Rusland verbiedt VPN
, door
Stapje voor stapje meer een dictatuur
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Foto:
Eberhard van der Laan, Zomergasten 2017 (still, VPRO)
Recensie Zomergasten 2017 | Eberhard van der Laan
, door
RECENSIE - Over kanker wilde ‘ie het duidelijk niet hebben. Ja, heel even, om de olifant maar zo snel mogelijk de kamer uit te werken. Het was een formaliteit: we hebben besloten elkaar te tutoyeren, we voeren dit gesprek niet live omdat de vermoeidheid je anders parten zou spelen. Van der Laan wilde een mooie avond neerzetten, presteren, had ik het idee. En vooral geen melodrama.
Toch liet het vooruitzicht van een voortijdige dood zich natuurlijk niet helemaal wegdrukken. Aan het eind van de avond hadden beide gesprekspartners wel degelijk grote moeite hun tranen te bedwingen. Bij een fragment over de plotselinge verbroedering die het lot van de in de knop gebroken Ajacied Abdelhak Nouri opriep, kreeg Van der Laan het te kwaad. ‘Waarom roept dit nou zo’n emotie bij je op?’, wilde Janine Abbring weten.
‘.. en je eigen situatie niet!’, dacht ik erachteraan. ‘Jezus man, je gaat vermoedelijk op overzienbare termijn dood; da’s niet niks!’
Toen Janine even later over Eberhards ‘erfenis’ begon, was het mij wel duidelijk: de nakende dood laat zich niet onder tafel moffelen, ook al wil je ’t er niet expliciet over hebben. Want nu schoten beide gesprekspartners vol. Maar het k-woord viel niet. Slechts dat Abbring met de rest van Amsterdam hoopte dat Van der Laan nog lang haar burgemeester mocht blijven.
Foto:
DaveBleasdale (cc)
Genderneutraal = geen onderscheid?
, door
“Taal is namelijk per definitie onderscheidend.”
Deze zin is het centrale argument dat in dit filosofisch bedoelde stuk van gisteren in Trouw wordt opgevoerd, over de beslissing van onder andere de NS en de gemeente Amsterdam hun taal te moderniseren, meer genderneutraal te maken. Het wordt gebruikt in een impliciet pleidooi om toch vooral maar ‘dames en heren’ te blijven gebruiken, en niet over te gaan op genderneutraal taalgebruik.
Maar daar wordt echt een flinke denkfout gemaakt.
De vraag hoort namelijk te zijn: welke onderscheiden maak je in de taal, en is zo’n onderscheid altijd relevant? Door een publiek aan te spreken met ‘dames en heren’ maak je een irrelevant onderscheid, en verspreid je geen kennis.
Feitelijk verspreid je dus kennelijk dus zelfs een beetje desinformatie.
Met ‘beste Amsterdammers‘, ‘geachte aanwezigen‘, ‘beste reizigers‘ maak je ook onderscheid. En een relevanter onderscheid bovendien.
Ik vind het bovendien eerlijk gezegd ook gewoon prettiger en minder ouderwets-truttig taalgebruik. ‘Dames en heren’, daarbij zie ik een aantal mannen in het zwart met een hoge hoed op zitten, en een paar vrouwen met een hoepel om hun middel en een pluim in het haar.
Dat dit nu weer het gesprek van de dag is, en ‘dames en heren’ wordt uitgeroepen tot het zoveelste slachtoffer van die oh zo gehate politieke correctheid (want intolerantie is de nieuwe religie), wat zegt dat over ons?
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
SG-café zondag 30-07-2017
, door
Dit is het Sargasso-café van zondag 30-07-2017. Hier kan onder het genot van een virtueel drankje, nootje en/of kaasplankje alles besproken worden wat elders off topic is.
Foto:
Sharon Mollerus (cc)
Kunst op Zondag | Zwart Wit
, door
Zwart of wit, je ziet het er niet van af. Mwah, hier en daar een beetje misschien. Het doet er ook niet toe.
Romare Bearden – Spring Way, 1964.
Romare Bearden – Autumn Lamp, 1983.
hier de hoek om a.u.b.
Ellsworth Kelly, Red, Yellow, Blue II, 1965.
Ellsworth Kelly – Curve XX!! (“I Will”), 1981.
Frank Stella – Concentric Square, 1966.
Frank Stella – Hooloomooloo IV, 1994.
William T. Willimas, Trane, 1969.
Sam Gilliam – April 4, 1969.
Sam Gilliam – Red Hot New Haven, 1987.
Harvey Quaytman – Moon Fancy, 1969.
Harvey Quaytman – Untitled, 1991.
Al Loving – Untitled, circa 1975.
Jack Whitten – Mask of God I (For Joseph Campbell), 1987.
Jack Whitten – E Stamp VI Vouvray (For Harvey Quaytman), 2008.
Deze Kunst op Zondag kwam tot stand door vrije associatie naar aanleiding van dit artikel over deze tentoonstelling.
Foto:
copyright ok. Gecheckt 10-11-2022
Kleur, klank en beeld
, door
Beeldtaal is de overdracht van gedachten waarbij het geschreven of gesproken woord – geheel of gedeeltelijk – vervangen is door beeld. In de maanden augustus en september publiceert Willem Visser (beeldend kunstenaar, psycholoog en tekstschrijver) op zaterdagochtend een reeks artikelen over beeldtaal aan de hand van voorbeelden uit kunst, psychologie en alledaagse waarneming.
Om met de deur in huis te vallen en bovenstaande definitie te illustreren: een verkeersbord is beeldtaal.
De boodschap op een verkeersbord moet eenvoudig en eenduidig zijn. Er is in het verkeer nu eenmaal weinig tijd om complexe mededelingen te verwerken.
Toch spreken ze niet automatisch voor zichzelf.
Kijk maar naar dit bord:
Dit zal ongetwijfeld een eenvoudige manier zijn om de boodschap over te brengen dat als twee voertuigen elkaar tegemoetkomen, er één moet stoppen. Maar het vereist wel enige kennis over de betekenis van de gebruikte kleuren en symbolen. Weet je namelijk niet dat rood stoppen betekent en de pijlen verkeersstromen aangeven, dan is de interpretatie lastig.
Daarmee heb ik meteen twee elementen genoemd die kenmerkend zijn voor beeldtaal: symbool en kleur.
Een gedachte of boodschap vertalen in beeld is niet eenvoudig en de uitkomst spreekt niet altijd vanzelf.
Onlangs kwam ik dit tegen:
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Closing Time | Iggy Pop
, door
Klassieke TV-beelden hierboven: Iggy Pop (voorheen The Stooges) gooit in 1977 in TopPop een lamp omver en gaat een palmboom te lijf. Uit mijn hoofd citeer ik het commentaar Het Parool vele jaren later aan het incident wijdde.
Vergeet de jaren zestig, vergeet Woodstock. Iggy Pop! Een palmboom! Het TopPop-decor! Hier werd muziekgeschiedenis geschreven.
“Lust for life” is natuurlijk al even klassiek. Behoeft geen toelichting. Geweldig nummer, ook na veertig jaar. Ik herinner het als de dag van gisteren al zat ik destijds in de brugklas. Een palmboom! Het TopPop-decor! Dit was nog nooit vertoond.
SG-café zaterdag 29-07-2017
, door
Dit is het Sargasso-café van zaterdag 29-07-2017. Hier kan onder het genot van een virtueel drankje, nootje en/of kaasplankje alles besproken worden wat elders off topic is.
Closing Time | The Stooges
, door
Op de Summer of Love volgde de deceptie en op de deceptie volgde de punk. Een van de eerste bands die opteerde voor zelfdestructie en snoeiharde muziek was The Stooges uit Detroit, met als voorman James N. Osterberg Jr., beter bekend als Iggy Pop. Het in 1969 uitgebrachte “I wanna be your dog” (inderdaad, drie akkoorden en drie minuten, dus klassieke punk) is hun bekendste nummer.
Iggy Pop vertelde later dat hij het nummer losjes had gebaseerd op het één jaar oudere “A thing called love” van Jerry Reed, waarmee Johnny Cash later furore zou maken. Het zal waar zijn dat Pop andermans muziek naar zijn hand zette, maar het consequente gebruik van een arresleebel was toch echt zijn eigen idee.