De dagelijkse afsluiter met muziek en heel soms wat anders
Hoeveel sentimentaliteit kun je verdragen in muziek? Artieste Rachika Nayar heeft het er zelf ook moeilijk mee: “I both love and feel so wary of melodrama, because its entire premise is to be uncritical.” Haar nieuwe album Heaven Come Crashing (ook al zo’n theatrale titel) is net op het randje, en soms erover.
De repeterende melodieën en drones, onder meer geproduceerd door een elektronische orgel (wat zeg ik: een Farfisa-orgel, dat is kennelijk noemenswaardig), zorgen voor een licht hypnotiserend of psychedelisch effect op het album A Spirit Appears to a Pair of Lovers van Gryphon Rue.
Rommelig, haperend, lo-fi, echoënd, vervormd, maar ook sprankelend, vloeiend, speels, dromerig – er is veel boeiende te horen op het album dimension//perspective van artiest Brown Calvin. Omdat samenwerking met andere muzikanten vanwege covid niet mogelijk was, maakte Calvin het album door te reageren op visuele concepten van artiest Eatcho, die de kunst voor de albumcover maakte.
Het trio Szun Waves zijn elektronische artiest Luke Abott, de gitarist/toetsenist/producer van de band PVT en de saxofonist van Portico Quartet. Dat gegeven maakte mij in elk geval zo nieuwsgierig dat ik een tijdje terug in een winkel een plaat van Szun Waves kocht zonder eerst iets te luisteren. Maar eigenlijk weet je met dat gegeven nog niet zo veel: hoe pakt zo’n mix van drie best verschillende artiesten met eigen stijlen uit? Ik denk dat hun nieuwe album Earth Patterns zo’n geval van ‘het geheel is meer dan de som der delen’ is.
Kenmerken voor de muziek van Pantha du Prince zijn de bellen die je meer of minder prominent in zijn nummers hoort. Zoiets kan dan even boeiend en origineel zijn, maar kan ook wat gaan vervelen, als het een heel album duurt. Maar gelukkig zijn de bellen op zijn nieuwe, pas verschenen album Garden Gaia goed gedoseerd.
Wat Akua Naru op het podium brengt is geen rap, geen hiphop, geen spoken word, geen soul, geen jazz, maar een energieke mengeling van dat alles, met een band, (waarin een saxofoon). Kritische politieke teksten, sociale actuele kwesties, en ook liefdesliedjes, alles zit erin, soms smooth verpakt, maar het swingt. En in april 2023 treedt ze op in Nederland.
My, I want to drink the sweat off your intellect
reflect,and watch your light passion off my neck
caress the sight of your presence with no question
undress, to the nakedness of love, pure love
I want to make love to my soul mate
my soul mate. make love to my soul mate
my soul mate make
love to my soul mate
shit.
Het blijk inmiddels al bijna tien jaar terug te zijn, dat ik een video bekeek die toch wel wat apart was, bijzonder. Ranzig, zei een kennis, onsmakelijk, getverdemme, beetje met je blote reet heen en weer schuiven in dat filmpje, viespeuken.
De video was van The Fat White Family: Touch The Leather. Ik zie nu ook dat YouTube daar een leeftijdsdingetje aan verbonden heeft.
Maar met die video liet The Fat White Family zien dat ze in ieder geval geen zoete band waren die commercieel wilde gaan. Wie bedenkt zoiets? En waarom gaat dan de hele band akkoord met de uitvoering: ja, dat is een prima script, doen, mijn moeder vindt dat vast ook erg goed, vast.
Andriy Khlyvnyuk is de zanger van de Oekraïense band BoomBox. Maar moest ook onder de wapenen toen de Russen begonnen met hun speciale militaire operatie (kuch) om Oekraïne te denazificeren (hoest) en te bevrijden van de drugsgebruikers (verslik) in Kiev.
Deze video, is opgenomen op het Sophia plein in Kiev en Andrriy zingt, acapella, met een automatisch geweer om zijn schouder, het eerste vers van deze Oekraïense folksong.
Ach, wat een fijne uitvoering van I Do’n’t Love Anyone. Akoestisch, kleinschalig, gezellig, liefdevol en hecht gebracht – en rommelig, wou ik haast zeggen, maar dat geloof ik toch niet echt. De muzikanten weten precies wat ze doen, misschien iets minder bedacht dan als ze op een podium zouden staan.
Peter improviseert er nog een stukje When Johnny Comes Marching Home tussendoor, maar dat zal ook wel afgesproken zijn, neem ik aan.
Soms gebeurt het dat je een Closing Time wilt maken over een bepaald liedje, of over een bepaalde artiest, maar dat je gaandeweg bij een ander liedje, een andere artiest uitkomt. En dat is wat er vandaag ook gebeurde.
Op de een of andere manier was de zangeres Bloem vanuit mijn opberggeheugen, pats, naar mijn actieve geheugen geschoten. Jaren geleden, ik gok, 1995, zag ik Bloem, met alleen een gitaar, haar liedjes zingen in de Haarlemmerhout. Hoe oud zou ze toen geweest zijn, een jaar of 18? Jong dus.
‘En de volgende is de alt-country vraag: aan welke muzikanten moet u denken bij het nummer Tastes Just Like It Costs, van MJ Lenderman?’
Bzzzzzzzzz
‘Neil Young, Daniel Johnston en Mark Linkous’
‘En dat is goed geantwoord!’
DJ Rashad was een pionier in footwork, een stijl die zijn oorsprong had in Chicago in de jaren ’90, waarbij de voeten van de vloer moeten met een duizelingwekkende snelheid – op even zo duizelingwekkend ritmes. Een recensent vroeg zich af: leuk, maar hoe luister je naar die muziek? DJ Rashad maakte dat wat makkelijker met zijn album Double Cup (2013), al blijft het lastig om enkel te luisteren.