vluchtelingen Nederland sneller te islamiseren, is minder aanlokkelijk.

Ieder ander die het wordt, zal zich weten in de schaduw van Martin. Dat is ook niet werkbaar. Dus is het waarschijnlijk het best om te proberen Jekyll Bosma en Hyde Bosma van elkaar te scheiden. Als een dagje voorzitten erop zit, wordt Martin Bosma in de mottenballen gelegd en naar de kelder van het kamergebouw gereden. Pierre Bokma neemt de rest van de publieke optredens voor zijn rekening.

Foto: daisy.images (cc)

KRAS | Wegkijker

‘Wegkijker’ vind ik een van de moeilijkste nieuwe woorden die er is. Het suggereert dat je niet bereid bent feiten onder ogen te zien, maar het betekent dat je niet bereid bent een hele groep de schuld te geven van het gedrag van een deel van hun leden. Gegeven de krakkemikkige taalbeheersing die het woord uitstraalt, is de bedenker ervan vermoedelijk te zoeken in extreemrechtse kringen.

Hoe dan ook, wegkijken is dus een lastig woord voor pathologische ijzerenheinigheid tegen het groepsdenken. Laat ik een voorbeeld geven: persoonlijk ben ik een wegkijker waar het de PVV betreft. Ik vind niet dat je dat een fascistische beweging mag noemen, enkel omdat een deel van het kader en de achterban daar aanleiding toe geeft. Dat wordt me door sommigen ongetwijfeld aangerekend, maar tegen hen zeg ik: u bekijkt het maar met uw politieke correctheid.

Foto: daisy.images (cc)

KRAS | Arbeiderszelfbestuur

Ophef aan de UvA. Wanneer u buiten Amsterdam woont, moet u waarschijnlijk nu al grinniken, maar goed, daar vinden ze het belangrijk en het is tenslotte ons aller belastinggeld dat ze er doorheen jassen met hun Maagdenhuis, dus laten we ons er toch even in verdiepen. Het punt is dit: ze krijgen daar een nieuwe baas en sommige personeelsleden (en bijbehorende studenten) eisen inspraak. In de rest van het land geldt arbeiderszelfbestuur als ouderwets, maar aan de UvA niet.

Het interessante is dat die personeelsleden dit ‘democratie’ noemen. Ze voelen zich zodanig eigenaar van de universiteit dat ze zichzelf als doorslaggevende stakeholders beschouwen. Het ministerie van onderwijs denkt daar namens een ander deel van Nederlandse democratie anders over en houdt graag via een Raad van Toezicht grip op de gang van zaken. De bottom line is deze: als er een prutser aan het roer van de UvA komt, wiens schuld moet dat dan zijn: van de docenten of van de RvT?

Foto: daisy.images (cc)

KRAS |Eindejaarsdepressie

Elk jaar weer trappen duizenden mensen er in. Eerst leuk sinterklaas vieren en dan de rest van de maand in depressieve toestand richting kerst. Hoewel het wetenschappelijk niet keihard is bewezen, is die treurige toestand het gevolg van de consumptie van strooigoed, speculaaspoppen en suikerbeestjes. Wie zoet is krijgt lekkers maar wordt wel depressief.

De decemberblues heeft dus niks te maken met de donkere dagen voor kerst want er is de laatste jaren licht genoeg. Naast de gebruikelijke kerstverlichting zijn er meer zonuren dan ooit.
Het heeft ook niks te maken met de stress voor de kerstdagen. Stress is zo’n alledaags verschijnsel geworden dat je het hele jaar wel depressief kan zijn.

Het kwaad moet bij de marsepeinen wortel worden aangepakt. Het wordt tijd om de goedheiligman de toegang tot het land te ontzeggen.

En ach, als we het principe toepassen van ‘gelijke monniken, gelijke kappen’, dan die kerstman er ook maar uitgebonjourd. De belangrijkste factoren voor eindejaarsdepressiviteit zijn dan weggenomen.

Ik vrees dat definitieve  afschaffing van sinterklaas en kerstman nooit op de agenda komt. Terwijl dat toch de enige echte oplossing is. Minder treurige mensen en iedereen houdt geld over om meer zinnige dingen mee te doen. Wie weet gaat de opwarming van de aarde dan ook wat minder snel omdat warme chocoladedampen, brandende kerstkaarsen, hete oliebollen en vuurwerk de atmosfeer niet langer verzieken.

Foto: daisy.images (cc)

KRAS | Nonkel Twan

Binnen de familie van een vriend van mij functioneert een eenmansshariarechtbank die luistert naar de naam Nonkel Twan. Hoewel er mensen zijn die zich aan hem proberen te onttrekken, bijvoorbeeld door naar de Randstad te emigreren, gaat Nonkel Twan in principe over alle zaken binnen de familie die zijn belangstelling of – bewaar je – toorn wekken.

Je zou Nonkel Twan een traditionele katholiek kunnen noemen, maar dat doet hem tekort. Natuurlijk heeft zijn oordeel wel met traditie en katholicisme te maken, maar dat is niet de essentie. Die draait om het bijeen houden van de clan. Het handhaven van onnavolgbare en niet zelden onvoorspelbare regels zijn daartoe een middel, geen doel op zich. Op veilige afstand meent mijn vriend dat Nonkel Twan een klootzak is. Eenmaal ’thuis’ is hij daar minder zeker van. “Het blijft toch je oom, hè.”

Foto: daisy.images (cc)

KRAS | Participeren, luiwammes!

Zoals u weet worden de steuntrekkers van Nederland al ruim twintig jaar in een ijzeren greep gehouden door een onzalige kongsi van VVD en PvdA. De eerste vindt dat werklozen per definitie lui zijn en daarom opgejaagd moeten worden. De tweede vindt dat je mensen niet mag afschrijven en daarom moet stimuleren weer aan het werk te gaan. In de praktijk betekent dat hetzelfde.

Ooit hadden lager opgeleiden in Nederland echte banen, toen kregen ze nepbanen, nu moeten ze werken met behoud van uitkering en de weg naar motiverend perspectief is nog niet gevonden. Gemeenten zwengelen steeds moedelozer aan de rondpompmachine. Als je het handig speelt, kun je dezelfde werkloze vier keer per jaar aan een baan helpen. Vier mensen naar werk begeleid! Daar wordt men in Den Haag heel gelukkig van.

Vorige Volgende